Τι έχουμε εδώ λοιπόν;
Μια λογική κατάσταση – όσον αφορά στις δημοσκοπήσεις. Το παράδοξο είναι οτι έστω και το 15% των Ελλήνων δεν ενοχλείται αν υπάρχει η λέξη Μακεδονία στο όνομα των γειτόνων, αλλά εν πάση περιπτώσει αυτό είναι δευτερεύον. Το ουσιαστικό ζήτημα είναι οτι οι Έλληνες – καθόλου ηλιθιωδώς- απαντούν στο ερώτημα αν θέλουν ή δεν θέλουν να περιλαμβάνεται η λέξη Mακεδονία στο όνομα μιας άλλης χώρας, οτι "Όχι", δεν θέλουν. Τι πιο λογικό;
Ερχόμαστε λοιπόν στο ζήτημα του Πάγκαλου, ο οποίος ενώ είναι ευφυέστατος, επιτίθεται στον λαό λέγονας οτι ο λαός είναι ηλίθιος. Προφανώς κάνει λάθος ο Πάγκαλος διότι συλλογική ηλιθιότητα δεν υπάρχει. Μπορεί μεταξύ των Ελλήνων να υπάρχουν πολλοί ηλίθιοι, όπως και στους άλλους λαούς, αλλά κανένας λαός ολόκληρος δεν είναι ηλίθιος. Ηλίθιοι είναι αυτοί που του θέτουν ηλίθια ερωτήματα.
Και έτσι πάμε στην περίπτωση Καμμένου, ο οποίος είναι εξαιρετικά πονηρός και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προτείνει δημοψήφισμα για το όνομα. Λέει λοιπόν ο πονηρός Καμμένος οτι αφού η Κοινή Γνώμη δεν θέλει τον όρο Μακεδονία και αφού εγώ ώς πολιτικός έχω επενδύσει στους εθνικιστές και στους ψεκασμένους, αλλά και για να μη τα χαλάσω με τον Τσίπρα και χάσω την κουτάλα του υπουργείου Αμυνας, ας ρίξω την μπάλα στην εξέδρα, προτείνοντας δημοψήφισμα. Έτσι οι ψεκασμένοι, οι εθνικιστές και οι ηλίθιοι θα είναι ευχαριστημένοι, εγώ δεν θα έχω τσακωθεί με τον πολιτικό μου προιστάμενο τον Τσίπρα, δημοψήφισμα δεν θα γίνει εκτός αν ο Τσίπρας θέλει να τορπιλίσει τις διαπραγματεύσεις με τους γείτονες και σε κάθε περίπτωση εγώ θα είμαι κερδισμένος πολιτικά.
Θέτει λοιπόν το ερώτημα «θέλετε να έχει τη λέξη Μακεδονία το όνομα της γειτονικής χώρας;» και όλοι γνωρίζουμε ποιό θα είναι το αποτέλεσμα. Ο καθόλου ηλίθιος λαός θα ψηφίσει πολύ λογικά ένα σχεδόν ομόφωνο "όχι". Γιατί; Γιατί απαντάει σωστά στο συγκεκριμένο ερώτημα. Όμως το ερώτημα είναι ηλίθιο. Ή μάλλον, είναι πονηρό διότι θέλει να εκμαιεύσει το "Όχι". Τι θα ψήφιζε ο λαός αν το ερώτημα περιείχε διάφορες παραμέτρους που να εξηγούν τα υπέρ και τα κατά του να κλείσει αυτή η γεωπολιτική εκκρεμμότητα, δεν ξέρουμε.
Και αυτό θυμίζει το άλλο δημοψήφισμα που είχε κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με το ερώτημα:
«Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαική Επιτροπή, η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους; Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» («Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού») και το δεύτερο «Preliminary Debt sustainability analysis» («Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους»). Όσοι από τους πολίτες της χώρας απορρίπτουν την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΟΧΙ. Όσοι από τους πολίτες της χώρας συμφωνούν με την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΝΑΙ.»
Εδώ έχουμε ένα εξαιρετικά πονηρό ερώτημα. Είναι εντελώς ακατανόητο ακόμη και από αυτούς που γνωρίζουν τέλεια Αγγλικά, διότι προυποθέτει τη γνώση των κειμένων, την πλήρη κατανόηση τους, την αξιολόγηση των προτάσεων των ξένων και την στάθμιση των επιπτώσεων ενός Ναί ή ενός Όχι. Ουδείς μπορεί να το κάνει αυτό ακόμη και αν ξέρει Αγγλικά, ακόμη και αν είναι κορυφαίος οικονομολόγος. Διότι ακόμη και αν κάποιος κατανοούσε απόλυτα τα κείμενα και τις επιπτώσεις τους, δεν θα ήξερε τι εναλλακτική υπήρχε στην περίπτωση καταψηφίσματος της πρότασης των ξένων.
Αν κρίνουμε λοιπόν αντικειμενικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ο λαός πάλι σωστά ψήφισε "Όχι", διότι απήντησε στο ερώτημα αν θέλει ή δεν θέλει αυτά τα βαριά μέτρα. Δεν τα ήθελε, όπως δεν θα τα ήθελε κανείς. Παγιδεύτηκε όμως ο λαός στην απάντηση του διότι δεν ήξερε τι διάλεξε όταν απέρριψε αυτά τα συγκεκριμένα μέτρα. Τελικά ο Τσίπρας του «φόρεσε» ένα νέο πακέτο μέτρων, απείρως σκληρότερο αυτών που απέρριψε το οποίο μάλιστα συμπεριλαμβάνει και αυτά που απορρίφθηκαν μαζί με πολλά άλλα επιπλέον που τα είδαμε στη συνέχεια.
Έχουμε δηλαδή μια περίπτωση – για να το κάνουμε λιανά – που ρωτάμε κάποιον που έχει γάγγραινα: θέλεις να σου κόψουμε το πόδι; Και εκείνος φυσικά απαντά "Όχι" αλλά δεν του έχουμε πεί οτι αν δεν του το κόψουμε θα πεθάνει και τελικά, πεθαίνει.
Τέτοιο ήταν το δημοψήφισμα του Τσίπρα.
Το γιατί ο Πάγκαλος θεωρεί ηλίθιο ένα λαό ολόκληρο δεν είναι κατανοητό. Αυτό που είναι σαφές είναι οτι ο λαός δεν πρέπει να καλείται να απαντά σε δημοψηφίσματα εφόσον δεν διαθέτει την πληροφόρηση για τις επιπτώσεις της επιλογής του.
Αντίθετα, πρέπει οι κυβερνήσεις να παίρνουν την ευθύνη των αποφάσεων τους διότι αυτή είναι η δουλειά τους. Ο Καμμένος λοιπόν κακώς κάκιστα προτείνει δημοψήφισμα όπως κακώς έπραξε και ο Τσίπρας πριν από λίγα χρόνια.
Βεβαίως ο λόγος για τον οποίο οι πολιτικοί προτείνουν δημοψηφίσματα είναι πάντα πονηρός και αποσκοπεί σε πολιτικό όφελος και μόνο. Δεν αποσκοπεί ούτε στην ευημερία του λαού, ούτε στην ενίσχυση της Δημοκρατίας, αλλά μόνο στο δικό τους κομματικό και προσωπικό όφελος. Το θέμα είναι να το αντιληφθεί αυτό ο λαός και να μη ... τσιμπάει.