Τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για το πάγωμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων που υπερβαίνουν τις 2.000 ευρώ τον μήνα, για τη διαδικασία εισόδου και εξόδου των δανειοληπτών στον «Τειρεσία», για τους τόκους υπερημερίας, για τις επενδύσεις με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και για τα φάρμακα, είναι μέτρα που δύσκολα μια κυβέρνηση τα παίρνει. Η προηγούμενη, για παράδειγμα, δεν τα πήρε επί πέντε χρόνια που κυβέρνησε. Είναι μέτρα που θίγουν ισχυρά συμφέροντα, τις τράπεζες, τις φαρμακοβιομηχανίες, τους γιατρούς, τους δικαστικούς, τους διπλωμάτες.

Είναι μέτρα που θα περιορίσουν τις δαπάνες του Δημοσίου και θα ανακουφίσουν χιλιάδες δανειολήπτες που απειλούνται άμεσα από το βάρος των οφειλών τους στις τράπεζες. Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και η απόφαση του υπουργού Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου να στείλει στους γιατρούς του Κολωνακίου που δηλώνουν εισοδήματα κάτω από 30.000 ευρώ και σε πολλές περιπτώσεις κάτω από 10.000 ευρώ τους ελεγκτές της Εφορίας.

Η στοχοποίηση της φοροδιαφυγής και η συγκεκριμενοποίηση των ελέγχων δίνει ένα σήμα στους φοροφυγάδες ότι η Εφορία τους γνωρίζει και θα τους κυνηγήσει, και αυτό θα έχει άμεσο αποτέλεσμα στη συμπεριφορά τους και στην αύξηση των εισοδημάτων που δηλώνονται. Ολα αυτά τα μέτρα θα οδηγήσουν, σύμφωνα με εκτιμήσεις της κυβέρνησης, στη μείωση του ελλείμματος και ταυτόχρονα θα δώσουν μια ανάσα στην αγορά.

Ωστόσο οι Βρυξέλλες έχουν άλλη άποψη. Θεωρούν ότι χρειάζονται μέτρα πολύ πιο σκληρά. Τα μέτρα αυτά οι Βρυξέλλες θα τα προσδιορίσουν και σε κάποιον βαθμό - σε αυτόν που τους επιτρέπει η Συνθήκη του Μάαστριχτ - θα τα επιβάλουν. Ο κ. Παπακωνσταντίνου δίνει καθημερινά τη μάχη με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή προκειμένου να κερδίσει το δικαίωμα - που του έχει παραχωρήσει ο Πρωθυπουργός τοποθετώντας τον στη θέση του υπουργού Οικονομικών - να λάβει εκείνος τις αποφάσεις για την ελληνική οικονομία. Ωστόσο η μάχη αυτή δεν είναι εύκολη.

Ο κ. Αλμούνια βρίσκεται σε έξαλλη κατάσταση με τις παραποιήσεις των ελληνικών στατιστικών στοιχείων, θεωρεί - και δικαιολογημένα από την πλευρά του - ότι Αλογοσκούφης, Παπαθανασίου και Παπακωνσταντίνου είναι ένα και το αυτό, δηλαδή έλληνες υπουργοί, και δεν δίνει κανένα περιθώριο χρόνου και κινήσεων στον κ. Παπακωνσταντίνου.

Πιεζόμενη από τις Βρυξέλλες η κυβέρνηση ανοίγει τώρα το πιο καυτό μέτωπο, ξεκινώντας τον διάλογο για το Ασφαλιστικό, ένα πολύπλοκο, κοινωνικά δυσάρεστο και πολιτικά επικίνδυνο θέμα. Η πίεση όμως των Βρυξελλών κάπου πρέπει να σταματήσει. Ή, μάλλον, ο κ. Παπακωνσταντίνου κάπου πρέπει να τραβήξει μια κόκκινη γραμμή και να πει στον κ. Αλμούνια να μην την υπερβεί. Διότι όσο και αν φωνάζουν οι Βρυξέλλες, όσο και αν ο ίδιος υφίσταται ένα πρωτόγνωρο βάρος, κάποια στιγμή πρέπει να διεκδικήσει και κερδίσει το δικαίωμά του να διευθύνει την ελληνική οικονομία. Και αυτό πρέπει να το κάνει σύντομα, διότι όσο δεν το κάνει τόσο οι απαιτήσεις των Βρυξελλών θα αυξάνονται.

Γρ. Νικολόπουλος