Το Bloomberg έγραφε χθές οτι η Ισπανία έχει τεράστιο πρόβλημα φοροδιαφυγής που ανέρχεται στο 25% του ΑΕΠ της. Η Πορτογαλία, όταν διαπίστωσε οτι το κόστος δανεισμού της μέσω των διεθνών αγορών έχει ανέβει, μείωσε το ποσό που θα δανειζόταν κατά 60%, ενώ στην «ουρά» για κερδοσκοπική επίθεση μπαίνει σιγά σιγά και η Ιταλία.
Τι σημαίνει αυτό; Τι άλλο πέραν του ότι η περίπτωση της Ελλάδος – και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο η Ευρωπαική Επιτροπή και η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα την αντιμετώπισαν – δημιούργησε μια νέα τεράστια ευκαιρία κερδών για τις διεθνείς τράπεζες, ένα τέλειο κερδοσκοπικό παιχνίδι που δεν θα σταματήσει σύντομα και το τέλος του οποίου κανείς δεν γνωρίζει ποιό θα είναι.
Πώς στήνεται αυτό το παιχνίδι; Με δηλώσεις Επιτρόπων και στελεχών της ΕΚΤ οι οποίες ακολουθούνται απο αρνητικές αξιολογήσεις των γνωστών οίκων S&P, Fitch και Moody’s, απο αναλύσεις μελετητών των ίδιων των μεγάλων τραπεζών και απο σχόλια των managers των hedge funds σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα που επηρεάζουν τις αγορές, όπως οι Financial Times, το Bloomberg και το Reuters. Το παιχνίδι αυτό οδηγεί σε ραγδαία αύξηση των επιτοκίων δανεισμού των χωρών – στόχων και σε εγκλωβισμό των οικονομιών τους σε έναν φαύλο κύκλο υπερχρέωσης και ύφεσης.
Αρκεί κανείς να σκεφθεί, οτι τα μεγάλα ελλείμματα στις ευρωπαικές οικονομίες δεν προέκυψαν ξαφνικά, αλλά υπάρχουν επι μια διετία ήδη, χωρίς να έχουν προκαλέσει τέτοιου είδους επιθέσεις. Πότε ξεκίνησε το κακό; Όταν η Επιτροπή και η ΕΚΤ έκαναν σαφές οτι δεν θα στηρίξουν την Ελλάδα, αλλά θα επιμείνουν – για όλους – στη μείωση των ελλειμμάτων στο 3%. Έδωσαν λοιπόν το πράσινο φώς στις τράπεζες να τιμωρήσουν την ελληνική οικονομία αυξάνοντας τα επιτόκια δανεισμού της και τους ξεκαθάρισαν οτι δεν κινδυνεύουν να χάσουν, αφού η Ευρώπη δεν θα αντιδράσει. Ποντάρισαν λοιπόν οι κερδοσκόποι σε ένα σίγουρο στοίχημα, χωρίς να φοβούνται τις ζημιές που θα είχαν αν η ΕΕ παρενέβαινε διορθωτικά στις αγορές και αγόραζε τα ελληνικά κρατικά ομόλογα με χαμηλότερο επιτόκιο.
