Με αφορμή αυτό το σκηνικό, στο οποίο εκατομμύρια απεγνωσμένοι ποντάρουν τις ελπίδες τους στον τζόγο, πόσοι δεν έχουν αναρωτηθεί: «τι θα έκανα με 17 (ή 7 ή πέντε ή τέσσερα...) εκατομμύρια ευρώ;». 

Το ερώτημα έχει πολλές εύκολες απαντήσεις: ταξίδια, αγορές, σπίτια, κλπ κλπ κλπ. Υπάρχει όμως ένα βασανιστικό υπο-ερώτημα. «Πώς επενδύεις σήμερα χρήματα στην Ελλάδα;». 

Το πρόχειρο και συνοπτικό γκάλοπ μεταξύ γνωστών και φίλων έχει αναδείξει το θεμελιώδες πρόβλημα της χώρας. Κανείς δεν είναι σε θέση να κατονομάσει μία επένδυση που θα έκανε, με στόχο να μετατρέψει την τύχη του σε παραγωγική διαδικασία. 

Οι λόγοι πολλοί. Είτε φόβος, είτε απουσία επιχειρηματικού δαιμονίου, είτε απλή αβεβαιότητα για το ξημερώνει. Κι όμως, ένας όψιμος εκατομμυριούχος στην Ελλάδα του σήμερα θα όφειλε να αναζητεί επενδυτικές διεξόδους, διότι αλλιώς τα χρήματά του θα μειώνονται σε ετήσια βάση (υπερφορολόγηση) ή θα τελούν υπό την απειλή ενός κουρέματος καταθέσεων, καθώς δεν διασφαλίζονται από τίποτε και καμία συνθήκη. 

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Είναι μάλλον ξεκάθαρο ότι φανερώνουν ένα αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η ελληνική οικονομία, στην οποία ελάχιστοι τομείς εμφανίζουν δυναμική και η επιχειρηματικότητα δεν διευκολύνεται σε κανένα επίπεδο. 

Υπό τις συνθήκες αυτές καθίσταται σαφές και ότι το «κλείσιμο των αγορών» δεν είναι αποτέλεσμα συνωμοσιών και παρασκηνιακών αποφάσεων αλλά μία πολύ απλή και ξεκάθαρη πραγματικότητα. 

Αν δεν είναι διατεθειμένος κανείς Έλληνας να επενδύσει στην χώρα, πώς μπορεί η χώρα να αξιώνει να την δανείσουν οι ξένοι;