Θα αναγκαστούν έτσι να κατεβάσουν τις τιμές και να ανεβάσουν την ποιότητα των υπηρεσιών και των προϊόντων που παρέχουν. Αν δεν αντέξουν στον ανταγωνισμό θα μείνουν άνεργοι. Αυτή είναι μια μεγάλη και δύσκολη αλλαγή η οποία τελικά θα αποβεί προς όφελος των καταναλωτών, αλλά εις βάρος αυτών των προνομιούχων κλάδων.

Και είναι πάρα πολλοί αυτοί οι κλάδοι. Αν δει κανείς τη σχετική λίστα θα διαπιστώσει ότι σχεδόν όλα στην Ελλάδα είναι κλειστά επαγγέλματα. Με την έννοια ότι το κράτος ορίζει τις τιμές και τις αμοιβές και δίνει το δικαίωμα για την άσκηση αυτού του επαγγέλματος. Η ίδια λίστα προσφέρει μια ακτινογραφία του πελατειακού πολιτικού συστήματος.

Διότι ο βουλευτής που εκπροσωπεί το κράτος στους ψηφοφόρους του αγοράζει ψήφους μέσω της χορήγησης αδειών άσκησης επαγγέλματος και μέσω της ικανοποίησης αλλαγών στις καθορισμένες αμοιβές του κάθε κλάδου. Το άνοιγμα λοιπόν αυτών των επαγγελμάτων αφαιρεί από τον βουλευτή ένα μεγάλο μέρος των ρουσφετιών που μπορεί να κάνει.

Αφαιρεί επίσης και από τη γραφειοκρατία του Δημοσίου μια τεράστια πηγή εσόδων αφού για τη χορήγηση μιας άδειας κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν μαύρη αμοιβή. Ολα αυτά ακούγονται θετικά και είναι θετικά μακροπρόθεσμα παρά τα προβλήματα που θα δημιουργήσουν αρχικά.

Το ζήτημα όμως είναι ότι η ελληνική οικονομία συνολικά είναι και παραμένει κρατικοδίαιτη. Εκτός από τους εργαζομένους στον δημόσιο τομέα και τις δημόσιες επιχειρήσεις ακόμη και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις ζουν από τις παραγγελίες του Δημοσίου, και οι περισσότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες- αν όχι όλοι - εντάσσονται λιγότερο ή περισσότερο στη λίστα των κλειστών επαγγελμάτων που απελευθερώνεται.

Σε αυτό το κρατικοδίαιτο οικονομικό μοντέλο στηρίχθηκε η επιβίωση της ελληνικής οικονομίας ιστορικά και αυτό το μοντέλο πλέον καταργείται λόγω της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της παγκοσμιοποίησης.

Αρα εκ των πραγμάτων είμαστε και εμείς καταδικασμένοι να αλλάξουμε για να επιβιώσουμε και αυτή η αλλαγή μπορεί να είναι επώδυνη αλλά θα μας απαλλάξει και από την καταδυνάστευση από το πελατειακό πολιτικό σύστημα. Και αν πράγματι καταφέρουμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί και να επιβιώσουμε διεθνώς με την παγκοσμιοποίηση- που θα κουραστούμε μεν αλλά θα το πετύχουμε- το μέλλον της χώρας θα είναι πολύ καλύτερο και οι νέες γενιές θα απαλλαγούν από τον αληθινό «νταβατζή» όλων μας που είναι ο πολιτικός κόσμος και η δημόσια διοίκηση.

Γρηγόρης Νικολόπουλος
[email protected]