Η ανάπτυξη περνάει από την αδειοδότηση, δηλαδή από τον περιορισμό της γραφειοκρατίας, που είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι επιχειρηματίες, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο. Για να ανοίξεις μια οποιαδήποτε επιχείρηση σήμερα στην Ελλάδα, πρέπει να πείσεις κάποιους δημοσίους υπαλλήλους ότι είσαι «συνεργάσιμος». Δεν αρκεί να έχεις τα τυπικά προσόντα και να διαθέτεις όλες τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος. Αν δεν πεισθεί ο συγκεκριμένος υπάλληλος που ελέγχει τα χαρτιά σου, άδεια λειτουργίας δεν μπορείς να πάρεις. Και για να πεισθεί, χρειάζεται το «δωράκι» του. Για να αναγκαστείς να του το δώσεις, η ελληνική γραφειοκρατία έχει εφεύρει ένα τόσο περίπλοκο σύστημα νόμων, υπουργικών αποφάσεων, ερμηνευτικών εγκυκλίων, συναρμοδιοτήτων και πολλαπλών υπογραφών, που τελικά απολύτως νόμιμος δεν είσαι ποτέ. Αναγκάζεσαι λοιπόν να δωροδοκήσεις τον υπάλληλο, ώστε να πάρεις άδεια. Και πάλι όμως, πάντα μένει μια μικρή εκκρεμότητα για την οποία έκανε τα «στραβά μάτια», ώστε να επανέλθει, ανάλογα με το πώς πάνε οι εισπράξεις σου, για να ξαναπάρει και, ει δυνατόν, να εξασφαλίσει ότι θα παίρνει συστηματικά δωράκια ώστε να σε αφήσει να λειτουργείς. Αυτό, χονδρικά, είναι το σύστημα και αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ανάπτυξη και την πρόοδο σε αυτή τη χώρα.

Η τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση για να «περάσει» τα πάρα πολύ επώδυνα μέτρα, είναι η τακτική της τρομοκράτησης. Οι πάντες έχουν τρομοκρατηθεί. Οι πλούσιοι γιατί φοβούνται ότι το κράτος θα βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη τους καθώς τα έσοδα δεν εισπράττονται και τα νούμερα δεν βγαίνουν.

Η ασφυκτική πίεση που υφίσταται σήμερα ο κάθε εργαζόμενος και ο κάθε οικογενειάρχης, είναι το επώδυνο σύμπτωμα των αλλαγών που επιχειρούν η τρόικα και η κυβέρνηση για τον περιορισμό του ελλείμματος. Το ερώτημα είναι τι ακολουθεί. Και δεν είναι ενα ρητορικό ερώτημα που τίθεται προς τους πολίτες. Είναι ενα ερώτημα προς την κυβέρνηση. Ουδείς εκ του οικονομικού επιτελείου - ούτε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός - δεν μας έχει πει που πάμε. Μας έχουν πεί οτι είναι μονόδρομος, μας έχουν πεί τι πάμε να αποφύγουμε ( την πτώχευση της χώρας) δεν μας έχουν πεί ποιό είναι το σχέδιο. Είτε διότι δεν το γνωρίζουν είτε διότι δεν θέλουν να μας το πούν, είτε διότι δεν υπάρχει. Και τα τρία είναι πολύ ανησυχητικά.

Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα ακολουθούσε ένα «οικονομικό μοντέλο», αυτό μπορεί να περιγραφεί ως εξής: τεράστιος δημόσιος τομέας ο οποίος απασχολούσε το ένα τρίτο του συνόλου των εργαζομένων, λίγες μεγάλες επιχειρήσεις που είχαν κυρίως έναν και μόνο πελάτη, το Δημόσιο, έπαιρναν τις δουλειές και τις ανέθεταν σε υπεργολάβους, ελάχιστες εξαγωγικές επιχειρήσεις και εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολουμένους και μικρομεσαίους. Τα τελευταία χρόνια το «μοντέλο» αυτό εμπλουτίστηκε με εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες οι οποίοι εργάζονταν παράνομα, χωρίς ασφάλιση και χωρίς να πληρώνουν φόρους, στη θέση των ελλήνων αγροτών, τεχνιτών, ψαράδων, σερβιτόρων κ.ά., οι οποίοι μετετράπησαν σε μικροεργοδότες- μικροεισοδηματίες.

Με δεδομένο το ενδιαφέρον των κινέζων να επενδύσουν στην Ελλάδα, δημιουργείται μια νέα επιχειρηματική ευκαιρία η οποία αφορά και τον ιδιωτικό τομέα. Οι κινέζοι μέχρι στιγμής έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για υποδομές. Κυρίως για λιμάνια και τρένα, με προφανή στόχο να διευκολύνουν τις εξαγωγές τους στην Ευρωπαική Ένωση έχοντας βάλει ενα πόδι σε αυτήν μέσω Ελλάδας. Ποιός αποκλείει όμως την πιθανότητα οι κινέζοι να ενδιαφέρονται και για μη κρατικές δουλειές; Για παράδειγμα οι κινέζοι επενδυτές ίσως να έχουν ενδιαφέρον – και σίγουρα έχουν τη δυνατότητα- να επενδύσουν σε μεγάλες ελληνικές βιομηχανίες, οι οποίες και χρήματα χρειάζονται και τεχνογνωσία.

Το οτι η τράπεζα Πειραιώς απέσυρε την πρόταση της για την εξαγορά της ΑΤΕ και του ΤΤ δεν σημαίνει οτι ετοιμάζει κάτι άλλο. Όσον αφορά στη συνεργασία Σάλλα - Βγενόπουλου, η αλήθεια είναι οτι αποκαταστάθηκε η επαφή μεταξύ των δυο  παλιών "εχθρών" αλλά εις βάθος συζήτηση ή αποφάσεις δεν υπάρχουν ακόμη.

Τελικά, το πολιτικό σύστημα ευθύνεται πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε για την κατάσταση της χώρας. Οχι μόνο διότι δεν έχει καταφέρει να εξυγιάνει τη δομή της δημόσιας διοίκησης και να λειτουργήσει με διαφάνεια, ήθος και αποτελεσματικότητα, αλλά και επειδή παρουσιάζει μια απίστευτη αδράνεια ή, μάλλον, άρνηση για αυτοκάθαρση. Οταν τα ίδια τα κόμματα στηρίζουν αποδεδειγμένα αποτυχημένους πολιτικούς και τους επιτρέπουν να τα εκπροσωπήσουν στις εκλογές, οι επιλογές των ψηφοφόρων περιορίζονται δραματικά και το αποτέλεσμα θα είναι να συνεχίσουν να ηγούνται της χώρας οι αποτυχημένοι.