Το βασικό χαρακτηριστικό της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν η αβεβαιότητα για το οικονομικό μέλλον, μια πολύ δύσκολη οικονομική καθημερινότητα για όλους και κυρίως η ανασφάλεια για το επιχειρείν.
Το “ταξικό” μίσος της κυβέρνησης Τσίπρα για τη μεσαία τάξη, για τους ελεύθερους επαγγελματίες, για τους μικροεπιχειρηματίες, απέτρεπε την οποιαδήποτε σκέψη για νέες δουλειές.
Αντίθετα ο Πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ώς κεντρικό του σύνθημα το “νέες καλές δουλειές”. Αυτό το σύνθημα απευθύνεται πρωτίστως στους εργαζόμενους και στους ανέργους, αλλά στην πραγματικότητα αφορά τους επιχειρηματίες μικρούς και μεγάλους. Διότι αυτοί είναι που με την ανάπτυξη των επιχειρήσεων τους θα είναι σε θέση να δημιουργήσουν τις νέες καλές δουλειές, δηλαδή να προσφέρουν θέσεις εργασίας.
Η διαφορά Μητσοτάκη - ΣΥΡΙΖΑ είναι οτι ο Μητσοτάκης θεωρεί πως η ανάπτυξη θα έρθει από τον ιδιωτικό τομέα. Και δε μιλάω για τη διαφορά ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επιμένω στο Μητσοτάκη - ΣΥΡΙΖΑ διότι οι παλιότερες ηγεσίες της ΝΔ και η πλειοψηφία (προς το παρόν) του κόμματος είναι όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ κρατιστές.
Ο Μητσοτάκης αντίθετα, κάθε άλλο παρά ώς κρατιστής εμφανίζεται. Και το ζητούμενο σήμερα είναι να αντιληφθούν οι πολιτικές ηγεσίες και οι δημόσιοι υπάλληλοι οτι η ανάπτυξη θα προέλθει από τον ιδιωτικό τομέα και να τον βοηθήσουν να την φέρει.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αναμένεται να είναι φιλική προς τις επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Αναμένεται οτι θα απελευθερώσει σε μεγάλο βαθμό την οικονομία από τον κρατικό βραχνά και οτι θα διευκολύνει τις επιχειρήσεις να αναπτυχθούν και να κερδίσουν.
Μέχρι σήμερα, όταν κάποιος έβλεπε μια ευκαιρία για τη δημιουργία μιας νέας επιχείρησης σε κάποιο χώρο που υπήρχε κενό και προοπτική, σκεφτόταν οτι θα είναι τόσο το κόστος που θα του επέβαλε το κράτος και τόσο μεγάλος ο κίνδυνος ξαφνικής ανατροπής των συνθηκών από κυβερνητικές αποφάσεις, που απέφευγε να προχωρήσει.
Δεν είναι τυχαίο οτι στα στόματα των περισσοτέρων ήταν η πρόταση “η Ελλάδα δεν είναι για δουλειές”. Και είναι λογικό όταν οι κρατιστές πολιτικοί θεωρούν τον ιδιωτικό τομέα υποζύγιο για να μεγαλώνουν διαρκώς τις δημόσιες δαπάνες φορολογώντας αλύπητα τους ιδιώτες, οι επιχειρηματίες να μη θέλουν να επενδύσουν σε νέες δουλειές.
Η προοπτική που προσφέρει τώρα η μελλοντική κυβέρνηση είναι μοναδική. Βεβαίως αποτελεί απλώς και μόνο ελπίδα. Και θα είναι πολύ δυσάρεστο και καταστροφικό να μείνει απλώς ελπίδα και να μην υλοποιηθεί. Αυτό δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε από τώρα και δυστυχώς η εμπειρία όλων όσων ζούν και προσπαθούν στην Ελλάδα είναι οτι τίποτα δεν θα αλλάξει και οτι θα δούμε “μια από τα ίδια”. Μακάρι να διαψευστούν και ο Μητσοτάκης δίνει βάσιμες ελπίδες για αυτό.
Πότε θα ξέρουμε τι θα γίνει;
Καταρχήν μόλις δούμε ποιούς θα επιλέξει για υπουργούς. Αν θα καταφέρει να ανανεώσει το κόμμα του και αν θα λειτουργήσει αξιοκρατικά επιλέγοντας ικανούς νέους ή αν θα προσπαθήσει να διατηρήσει ισορροπίες με τις “βαρωνίες” του κόμματος. Στη συνέχεια θα κριθεί από τις πρώτες αποφάσεις που θα πάρει. Αν θα προχωρήσει άμεσα σε μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση και στη Δικαιοσύνη, αν θα προχωρήσει με ιδιωτικοποιήσεις και αν θα απελευθερώσει τα έργα που έχουν κολήσει για να προχωρήσουν. Και τέλος αν μέσα στον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησης του θα έχει επιφέρει βελτιώσεις και στην οικονομία αλλά και - κυρίως - στην τήρηση των νόμων και στην ασφάλεια.
Το χάιδεμα σε όσους τα σπάνε και καίνε τα μαγαζιά μέσα στην πόλη από τον ΣΥΡΙΖΑ, η ατιμωρησία των ταραξιών, η “κατανόηση” της “αγανάκτησης των παιδιών” τα οποία καταστρέφουν επιχειρήσεις, περιουσίες, επαγγελματίες και οικογένειες ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους το επιχειρηματικό κλίμα ήταν αρνητικό.
Όλα αυτά τα “ασήμαντα” διαμορφώνουν την νοοτροπία κατά των επιχειρήσεων, κατά της αξιοκρατίας, κατά της εργασίας.
Εαν η κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλάξει αυτό το κλίμα, τότε πράγματι η οικονομία μπορεί να απογειωθεί. Αν δεν την αλλάξει, τότε θα δούμε αναστροφή του κλίματος αισιοδοξίας και θα επανέλθουμε όχι μόνο σε Συριζαίικες οικονομικές συνθήκες αλλά και σε ακόμη χειρότερες.