Οι πηγές είναι δυο. Η “τρόικα” και οι αγορές.
Η τρόικα ζητά μεταρρυθμίσεις για να αποδεσμεύσει τις συμφωνημένες χρηματοδοτήσεις των μνημονίων. Αν δεν τις κάνουμε, παζαρεύει, κερδίζουμε λίγο χρόνο, κάνουμε κάποιες άλλες, επανερχόμαστε μετά σε αυτές που αφήσαμε και τελικά τις κάνουμε για να χρηματοδοτηθούμε.
Οι αγορές δεν διαπραγματεύονται. Αν δεν κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις δεν μας χρηματοδοτούν, ή ανεβάζουν πάρα πολύ τα επιτόκια χρηματοδότησης μας και αυξάνουν το χρέος.
Αν η κυβέρνηση - αυτή που έχουμε σήμερα ή οποιαδήποτε άλλη - επιλέξει το παιχνίδι των αγορών, θα είναι αναγκασμένη να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις, ίσως γρηγορότερα από ότι θα τις εφήρμοζε υπό τις οδηγίες της τρόικας. Θα είναι αναγκασμένη διότι οι αγορές “τιμωρούν” με διακοπή χρηματοδοτήσεων ή με αύξηση του κόστους χρηματοδότησης. Οπότε αν δεν γίνουν μεταρρυθμίσεις δεν υπάρχει χρηματοδότηση, δεν πληρώνονται μισθοί του δημοσίου και συντάξεις και η χώρα πτωχεύει.
Πολιτικά, ο Τσίπρας θέλει να πανηγυρίσει την “καθαρή έξοδο” από τα Μνημόνια. Και πολύ καλά κάνει, αρκεί να αντιλαμβάνεται οτι δεν θα έχει κανένα περιθώριο χαλάρωσης της πολιτικής που ακολουθείται σήμερα. Θα πρέπει μετά την καθαρή έξοδο να επιταχύνει την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, διότι οι αγορές δεν είναι πολιτικά όντα, δεν είναι ούτε Μέρκελ, ούτε Σόιμπλε, ούτε Γιούνκερ για να διαπραγματευτούμε, δεν μπορούμε να τους κλαυτούμε, δεν αντιλαμβάνονται οτι κάναμε μεγάλη πρόοδο, δεν αντιλαμβάνονται οτι ο λαός πιέζεται, δεν θα πούν για την Ελλάδα καλά λόγια. Το μόνο που θα κάνουν θα είναι οτι ή θα αγοράζουν τα ομόλογα μας με χαμηλά επιτόκια και θα μας χρηματοδοτούν αν κρίνουν οτι πάμε καλά στις μεταρρυθμίσεις, είτε δεν θα τα αγοράζουν και θα μας οφηγήσουν στην πτώχευση και στην παύση πληρωμών.
Με λίγα λόγια, η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, είναι υποχρεωμένη να συνεχίσει και να επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις.
Υπάρχει όμως ένα “μικρό” πρόβλημα, που μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικό.
Η ελληνική κυβέρνηση αποθησαυρίζει χρήμα υπερφορολογώντας και μη πληρώνοντας τις υποχρεώσεις της. Δημιουργεί λοιπόν ένα “μαξιλάρι” ρευστότητας το οποίο θα παρουσιάσει στους εταίρους λέγοντας οτι είμαστε αυτάρκεις και δεν χρειαζόμαστε γραμμή στήριξης. Αυτό το μαξιλάρι που φτιάχνεται με λεφτά των φορολογουμένων και δεν χρησιμοποιείται για να πληρωθούν υποχρεώσεις του δημοσίου προς τους πολίτες, δίνει στην κυβέρνηση την άνεση να προχωρήσει σε προεκλογικές παροχές. Για πολύ λίγο χρόνο, για ένα ή δυο μήνες το πολύ, πριν εξαντληθεί. Τόσο χρειάζεται ο Tσίπρας για να παρουσιάσει ώς επιτυχία την έξοδο από τα μνημόνια και να εξαγοράσει ψηφοφόρους. Θα ξοδέψει λοιπόν αυτό το μαξιλάρι προεκλογικά και θα αφήσει αυξημένο χρέος του δημοσίου προς τους πολίτες στην επόμενη κυβέρνηση. Αν εκλεγεί ο ίδιος, θα δεί πώς θα το καλύψει. Αν εκλεγεί ο Μητσοτάκης θα χρειαστεί να ζητήσει προληπτική γραμμή στήριξης, ίσως και ο Τσίπρας να κάνει το ίδιο μετά τις εκλογές.
Η ουσία είναι οτι θα έχουμε χάσει πάλι λεφτά και χρόνο μόνο και μόνο για να παίξει ο Tσίπρας ένα ακόμη επικοινωνιακό παιχνίδι, για να παρουσιάσει την κλοπή των περιουσιών και των εισοδημάτων ώς success story.
Φυσικά η πορεία των μεταρρυθμίσεων θα συνεχιστεί, απλώς με αυτή την μικροπολιτική, με τον λαικισμό και με την αριβίστικη λογική, θυσιάζονται οι πολίτες για να επιτευχθούν οι μικροπολιτικοί στόχοι του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα πληρώσουμε περισσότερα και θα υποφέρουμε για περισσότερο καιρό εξαιτίας του πολιτικού αριβισμού και του οπορτουνισμού της κυβέρνησης μας.