Αξίζει να δούμε τα αιτήματα των μελών της ΠΝΟ που περιλαμβάνει ναυτικούς και ναυτεργάτες.
Η ΠΝΟ ζητά να επανέλθουν τα εργασιακά και κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα των ναυτεργατών στα πρό του Μνημονίου ισχύοντα. Να υπογραφούν συλλογικές συμβάσεις. Να εξοφληθούν τα χρωστούμενα σε απλήρωτους ναυτικούς κυρίως απο την Ακτοπλοία. Να αντιμετωπισθεί η ανεργία των ναυτικών.
Προφανώς συμφωνούμε με το αίτημα να πληρωθούν τα χρωστούμενα. Αυτονόητο. Όπως είναι αυτονόητο να αντιμετωπισθεί η ανεργία των ναυτικών. Μέχρι εδώ καλά. Απο εκεί και πέρα τα αιτήματα για να επανέλθει η κατάσταση στα προ Μνημονίου ισχύοντα, είναι προφανέστατα ανέφικτα. Η χώρα πτώχευσε, όλοι οι κλάδοι υποφέρουν, όλοι χάνουν λεφτά,όλοι πληρωνουν κερατιάτικα, το ίδιο και οι ναυτικοί.
Γιατί λοιπόν ο έμπειρος συνδικαλιστής Γιάννης Χαλάς, διεκδικεί ανέφικτα αιτήματα; Μήπως επειδή αρέσει στους ψηφοφόρους του να τους χαιδεύει τα αυτιά; Τόσο αφελείς είναι οι Έλληνες ναυτικοί και ναυτεργάτες;
Όχι. Όλα αυτά τα ανέφικτα που ζητάει ο κ. Χαλάς, που τα παρουσιάζει ώς "απεργιακό πλαίσιο" και ξεκινάει τις απεργίες, δένοντας τα καράβια και κλείνοντας τον Πειραιά, τα κάνει για να επιβιώσει ώς συνδικαλιστής. Διότι έτσι προκαλεί φτώχεια και ανεργία και συνεπώς συσπειρώνει απελπισμένους ψηφοφόρους.
Κλείνει λοιπόν τον Πειραιά, ο οποίος ενώ θα έπρεπε να είναι το σημαντικότερο λιμάνι της Μεσογείου αφού η Ελλάδα διαθέτει το μεγαλύτερο στόλο, είναι ένα λιμάνι που το αποφεύγουν ακόμη και οι Έλληνες εφοπλιστές. Γιατί; Πρώτον διότι συνέχεια κλείνει απο τις απεργίες του κ. Χαλά. Και όποιο καράβι κάνει το λάθος να βρεθεί μέσα, καθηλώνεται, πράγμα που σημαίνει δεκάδες χιλιάδες δολλάρια ζημιά καθημερινά για την πλοιοκτήτρια εταιρία. Η οποία ασφαλώς θα πεί, είτε είναι ελληνική είτε ξένη, "μακρυά απο τον Πειραιά και ας είναι και στην Τουρκία". Και επειδή θα το πεί αυτό, ο Πειραιάς χάνει λεφτά. Χάνει λεφτά το λιμάνι, χάνουν λεφτά οι προμηθευτές του καραβιού, χάνει λεφτά η πόλη του Πειραιά, απο το τυροπιτάδικο και τον πειραιώτη ταξιτζή, μέχρι την τράπεζα. Όλοι χάνουν απο την απεργία του κ. Χαλά.
Και πρώτοι απο όλους οι ναυτικοί που μένουν άνεργοι. Και μένουν άνεργοι διότι ο αριθμός των πλοίων με ελληνική σημαία διαρκώς περιορίζεται. Περιορίζεται διότι όλα αυτά τα κόστη στα οποία επιμένει να επιστρέψουμε ο κ. Χαλάς, διώχουν τα καράβια. Ζητάει λοιπόν ο κ. Χαλάς να διατηρηθούν τα "κεκτημένα" (σε μια πτωχευμένη χώρα) αλλά τα καράβια θα φύγουν. Και χωρίς καράβια στην ελληνική σημαία ο ναυτικός μένει μόνο με τα κεκτημένα, στο καφενείο, ξέμπαρκος.
