Ο ανασχηματισμός θα είχε νόημα μόνο αν είχε ορατούς στόχους και αποτελέσματα. Αν για παράδειγμα οδηγούσε σε καλύτερο συντονισμό της κυβέρνησης, αν μπορούσε να κινητοποιήσει τις υπηρεσίες του δημοσίου που δεν λειτουργούν, αν μπορούσε να επιταχύνει την ανάπτυξη, αν μπορούσε να επιτύχει καλύτερους όρους στις δαπραγματεύσεις μας με τους ξένους πιστωτές. Είναι αμφίβολο αν ο ανασχηματισμός θα οδηγούσε σε κάποιο απο αυτά τα αποτελέσματα, συνεπώς δεν έχει κανένα νόημα να γίνει.
Αυτό που έχει νόημα, είναι – έστω και μετά τις αποφάσεις των ευρωπαίων ηγετών στο τέλος Μαρτίου – να ξεκινήσει επιτέλους η κυβέρνηση μια προσπάθεια ειλικρινούς ενημέρωσης των πολιτών σχετικά με την κατάσταση της χώρας. Να εξηγήσει πρωτίστως ποιά εκτιμά οτι είναι τα σχέδια των πιστωτών μας, διότι είναι προφανές οτι οι διαθέσεις τους δεν είναι να σώσουν την ελληνική οικονομία, αλλά να πάρουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο όφελος απο την «εσωτερική υποτίμηση» που μετατρέπεται τελικά σε «εσωτερική πτώχευση». Επίσης πρέπει να μας πεί ποιά είναι τα εναλλακτικά σενάρια για το μέλλον μας, να δώσει τις εκτιμήσεις της για το τι θυσίες θα απαιτηθούν ακόμη, να ξεκαθαρίσει τι σκοπεύει η ίδια να κάνει, να θέσει διλήμματα που η αντιπολίτευση με τις κραυγές της δεν μπορεί να διατυπώσει και τελικά να ρωτήσει τι γνώμη μας για το πώς θέλουμε να πορευθούμε απο εδώ και πέρα.
Αυτό είναι που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση και όχι να συζητάει ανασχηματισμούς χωρίς νόημα.
Χρειάζεται δηλαδή μια ειλικρινής ενημέρωση είς βάθος, μια ενημέρωση που ούτε ο πολιτικός κόσμος δεν έχει ακόμη. Μέχρι σήμερα η μόνη ενημέρωση που προέρχεται απο την κυβέρνηση είναι μια τρομοκρατική προπαγάνδα υπέρ της εφαρμογής του μνημονίου, μια προπαγάνδα που την αναπαράγουν πολλά μέσα ενημέρωσης, μην έχοντας και πρόταση για κάποια εναλλακτική πολιτική. Και πώς να έχουν άλλωστε, αφού η αντιπολίτευση απλώς κραυγάζει «όχι σε όλα» χωρίς – ούτε η Δεξιά ούτε η Αριστερά – να προτείνουν κάτι άλλο.
Δυστυχώς δεν ζούμε σε μια εποχή που απαιτείται απλώς μια διαχείριση της κρίσης. Η κυβέρνηση υπογράφει εξ΄ονόματος μας συμφωνίες που θα μας δεσμεύσουν για πολλά χρόνια. Συμφωνίες απο τις οποίες δεν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε, συμφωνίες που αλλάζουν εκτός απο την καθημερινότητα μας και τον χαρακτήρα της χώρας μας. Ο υπουργός Οικονομικών υπογράφει μόνος του συμφωνίες που κανονικά θα έπρεπε να έχουν την έγκριση αυξημένες πλειοψηφίας της Βουλής, ακόμη και την έγκριση του λαού μέσω δημοψηφισμάτων. Και οι βουλευτές του κόμματος του που υποτίθεται οτι διαφωνούν, τελικά σιωπούν, για να μην φύγουν απο το «μαντρί».
Η χώρα εκπροσωπείται αποκλειστικά και μόνο απο τον υπουργό Οικονομικών, ο πρωθυπουργός έχει δεσμευθεί έναντι της τρόικας οτι θα τον διατηρήσει στη θέση του επειδή εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πιστωτών και δεν ανέχονται την αντικατάσταση του και ο ίδιος ο κ. Παπακωνσταντίνου δηλώνει οτι "μέχρι τώρα δεν έχω νιώσει καμία στιγμή αδυναμία να στηρίξω τη μεγάλη προσπάθεια της κυβέρνησης και της χώρας".
Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα, μια κατάσταση που μας οδηγεί στην απώλεια των περιουσιακών στοιχείων του έθνους μας – και όχι μόνο του κράτους – μας κατάσταης που οδηγεί στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, μια κατάσταση που οδηγεί στην πτώχευση των ελληνικών νοικοκυριών προς όφελος των ξένων πισττών. Και αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να αποφασίζεται απο έναν και μόνο υπουργό με την ανοχή ενός αδύναμου να αντιδράσει στους πιστωτές πρωθυπουργού.