Πώς μπορεί τώρα η Ευρώπη να ξεφύγει απο αυτό τον εκβιασμό των κερδοσκόπων; Εγκαταλείποντας τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Να εξηγήσω γιατί:
Πάντα όταν μια κυβέρνηση ή μια Ένωση χωρών θέτει ένα αριθμητικό όριιο, δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για κερδοσκοπικές επιθέσεις. Ας θυμηθούμε τι έγινε όταν “κλείδωσε” η ισοτιμία της δραχμής με το ECU στην στενή μπάντα ισοτιμίας. Η δραχμή δέχθηκε ανελέητη κερδοσκοπική επίθεση και κινδύνευσε η χώρα να χάσει το σύνολο των συναλλαγματικών της διαθεσίμων για να αποφύγει την υποτίμηση της δραχμής. Η λύση δόθηκε όταν εγκαταλείψαμε την στενή μπάντα διακύμανσης. Το ίδιο είχε συμβεί και σε άλλες χώρες που δεσμεύτηκαν να διατηρήσουν την ισοτιμία τους σε στενή ή σταθερή σχέση με ενα ισχυρό νόμισμα. Η Αργεντινή, απο την σύνδεση της με το δολάριο πτώχευσε. Σήμερα το σταθερό αριθμητικό όριο που καταστρέφει τις ευρωπαικές οικονομίες και θέτει σε κίνδυνο ολόκληρη την Ευρωπαική Ένωση είναι το 3% για τα ελλείμματα. Ήδη, ο μέσος όρος των ευρωπαικών ελλειμμάτων βρίσκεται στο 7%. Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο καθένας οτι καμία χώρα δεν μπορεί να μειώσει γρήγορα το έλλειμμα απο το 7 ή το 8 ή το 9% στο 3%. Όταν λοιπόν η Επιτροπή και η ΕΚΤ επιμένουν στο στόχο του 3% και ακολουθώντας κατά γράμμα τη συνθήκη του Μάαστριχτ ρίχνουν τη χώρα που παρουσιάζει έλλειμμα στο στόμα των κερδοσκοπικών κεφαλαίων αβοήθητη, τότε το αποτέλεσμα θα είναι αυτό που είδαμε στην Ελλάδα και θα δούμε στην Ισπανία και την Πορτογαλία, δηλαδή η ανελέητη κερδοσκοπίκή επίθεση.
Το πρόβλημα λοιπόν της Ευρώπης είναι η προσήλωση σε αυτόν τον στόχο, ο οποίος ουσιαστικά καμμία σημασία δεν έχει. Η επιμονή στην διατήρηση των ελλειμμάτων στο 3% μόνο ύφεση μπορεί να φέρει στην ευρωπαική οικονομία. Ιδιαίτερα όταν ο ίδιος φορέας, δηλαδή η Επιτροπή θέτει ταυτοχρόνως με αυτόν τον στόχο και άλλους παράλληλους που εμποδίζουν την ανάπτυξη και την κερδοφορία. Για παράδειγμα, η ενεργειακή πολιτική της Ευρώπης για περιορισμό των ρύπων και τα πρόστιμα που επιβάλει στις ρυπογόνες βιομηχανίες ( προσοχή! Δεν διαφωνώ με αυτή την πολιτική) επιφέρουν τεράστια αύξηση του κόστους όλων των ευρωπαικών βιομηχανιών και όλων των ευρωπαικών προιόντων. Στην ίδια κατέυθυνση λειτουργεί και η διατήρηση της υψηλής ισοτιμίας του ευρώ. Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και η εγκατάλειψη της αγροτικής πραγωγής και άλλων παραδοσιακών τομέων. Η Ευρώπη έχει καταλήξει να είναι μια τεράστια οικονομία που δεν παράγει, που οι βιομηχανίες της μεταφέρονται σε τρίτες, φθηνότερες χώρες, που είναι καταδικασμένη να έχει υψηλότατα ποσοστά ανεργίας και που τελικά είναι δέσμια των διεθνών τραπεζών. Είναι τόσο προφανής αυτή η κατάσταση που αναρωτιέται κανείς αν η ΕΚΤ και η Επιτροπή – δυο τεράστιοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί – σκοπίμως θέτουν την ευρωπαική οικονομία στην ομηρία των κερδοσκοπικών τραπεζών. Χωρίς να υποστηρίζω σενάρια συνομωσίας, θεωρώ οτι οι γραφειοκράτες των δυο αυτών οργανισμών μέσω αυτής της ομηρίας κερδίζουν ισχύ έναντι των εκλεγμένων πολιτικών ηγετών. Και πιστεύω οτι είναι οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης αυτοί που πρέπει να αντιδράσουν και να επαναφέρουν την Ε.Ε. σε ενα καθεστώς δημοκρατικής – δηλαδή εκλεγμένης απο τους λαούς – διοίκησης. Διότι η διοίκηση απο την ΕΚΤ και την Επιτροπή ουσιαστικά είναι ένα είδος δικτατορίας.