Ανά πάσα στιγμή, μετά απο καταγγελία του οποιουδήποτε που δεν γνωρίζει τις παραμέτρους της απόφασης μείωσης ενός συγκεκριμένου χρέους, ο Εισαγγελέας παρεμβαίνει κατηγορώντας τον τραπεζικό υπάλληλο για απιστία.
Είναι χαρακτηριστικό πως αν ένας δσνειολήπτης που δυσκολεύεται αλλά παρόλα αυτά καταφέρνει και πληρώνει έστω και λίγα Ευρώ έναντι της δόσης του δανείου του, το δάνειο δεν θεωρείται κόκκινο και δεν μπορεί να ενταχθεί σε καμμία ρύθμιση. Για να μπορέσουμε να κάνουμε ρύθμιση χρέους, λέει υψηλά ιστάμενος τραπεζικός, το δάνειο πρέπει να είναι κόκκινο. Συνεπώς αν ο δανειολήπτης που ζορίζεται θέλει να ρυθμιστεί το χρέος του τότε πρέπει να σταματήσει να πληρώνει. Μετατρέπεται έτσι αυτομάτως σε “μπαταχτσή”, σε στρατηγικό κακοπληρωτή ή σε μη συνεργαζόμενο δανειολήπτη και υφίσταται άλλου είδους κυρώσεις.
Η κατάσταση έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο τόσο για τους τραπεζουπαλλήλους, όσο και για τους δανειολήπτες. Και φυσικά οδηγεί σε στρέβλωση τους τραπεζικούς ισολογισμούς οι οποίοι συντηρούν στο χαρτοφυλάκιο τους τεράστιου ύψους δάνεια που δεν μπορούν να πληρωθούν ποτέ ή δάνεια που εμφανίζονται ώς εξυπηρετούμενα επειδή πληρώνεται ένα μικροποσό κάθε τόσο, ενώ φυσικά δεν είναι.
Το πρόβλημα αυτό έρχεται να λύσει μεταξύ άλλων η αλλαγή των ποινικών κωδίκων η οποία αλλάζει ένα κρίσιμο σημείο. Για να παρέμβει ο Εισαγγελέας και να κυνηγήσει τον τραπεζουπάλληλο, θα πρέπει να αποδειχθεί οτι υπάρχει έννομο συμφέρον δηλαδή οτι η τράπεζα έχασε λεφτά από τη ρύθμιση του χρέους. Λεφτά τα οποία θα εισέπραττε. Δεν μπορεί δηλαδή για παράδειγμα ένας τρίτος που δεν έχει σχέση με την υπόθεση να κινητοποιήσει τη δίωξη του τραπεζουπαλλήλου. Οι περιπτώσεις που συμβαίνει αυτό είναι πολλές. Για παράδειγμα αν ένας τραπεζουπάλληλος ρυθμίσει το χρέος μιας επιχείρησης που έχει σοβαρά προβλήματα, κάποιος ανταγωνιστής επιχειρηματίας της επιχείρησης μπορεί να προκαλέσει ανελέητο κυνήγι του τραπεζουπάλληλου και του ιδιοκτήτη της επιχείρησης της οποίας το χρέος ρυθμίστηκε. Το ίδιο μπορεί αν συμβεί σε ιδιώτες ανάλογα με τα συμφέροντα ή ακόμη και τις αντιπάθειες του καθενός.Η ύπαρξη λοιπόν εννόμου συμφέροντος είναι σημαντική αλλαγή και εξορθολογίζει την κατάσταση.
Υπάρχει και ένα δεύτερο ζήτημα, το ζήτημα της ποινής που θα επιβληθεί στον τραπεζουπάλληλο. Με τον παλιό Νόμο που ισχύει επί εβδομήντα χρόνια, αυτός απειλούνταν με ισόβια κάθειρξη. Στις περισσότερες περιπτώσεις του επιβάλλονταν μια ποινή δεκαετίας και με χίλια δυο παράδοξα κόλπα έβγαινε από τη φυλακή σε δυο τρία χρόνια. Οι δικαστές δεν μπορούσαν να αγνοήσουν το κατώτατο όριο ποινής που ήταν τα δέκα χρόνια συνεπώς όποιος έφθανε σε αυτή τη θέση ήταν πολύ πιθανό να πάει μέσα, χωρίς ουσιαστικό λόγο. Και αυτό διότι είχε κάνει μια ρύθμιση η οποία ενδεχομένως να ήταν και αναγκαία για να πάρει κάτι πίσω η τράπεζα και για να μη πτωχεύσει η εταιρία ή να μη χάσει το σπίτι του ο ιδιώτης δανειολήπτης επειδή η αγορά είχε ανατρέψει τους προγραμματισμούς με τους οποίους είχε λήφθεί το δάνειο σε παλιότερες καλύτερες εποχές.
Η αλλαγή των ποινικών κωδίκων επιφέρει έναν εξορθολογισμό στις ποινές, δηλαδή τις μειώνει σημαντικά, αλλά την ίδια στιγμή αποτρέπει τις “ατασθαλείες”. Διότι οι ποινές πλέον δεν μπορούν να εξαγοραστούν, ούτε να μειωθεί ο χρόνος φυλάκισης του καταδικασμένου. Όποιος λοιπόν τραπεζουπάλληλος αποδειχθεί οτι έκανε κομπίνα, θα πάει πράγματι μέσα για πέντε ή επτά χρόνια και δεν θα μπορεί να βγεί νωρίτερα ούτε να εξαγοράσει την ποινή του.Και αυτό, η ύπαρξη δηλαδή αυστηρών και απολύτως εφαρμόσιμων ποινών λειτουργεί πολύ πιο αποτρεπτικά για τους απατεώνες κάθε είδους.
Οι νέοι ποινικοί κώδικες θέτουν μια νέα βάση στην αντιμετώπιση του οικονομικού εγκλήματος, διευκολύνουν την εξυγίανση της λειτουργίας της αγοράς και αποτρέπουν τις κομπίνες.Η επίλυση του προβλήματος των κόκκινων δανείων, η απελευθέρωση των στελεχών των τραπεζών και των επιχειρήσεων να κάνουν σωστά τη δουλειά τους χωρίς να κινδυνεύουν απο αναχρονιστικές νομοθεσίες που δεν υπάρχουν πουθενά στον δυτικό κόσμο και η καλύτερη λειτουργία τραπεζών και επιχειρήσεων θα διευκολυνθούν σημαντικά από την αλλαγή των ποινικών κωδίκων.
Υπάρχουν αντιδράσεις από τα κόμματα σε αυτές τις αλλαγές για λόγους αντιπολιτευτικούς. Κακώς. Η αντιπολίτευση δεν πρέπει να εμποδίζει την πρόοδο και τον εξορθολογισμό της παρανοικής ελληνικής πραγματικότητας. Πρέπει να εστιάζεται σε άλλες κυβερνητικές παρεμβάσεις που όντως είναι απαράδεκτες και οι οποίες δεν είναι λίγες.