Μπορεί ο Α να έχει δίκιο λέγοντας ότι ο Β είναι θεσμικά και πολιτικά ανεύθυνος, ή ο Γ βασίμως να υποστηρίζει ότι η πολιτική του Δ είναι αδιέξοδη και επικίνδυνη.
Παρά ταύτα, όλες αυτές οι αλληλοκατηγορίες ουδεμία σημασία έχουν και κανέναν δεν απασχολούν.
Η χώρα σε πρώτο επίπεδο είναι εγκλωβισμένη θεσμικά λόγω μίας ατελούς συνταγματικής διάταξης και μίας θεσμικής απρονοησίας. Αν δεν είχαμε την εκκρεμότητα της προεδρικής εκλογής, η συζήτηση τώρα θα ήταν διαφορετική. Το ξεπερνάμε για να δούμε ότι το αδιέξοδο είναι δραματικό και πολύ βαθύτερο και υπερβαίνει την αδυναμία εκλογής προέδρου.
Αν υποθέσουμε ότι δεν είχαμε μπροστά μας μία προεδρική εκλογή ή ότι αυτή γινόταν αύριο το πρωί και εκλεγόταν ένας νέος πρόεδρος της Δημοκρατίας χωρίς προσφυγή στις κάλπες - κάτι που θεωρητικώς μπορεί και εν τέλει να συμβεί.
Τι θα γινόταν; Θα λυνόταν κάποιο πρόβλημα; Θα βγαίναμε από το μνημόνιο; Θα ξεκινούσε η ανάπτυξη; θα βρισκόταν η χώρα ως δια μαγείας στον Παράδεισο;
Προφανώς όχι. Ποια είναι η ουσία;
Η ουσία είναι ότι ούτε η κυβέρνηση έχει ακόμη ένα σχέδιο και μία πρόταση για την επόμενη ημέρα, ούτε η αντιπολίτευση έχει μέχρι στιγμής προτείνει κάτι για το μέλλον της χώρας, πέραν της δέσμευσής της για επιστροφή στο παρελθόν.
Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει πέντε χρόνια τώρα κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο: να καταστρώσει, να σχεδιάσει και να παρουσιάσει ένα δικό της σχέδιο, που θα ονόμαζε «ελληνικό μνημόνιο».
Για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν στην βολική ερμηνεία των καταστάσεων και της συνωμοσιολογίας, μερικά πράγματα πρέπει να ξεκαθαριστούν.
Η Ελλάδα δεν μπήκε στο μνημόνιο επειδή μας την είχαν στημένη οι ξένοι, αλλά επειδή το 2009 δανειζόταν με ρυθμό 1 δισ. την εβδομάδα.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να βγει από το μνημόνιο, επειδή δεν ξέρει πώς γίνεται αυτό. «Οι κυβερνήσεις σας περιμένουν τα πάντα από εμάς και όταν δεν τους αρέσουν αυτά που λέμε, επικαλούνται την αλληλεγγύη, θεωρώντας πως ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα δεν συνιστά επαρκή επίδειξη αλληλεγγύης», σημειώνουν σχετικά Γερμανοί πολιτικοί παράγοντες που παρακολουθούν από κοντά την κατάσταση στην Αθήνα.
Αν λοιπόν υποθέταμε ότι όλα τα άλλα ζητήματα έχουν λυθεί, το σχέδιο για την έξοδο από την κρίση εξακολουθεί να λείπει. Τι θα παράγει η Ελλάδα σε πέντε χρόνια, που και πώς θα το διαθέτει, ποιος θα το παράγει και ποιος θα το αγοράζει;
Οσο το σχέδιο αυτό κρατείται. μυστικό είναι απολύτως βέβαιον ότι κάτι διαφορετικό δεν θα πρέπει να αναμένεται. Ή μάλλον, ορθότερα, αυτό που θα πρέπει να αναμένουμε, είναι η εκδήλωση της πραγματικής πολιτικής κρίσης, την οποία έως τώρα δεν έχουμε ζήσει.