Στο πολυσέλιδο κείμενο κατακεραυνώνονται όλα τα άλλα κόμματα ανεξαιρέτως, κάποια επειδή δεν στήριξαν τις πολιτικές της κυβέρνησης Τσίπρα, όπως το Κιναλ και το ΚΚΕ, τα υπόλοιπα διότι είναι ακροδεξιοί και ψεύτες όπως η ΝΔ και ο Βελόπουλος και γίνεται και μια μικρή αναφορά στο Μέρα25 το οποίο αντιμετωπίζεται ώς ένα πρόσωπο, αυτό του Βαρουφάκη που υιοθετεί απολιτίκ θέσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση Τσίπρα δεν ευθύνονται για την ήττα η οποία οφείλεται αφενός στην αναπόφευκτη φθορά της εξουσίας, αφετέρου στις συγκυρίες.
Η μοναδική αυτοκριτική που γίνεται είναι μια αναφορά οτι υπήρχαν “και δικές μας αδυναμίες”. Και στη συνέχεια η ανάλυση αυτών των αδυναμιών είναι οτι “δεν καταφέραμε να προχωρήσουμε σε ριζικούς μετασχηματισμούς και να φέρουμε θεαματικά αποτελέσματα σε αυτά τα πεδία (μεταξύ άλλων:αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης και των κρατικών δομών, ριζική καταπολέμηση των παραθεσμικών δικτύων οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης) με στόχο τον εμπλουτισμό της κατανόησής μας για τις κρατικές και οικονομικές λειτουργίες, αλλά και τη διαμόρφωση ενός προγραμματικού πλαισίου προτάσεων για τον αναγκαίο ριζικό μετασχηματισμό και εκδημοκρατισμό τόσο της οικονομίας, όσο και του κράτους”.
Με εξαίρεση αυτή την μικρή παράγραφο ολόκληρο το κείμενο αναφέρεται στις ευθύνες των άλλων, στις επιθέσεις των Μέσων Ενημέρωσης, στις υπερσυντηρητικές δυνάμεις που υπέσκαπταν την προσπάθεια και στην αδυναμία του λαού να κατανοήσει τελικά το συμφέρον του.
Πρόκειται περί ενός κειμένου συγκάλυψης των ευθυνών της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο προσπαθεί ταυτόχρονα να προσδιορίσει ένα νέο πολυσυλλεκτικό αριστερό κόμμα (ένα είδος μεταμοντέρνου παλιού ΠΑΣΟΚ) το οποίο όσο είναι στην αντιπολίτευση θα έχει και κοινοβουλευτική δράση αλλά και κινηματική (δηλαδή στα πεζοδρόμια).
Η αλαζονεία φυσικά δεν επιτρέπει να διατυπωθούν οι πραγματικές αιτίες της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε να αποδωθούν ευθύνες στον μοναδικό συνεκτικό κρίκο που κρατά τους ψηφοφόρους, δηλαδή τον Τσίπρα.
Για όλα ευθύνονται οι άλλοι, οι κακοί, οι συγκυρίες ακόμη και οι ψηφοφόροι που δεν κατάλαβαν οτι οι άλλοι τους κοροιδεύουν.
Λέει για παράδειγμα σε ένα σημείο αυτού του κειμένου οτι “Οι εξαγγελίες για φορολογικές ελαφρύνσεις κυρίως στα ανώτερα και ανώτατα εισοδηματικά κλιμάκια πάτησαν σε υπαρκτές ανάγκες και προσδοκίες ευρύτερων στρωμάτων, ακόμα και αν αυτά τα στρώματα δεν αναμένεται να επηρεάστούν από αυτές…”.
Δηλαδή θεωρούν οτι η μείωση των φόρων δεν θα επηρεάσει τα ανώτερα και ανώτατα εισοδηματικά κλιμάκια.
Τα κλιμάκια αυτά που χαρακτηρίζει ώς ανώτερα είναι όσοι υπερβαίνουν το μέσο εισόδημα. Με μέσο εισόδημα τα 19.500 Ευρώ στην Ευρώπη των 28, και τα 21.500 Ευρώ στην Ευρωζώνη, ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα των 9.000 Ευρώ μέσου ετησίου εισοδήματος, θεωρεί ανώτερα εισοδηματικά στρώμματα όσους υπερβαίνουν τελικά τον μισθό των 750 Ευρώ το μήνα.
Δεν είναι τυχαίο οτι όλοι οι πραγματικά πλούσιοι Έλληνες επιχειρηματίες και εισοδηματίες, υποστήριξαν με λύσσα τον Σύριζα σε αυτές τις εκλογές. Διότι απλούστατα η πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα μεγέθυνε σε πρωτοφανές επίπεδο τις διαφορές των πραγματικά πλούσιων με πρόσβαση στο Μαξίμου, από τη μεσαία τάξη την οποία η κυβέρνηση Τσίπρα έθεσε εξαρχής στο στόχαστρο χαρακτηρίζοντας την ώς “ανώτερα στρώμματα” και κυριολεκτικά την διέλυσε.
Στο Σύριζα δεν έχουν καταλάβει τι ζημιά έκαναν στην μεγάλη μάζα των επαγγελματιών και δεν έχουν καταλάβει πόσο το “ταξικό” τους μίσος εναντίον του “μικροαστού”, του “εμποράκου” του “μικρομεσαίου” του “υπαλληλάκου” και η υποστήριξη των επιδοματούχων, της αναξιοκρατίας, των επιλεκτικά ανέργων, έβλαψε τον παραγωγικό κορμό της ελληνικής οικονομίας.
Όπως δεν έχουν καταλάβει οτι για αυτό μεταξύ άλλων, τα γεμάτα - ανέκαθεν - αριστερούς και προοδευτικούς δημοσιογράφους Μέσα Ενημέρωσης συντάχθηκαν εναντίον τους.
Και φυσικά δεν έχουν δεχτεί οτι η πολιτική της ισοπέδωσης όλων προς τα κάτω, της δωροδοκίας / εξαγοράς των πολιτών με ψίχουλα, της επιβράβευσης των λιγότερο άξιων, οδήγησε στην απόρριψη του μοντέλου Συριζαικής διακυβέρνησης από την πλειοψηφία των πολιτών.
Βαυκαλίζονται οτι όλα καλώς τα έκαναν. όΜως ανάλυση μιας ήττας χωρίς αυτοκριτική δεν είναι τεκμηριωμένη. Καλά θα κάνουν να επανεξετάσουν τις αιτίες της ήττας τους.