Η κρίση οφείλεται σε δύο παράγοντες: Ελλειψη χρήματος και έλλειψη εμπιστοσύνης. Οι τράπεζες δεν έχουν ρευστό και, καθώς γνωρίζουν το ποιόν τους, οι τραπεζίτες δεν δανείζουν ο ένας τον άλλον και δεν δανείζουν και κανέναν άλλον, δηλαδή τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Ετσι οι οικονομίες ασφυκτιούν. Τι πρέπει να γίνει τώρα; Πρώτον, για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στο τραπεζικό σύστημα, οι κυβερνήσεις πρέπει από κοινού να χρηματοδοτήσουν τις τράπεζες. Ο καλύτερος τρόπος είναι με αύξηση του κεφαλαίου τους, που τις μετοχές θα τις πάρουν τα κράτη. Η Ευρώπη θα πρέπει να χαλαρώσει το Σύμφωνο Σταθερότητας, πράγμα που ατύπως έχει ήδη συμφωνηθεί. Πού θα βρεθούν όμως τα λεφτά που χρειάζονται για να λειτουργήσει το τραπεζικό σύστημα; Οι κεντρικές τράπεζες έχουν το δικαίωμα να τυπώνουν χρήμα. Αν ρίξουν νέο χρήμα στην αγορά, το πρόβλημα λύνεται. Ωστόσο η προσφορά νέου, φρεσκοτυπωμένου χρήματος οδηγεί σε υποτίμηση και πληθωρισμό. Εκτός αν το κάνουν όλες οι κεντρικές τράπεζες μαζί τη στιγμή που οι οικονομίες βρίσκονται σε ύφεση. Αν δηλαδή κυκλοφορήσουν νέα ευρώ και νέα δολάρια και νέα γεν και νέα γουάν και νέα ρούβλια, η ισορροπία των μεταξύ τους ισοτιμιών δεν διαταράσσεται.
Και καθώς οι οικονομίες μπαίνουν σε καραμπινάτη ύφεση, η κυκλοφορία νέου χρήματος δημιουργεί περιορισμένη και όχι επικίνδυνη αύξηση του πληθωρισμού. Ταυτόχρονα λύνεται και ένα ακόμη πρόβλημα. Περιορίζεται η διαφορά του πραγματικού χρήματος από το λογιστικό - δηλαδή τη «φούσκα» - λόγω της αύξησης του πραγματικού χρήματος. Φυσικά, οι κυβερνήσεις που θα τα κάνουν αυτά χρησιμοποιώντας χρήμα των φορολογουμένων θα πρέπει να ελέγξουν και τις μετοχές των τραπεζών που χρηματοδοτούνται και τις διοικήσεις τους, να μη δώσουν μερίσματα για έναν χρόνο τουλάχιστον - και για μπόνους ούτε συζήτηση φυσικά. Και αυτή είναι η τιμωρία των τραπεζών.
Για να λειτουργήσει αυτός ο μηχανισμός, ο οποίος προσφέρει μια άμεση και ασφαλή λύση του προβλήματος, χρειάζεται συμφωνία μεταξύ των χωρών. Ο βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν ήδη περιέγραψε σε άρθρο του στην εφημερίδα «The Times» του Λονδίνου τις κινήσεις που πρέπει να κάνουν οι κυβερνήσεις για να σώσουν τις οικονομίες, και οι κινήσεις αυτές είναι μονόδρομος.