Οι συνδικαλιστές του Δημοσίου λοιπόν τίθενται για πρώτη φορά φανερά εναντίον της ίδιας της χώρας. Εναντίον του λαού και του μέλλοντος του, εναντίον της προόδου και της ευημερίας, μόνο και μόνο για να διατηρήσουν τα άδικα προνόμια τους έναντι όλων των άλλων.
Ευτυχώς η ΑΔΕΔΥ δεν εκπροσωπεί το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων. Πολύ αμφιβάλω αν εκπροσωπεί καν την πλειοψηφία τους. Διότι δεν μπορώ να φανταστώ οτι όλοι οι δημόσιοι υπάλλληλοι είναι τόσο ανόητοι ώστε να επιθυμούν την έξοδο από το Ευρώ και τη διεθνή απομόνωση της χώρας προκειμένου να διατηρήσουν κάποια προνόμια τα οποία με την έξοδο αυτομάτως θα εξανεμιστούν. Τι ζητάνε οι συνδικαλιστές τους που οργάνωσαν αυτή τη γελοία συγκέντρωση με τα τρισάθλια, ανήθικα και βλακώδη επιχειρήματα; Αν φύγει η Ελλάδα από το Ευρώ, τι ακριβώς θα πάρουν αυτοί; Θα πάρουν μεγάλους μισθούς σε δραχμές που δεν θα έχουν καμία αγοραστική δύναμη. Αν η χώρα δεν έχει Ευρώ και τυπώνει χρήμα - χαρτοπετσέτα, τι θα τα κάνουν τα λεφτά που θα παίρνουν; Τι θα αγοράζουν με αυτά; Φάρμακα; Καύσιμα; Τρόφιμα; Τίποτα από αυτά δεν θα μπορούν να αγοράσουν. Και εν πάση περιπτώσει αυτά είναι τα πιο ασήμαντα προβλήματα. Αν χάσουμε τους δυτικούς συμμάχους μας, θεωρούν οτι θα συνεχίσει να υπάρχει αυτή η όμορφη χώρα που οι ίδιοι καταστρέφουν επί δεκαετίες; Ασφαλώς όχι. Μαζί με το Ευρώ και τους δυτικούς συμμάχους θα χάσουμε και κάθε αμυντική δυνατότητα που έχουμε σήμερα. Και τα γελοία αυτά υποκείμενα τι περιμένουν; Οτι θα γίνουν υπάλληλοι της Υψηλής Πύλης;
Τέλος πάντων, το ζήτημα είναι οτι αυτή η νοοτροπία των συνδικαλιστών του δημοσίου τομέα, στην οποία στηρίχθηκαν επί δεκαετίες όλες οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και που σήμερα την υιοθετεί απόλυτα πολύ μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η αιτία της σημερινής κατάντιας μας.
Ποιά λύση υπάρχει για να αντιμετωπίσουμε αυτό το τεράστιο πρόβλημα της συνδικαλιστικής νοοτροπίας;
Μόνο μία. Η δημιουργία ενός νέου κόμματος, από ανεξάρτητους ανθρώπους, ενός κόμματος που επιθυμεί και στοχεύει στην πρόοδο και που ξεκάθαρα θα θέτει τα προβλήματα και τις λύσεις τους στον λαό για να διαλέξει. Δεν έχει σημασία αν αυτό το κόμμα θα πάρει στις εκλογές 2 ή 3, ή 5%. Σημασία έχει να δοθεί για πρώτη φορά μια επιλογή στους ψηφοφόρους να ξεφύγουν από τις τραγικές επιλογές που έχει μέχρι σήμερα. Όλες οι πολιτικές επιλογές του Έλληνα ψηφοφόρου, είναι λαικιστικές. Όλες είναι κρατικιστικές. Καμία δεν είναι προοδευτική. Καλούμεθα κάθε φορά στις εκλογές να διαλέξουμε μεταξύ Λαικιστικής Ακροδεξιάς, Λαικιστικής Δεξιάς, Λαικιστικού ΠΑΣΟΚ, Λαικιστικής Κεντροαριστεράς, Λαικιστικής Άκρας Αριστεράς. Αυτές είναι οι επιλογές μας. Και όλοι υπόσχονται προσλήψεις στο δημόσιο, αυξήσεις μισθών και συντάξεων, όλοι υπόσχονται ψέμματα. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να περιγράψει με ειλικρίνεια τα προβλήματα και να δώσει στο λαό το δικαίωμα να διαλέξει τον τρόπο ζωής του και τον δρόμο που θέλει να πάρει η χώρα.
Αν οι Έλληνες που θέλουν να μείνουν στο Ευρώ, που θέλουν να εκσυγχρονιστεί το δημόσιο, που θέλουν αξιόπιστη δημόσια διοίκηση, που θέλουν αξιοκρατία και αξιοπρέπεια, που θέλουν Δικαιοσύνη και Παιδεία, που θέλουν εύρωστη οικονομία, ανοικτές αγορές, ανταγωνιστικότητα και ευημερία, δεν καταφέρουν να συμπαραταχθούν σε ένα κόμμα, τότε αυτό που μας περιμένει είναι η διεθνής απομόνωση, η μιζέρια και στη συνέχεια η καταστροφή. Δεν ξέρω αν το Ποτάμι είναι αυτή η νέα επιλογή, ή αν θα χρειαστεί να φτάσουμε σε ακόμη μεγαλύτερο αδιέξοδο πρίν δημιουργηθεί ένα νέο κόμμα που θα επιδιώξει και θα καταφέρει να φέρει αυτή την αλλαγή. Και αναφέρομαι στο Ποτάμι επειδή είναι νέο κόμμα, επειδή δεν είναι γεμάτο συνδικαλιστές και επειδή έχει μέχρι στιμής θέσεις σύγχρονες και προοδευτικές, παρόλο που δεν έχει δείξει να διαθέτει ούτε την οργάνωση, ούτε την στελέχωση, ούτε τον δυναμισμό να αρπάξει σήμερα την ευκαιρία και να προσφέρει τη νέα επιλογή που έχει ανάγκη η χώρα. Ίσως και να καταφέρει να μετεξελιχθεί σε κάτι σοβαρότερο μέσα από αυτή την κρίση.
Πάντως η νοοτροπία του κρατισμού που γιγαντώθηκε στη δεκαετία του '80 και ακόμη βασιλεύει εδώ, πρέπει να ξεριζωθεί αν θέλουμε να επιβιώσουμε. Και τη θέση της πρέπει να πάρει μια άλλη σύγχρονη νοοτροπία, διεθνιστική, πραγματικά προοδευτική, μια νοοτροπία υψηλών απαιτήσεων, ανταγωνιστική και παραγωγική η οποία μπορεί να εδραιωθεί τα επόμενα χρόνια, αν ξεκινήσει από κάπου σήμερα. Δυστυχώς όμως, αυτό δεν διαφαίνεται πουθενά - ακόμη.