Με λίγα λόγια, πλέουμε πλησίστιοι προς μια νέα κρίση και αυτό διότι: Οι τιμές των commodities, δηλαδή όλων των βασικών αγαθών διατροφής, των οικοδομικών υλικών, των μετάλλων και του πετρελαίου στα χρηματιστήρια εμπορευμάτων, έχουν πραγματοποιήσει τους τελευταίους μήνες αλματώδη άνοδο. Οι αυξημένες τιμές δημιουργούν πληθωρισμό στον δυτικό κόσμο και φτώχεια και πείνα στις αναπτυσσόμενες χώρες. Βεβαίως τα γραφεία των ηγετών βρίσκονται πιο κοντά στα γραφεία των τραπεζιτών και των χρηματιστών που πανηγυρίζουν παρά στα εργοστάσια και στις φτωχογειτονιές που κλαίνε. Ετσι δημιουργείται η ψευδαίσθηση της επιτυχούς αντιμετώπισης της κρίσης. Πόσο όμως θα κρατήσει αυτή η ευφορία; Η ανεργία καλπάζει στις χώρες της Ευρώπης και των ΗΠΑ, πολλά εργοστάσια παραμένουν κλειστά, οι επιχειρήσεις υπηρεσιών περιορίζουν το προσωπικό τους, κλάδοι ολόκληροι- όπως και ο δικός μας των media- κινδυνεύουν με κατάρρευση.

Εφόσον όλες οι τιμές ανεβαίνουν, τα κόστη παραγωγής θα αυξηθούν και η κατανάλωση θα μειωθεί. Και ξαφνικά και οι αγορές θα αντιληφθούν ότι η πρόσφατη άνοδός τους στηριζόταν σε πήλινα πόδια. Στο μεταξύ, οι επιτροπές κεφαλαιαγορών δεν έχουν ακόμη μεταρρυθμίσει το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας τους ώστε να αποφευχθούν τα προβλήματα του πρόσφατου παρελθόντος. Οι συζητήσεις για μεγάλα μπόνους έχουν ξαναρχίσει στα χρηματιστηριακά γραφεία της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου και όλοι απολαμβάνουν τα χρηματιστηριακά κέρδη τα οποία οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στις ενέσεις ρευστότητας που πραγματοποίησαν οι κυβερνήσεις και οι οποίες κατευθύνθηκαν σε λάθος παραλήπτες.

Αντί η ρευστότητα που χορηγήθηκε από τους προϋπολογισμούς να κατευθυνθεί στη διατήρηση της παραγωγής και της κατανάλωσης, μεταφέρθηκε ως διά μαγείας απευθείας στις τσέπες των χρηματιστηριακών κερδοσκόπων. Δυστυχώς η τακτική που ακολούθησε το δίδυμο Ομπάμα και Μπράουν υπαγορεύτηκε από τα χρηματιστηριακά γραφεία και όχι από τους οικονομικούς τους συμβούλους και εντάσσεται στη λογική του άλλου διάσημου διδύμου Ρίγκαν και Θάτσερ. Μόνο που τα πράγματα στις κοινωνίες έχουν αλλάξει από τη δεκαετία του ΄80 και οι αντιδράσεις των αγορών είναι πολύ πιο έντονες και καταστροφικές.

Σήμερα ζούμε σε «καρμπόν» τον Μάιο του 2008. Θα ακολουθήσει ο Σεπτέμβρης του 2008 και θα ξαναζήσουμε την κρίση σε όλο της το μεγαλείο ώσπου να καταλάβουν οι ηγέτες του G8 ότι για να ορθοποδήσει η οικονομία χρειάζεται εκ βάθρων αναθεώρηση των οικονομικών δομών και όχι απλώς διευκόλυνση των χρηματιστηριακών γραφείων και των κερδοσκόπων.

Γρηγόρης Νικολόπουλος
[email protected]