Δυστυχώς το Υπουργείο Ναυτιλίας, ενώ κάνει μια προσπάθεια εξορθολογισμού του κόστους της διατήρησης της ελληνικής σημαίας, ενώ με μερικές διατάξεις προσαρμόζει το νόμο στις συνθήκες της αγοράς, δεν το κάνει θαρραλέα. Προσπαθεί να διατηρήσει ισορροπίες μεταξύ των αναγκών της αγοράς και του κ. Χαλά.
Μα δεν μπορούν να διατηρηθούν ποτέ αυτές οι ισορροπίες, αν απέναντι σου έχεις ένα σωματείο παράλογο, που διαλύει τον κλάδο και την χώρα ολόκληρη προκειμένου να ασκεί τον "επαναστατισμό" του. Δεν λαμβάνει υπόψη του ο υπουργός Ναυτιλίας κ. Μουσουρούλης, πώς ότι και αν έγραφε στο νομοσχέδιο, η αντίδραση του κ. Χαλά θα ήταν ακριβώς η ίδια: Οργισμένες ανακοινώσεις, απεργίες και κλείσιμο του λιμανιού μέχρι την επίταξη, παράλογα αιτήματα, κραυγές και ξύλο.
Αντί λοιπόν να προσπαθεί ο κ. Μουσουρούλης να κρατήσει τις ισορροπίες με τον κ. Χαλά, καλό θα ήταν να καταστρώσει και να εκτελέσει ένα σοβαρό σχέδιο ώστε να επιστρέψουν όλοι οι Έλληνες εφοπλιστές στην ελληνική σημαία, να προσελκύσει και ξένους εφοπλιστές στην σημαία μας, να κάνει το Πειραιά ένα Home Port για ελληνικά και ξένα καράβια, να δημιουργήσει ανάπτυξη στη ναυτιλία και στην οικονομία.
Μόνο μέσω αυτής της οδού θα βρούν δουλειά οι ναυτικοί (με ατομικές και όχι συλλογικές συμβάσεις), θα βγάλει λεφτά η χώρα, θα υπάρχουν δουλειές στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, θα αναβιώσει η οικονομία του Πειραιά και θα ...εξαφανισθεί ο κ. Χαλάς. Διότι ο κ. Χαλάς υπάρχει επειδή ο ίδιος προκαλεί με τα παράλογα αιτήματα του και τις καταστροφικές απεργίες του την φτώχεια και την ανεργία των ναυτικών που τον ψηφίζουν. Αν υπάρχουν δουλειές και λεφτά, κανείς δεν ασχολείται με τα συνδικάτα και τις απεργίες, ούτε με τον κ. Χαλά.
Για να υπάρξουν όμως δουλειές, λεφτά και ανάπτυξη, ο κ. Μουσουρούλης - και προφανώς ο κ. Σαμαράς - θα πρέπει να σταματήσουν να κρατάνε ισορροπίες και να προχωρήσουν σε θαρραλέα μέτρα πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς και ενίσχυσης του ανταγωνισμού της ελληνικής ναυτιλίας. Και όχι μόνο της ποντοπόρου, αλλά και της ναυτιλίας "μικρών αποστάσεων" που δεν είναι τόσο μικρές, αφού καλύπτουν όλη την ευρωπαική ήπειρο, όλη τη Μεσόγειο και φτάνουν στα βάθη της Ασίας μέσω του Βόσπορου. Ιδιαίτερα η "μικρή ναυτιλία" είναι αυτή που τροφοδοτεί τον Πειραιά με χρήμα και μπορεί να δώσει δουλειές στους ναυτικούς αν στηριχθεί.
Τα μέτρα αυτά και ο κ. Σαμαράς και ο κ. Μουσουρούλης, γνωρίζουν πολύ καλά ποιά είναι. Τα έχουν και τα ξεσκονίζουν στα γραφεία τους, αναρωτώμενοι διαρκώς: "Αν το κάνω αυτό, τι θα πεί ο Χαλάς;"
Έχοντας όμως τέτοιες απορίες, δεν φτιάχνεις ανταγωνιστική ναυτιλία, ούτε φέρνεις ανάπτυξη στην οικονομία. Απλώς συντηρείς τη φτώχεια, την ανεργία και τον Χαλά.