Η καταιγίδα παρέσυρε στην αφάνεια κόμματα (σχεδόν όλες οι δυνάμεις του πολιτικού φασματος της λεγόμενης «Πρώτης Δημοκρατίας) και πρόσωπα, κάποια από τα οποία καταδικάστηκαν, άλλα αυτοκτόνησαν, ενώ τα περισσότερα εγκατέλειψαν άδοξα την πολιτική. 
Οι διαδικασίες αυτές παρά την γενικευμένη ευφορία, οδήγησαν σε απροσδόκητα (;) αποτελέσματα, με κυριότερο την άνοδο στην εξουσία και την πρωτοφανή πολιτική ηγεμονία του Μπερλουσκόνι. 
Πολλοί σπεύδουν σήμερα να παρομοιώσουν τις διαδικασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ελλάδα με εκείνη την περίοδο. 
Μία νέα ομάδα δικαστικών λειοτουργών, νέοι και νέες, ενεργούν με τρόπο πρωτοφανώς ανεξάρτητο και οι πληροφορίες αναφέρουν ότι στοιχεία για υποθέσεις σκοτεινές συγκεντρώνονται και δικογραφίες στοιχειοθετούνται, με τρόπο που εχει θορυβήσει πολλά κομματικά και πολιτικά γραφεία. 
Υπό το πρίσμα αυτό, ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η πρωτοβουλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να επισκεφθεί την Τρίτη, κάποιους από τους κορυφαίους δικαστικούς λειτουργούς της χώρας. 
Η πρωτοβουλία όμως είχε και μία μεγάλη παραδοξότητα. Ο κ. Τσίπρας δεν επισκέφτηκε πχ. την ηγεσία του Αρείου Πάγου ή συνδικαλιστικούς εκπροσώπους του κλάδου. Επέλεξε να ζητήσει συναντήσεις με τον πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, κ. Σωτ. Ρίζο και με την Εισαγγελέα Εγκλημάτων Διαφθοράς, κυρία Ελένη Ράικου. Εν ολίγοις: με τον επικεφαλής του δικαστηρίου που κρίνει την συνταγματικότητα αποφάσεων της εκτελεστικής εξουσίας (πχ. περικοπές μισθών κλπ.) και με την εισαγγελέα που διερευνά υποθέσεις πολιτικής διαφθοράς. 
Η παραδοξότητα των συναντήσεων επιβεβαιώθηκε από τις δηλώσεις. Μετά την επίσκεψη στο ΣτΕ ο κ. Τσίπρας μίλησε για ανάγκη αποκατάστασης του πολιτεύματος (!) και έπειτα από την συνάντηση με την εισαγγελέα κατά της διαφθοράς μίλησε για την ανάγκη κάθαρσης και τιμωρίας.
Είναι μάλλον περιττό και άστοχο να ξεκινήσει σήμερα μία συζήτηση περί αποκατάστασης της Δημοκρατίας (αν είχε καταλυθεί θα το είχαμε αντιληφθεί), ενω αυτονόητο θα πρέπει να θεωρείται το αίτημα για κάθαρση και τιμωρία. Αν και οι λέξεις έχουν ταλαιπωρηθεί απελπιστικά τις τελευταίες δεκεατίες. 
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ο συμβολισμός της πρωτοβουλίας του κ. Τσίπρα. 
Είτε απλώς ήθελε να δείξει ότι (θεωρεί πως) είναι ένας εν αναμονή πρωθυπουργός, οπότε επέλεξε να κάνει τις συγκεκριμένες επισκέψεις για καθαρά ενημερωτικούς σκοπούς, είτε - και δεν θα πρέπει να αποκλειστεί - θέλησε να προϊδεάσει για μία μακρά περίοδο δικαστικών διώξεων σε βάρος προσώπων που χειρίστηκαν τις ελληνικές υποθέσεις τα τελευταία χρόνια.
Με βάση αυτά, κάποιοι έχουν κάθε λόγο να υποστηρίζουν ότι οι χθεσινές επισκέψεις του κ. Τσίπρα συνιστούν έμμεση πίεση και πάντως μία ιδιότυπη πολιτική παρέμβαση προς την Δικαιοσύνη. 
Μπορεί ο κ. Τσίπρας σήμερα να ονειρεύεται μία επιχείρηση mani pulite a la greca, όμως είναι προφανές πως ούτε η Δικαιοσύνη χρειάζεται πάτρονες, αλλά ούτε και η εκδοχή ενός ελληνα Μπερλουσκόνι μπορεί να ικανοποιεί κανέναν στα χάλια που βρισκόμαστε. 

Υ.Γ. Ο «Μπερλουσκόνι» δεν είναι ο κ. Τσίπρας. Θα μπορούσε όμως να είναι ο επόμενος από αυτόν!