Σημειωτέον ότι ήδη το πρόγραμμα εμβολιασμών έχει μείνει πίσω σε σχέση με τις αρχικές προσδοκίες καθώς οι εταιρίες παραγωγής δεν μπορούν να παραδώσουν τις ποσότητες που παραγγέλνουν οι χώρες και παράλληλα οι χώρες δεν διαθέτουν την οργάνωση για τόσο μαζικούς εμβολιασμούς και μάλιστα εμβολίων που δεν διατηρούνται ενεργά χωρίς τις κατάλληλες συνθήκες ψύξης.
Και ενώ όλα δείχνουν ότι η μάχη αυτή κατά της πανδημίας θα κριθεί τους επόμενους τρεις - τέσσερεις μήνες, με πρωτοφανή επιπολαιότητα και ακατανόητο πείσμα η ελληνική κυβέρνηση πειραματίζεται χωρίς λόγο. Με εξαίρεση τη Γαλλία η οποία άνοιξε ήδη τα σχολεία της και δέχεται σφοδρή κριτική οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης αναβάλουν το άνοιγμα των σχολείων για τον Φεβρουάριο και θα επανεξετάσουν τότε το ζήτημα. Οι αποφάσεις τους θα εξαρτηθούν από το πόσο γρήγορα θα προχωρήσουν οι εμβολιασμοί και από το πόσο αποτελεσματικά και ακίνδυνα θα αποδειχθούν τα εμβόλια.
Εδώ οι εμβολιασμοί πάνε με ρυθμό σαλιγκαριού και οι εντατικές δεν αδειάζουν, συνεπώς ο κίνδυνος δεν έχει περάσει.
Με την επιμονή της στο άνοιγμα των σχολείων η κυβέρνηση παίρνει ένα πολύ μεγάλο ρίσκο. Το τι λένε οι ειδικοί έχει μια αξία, αλλά δεν είναι θέσφατο. Οι ειδικοί μιλάνε με στατιστικά στοιχεία και καλά κάνουν, αλλά το σύστημα υγείας είναι διαρκώς στα όρια του και δεν μπορεί να αντέξει καμμία επιδείνωση της πανδημίας. Οι μικροί μαθητές μπορεί να μην είναι υπερμεταδότες - όπως λένε οι ειδικοί - αλλά εδώ δεν κινδυνεύουμε από την υπερμετάδοση μόνο, κινδυνεύουμε από οποιαδήποτε αύξηση των κρουσμάτων όταν οι εντατικές και τα νοσοκομεία είναι γεμάτα. Και καθώς οι καιρικές συνθήκες του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου δεν επιτρέπουν ανοιχτά παράθυρα, είναι πολύ πιθανό ότι θα έχουμε κρούσματα στα σχολεία. Αυτό θα αντιμετωπιστεί με κλείσιμο όσων τάξεων έχουν κρούσμα και είναι σχεδόν σίγουρο ότι τα σχολεία θα ξανακλείσουν - αν ανοίξουν - μετά από λίγες εβδομάδες.
Τι θα έχουμε κερδίσει; Τίποτα. Απλώς θα έχει αυξηθεί η αγωνία των οικογενειών στις οποίες περιλαμβάνονται άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.
Είναι απολύτως κατανοητά όλα τα επιχειρήματα περί ανάγκης κοινωνικοποίησης των μικρών παιδιών, περί αδυναμίας τους να συγκεντρωθούν και να παρακολουθήσουν τα μαθήματα από τις οθόνες των υπολογιστών, περί δυσκολίας πολλών γονιών να βρουν τρόπους να απασχολήσουν τα παιδιά τους στο σπίτι. Όλα αυτά είναι κατανοητά. Όμως πρέπει να μπουν σε μια ζυγαριά και από την άλλη να μπεί το ενδεχόμενο αύξησης των κρουσμάτων κατά την πιο επικίνδυνη για ιώσεις εποχή του έτους.
Το 2020 πήγαμε καλά στην πανδημία τους πρώτους μήνες του έτους διότι τα κλείσαμε όλα εγκαίρως. Τώρα, με πολύ εντονότερη παρουσία του ιού στη χώρα η κυβέρνηση αποφασίζει να πάρει το ρίσκο του ανοίγματος των σχολείων, ή μάλλον μας αναγκάζει όλους εμάς να πάρουμε το ρίσκο του ανοίγματος των σχολείων.
Η απόφαση αυτή είναι παράλογη και δεν πρέπει να εφαρμοστεί. Ενδεχομένως μια εβδομάδα μετά το άνοιγμα να εμφανιστεί αύξηση των κρουσμάτων και των νοσηλευόμενων ως απόνερο της εορταστικής περιόδου. Και αν αυτό συμβεί, θα χρειαστεί τα σχολεία να κλείσουν ξανά.
Τι είναι καλύτερο: Να ανοίξουν για μια δυο εβδομάδες και να κλείσουν μετά άρον - άρον ή να μην ανοίξουν καθόλου; Τι προκαλεί περισσότερη αναστάτωση στα ίδια τα παιδιά και στην κοινωνία συνολικά; Κατά τη γνώμη μου το άνοιξε - κλείσε.
Αλλά αυτό είναι απλώς μια γνώμη ενός μη ειδικού. Οι μισοί ειδικοί “ξέρουν” ότι τα σχολεία πρέπει να ανοίξουν, οι άλλοι μισοί ειδικοί “ξέρουν” ότι τα σχολεία δεν πρέπει να ανοίξουν και αυτό ισχύει διεθνώς, δεν αναφέρομαι στους Έλληνες ειδικούς. Υπό αυτές τις συνθήκες το μόνο που ξέρουμε είναι ότι κανείς δεν ξέρει τίποτα για αυτόν τον ιό, ούτε για τα εμβόλια. Προχωράμε με δοκιμές - που κοστίζουν ζωές.