Δυστυχώς, η προοπτική αυτή δεν προμηνύει με βάσιμο τρόπο κάτι το θετικό. Περιττό να επαναλαμβάνεται το τι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν γίνει, τι πολιτικές γελοιότητες συντελούνται και πόσο αναντίστοιχη είναι η πολιτική με την κοινωνική πραγματικότητα.

Η μεγάλη παραδοξότητα της χώρας διαπιστώνεται αν συγκρίνει κάποιος την δημοσιονομική της πραγματικότητα με την αμήχανη στάση του πολιτικού της συστήματος.

Η προσαρμογή που έχει γίνει για τον εκμηδενισμό του ελλείμματος του 16% μέσα σε τέσσερα χρόνια δεν έχει προηγούμενο, όπως δεν έχει προηγούμενο και η κοινωνική καταστροφή που έχει συντελεστεί.

Με αυτό και μόνο το δεδομένο, μία οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να συνομιλήσει κατ' ουσίαν από μία ιδιότυπη θέση ισχύος με τους εταίρους της και να διεκδικήσει να την αφήσουν ήσυχη, παρουσιάζοντας ένα δικό της σχέδιο για το μέλλον και κόβοντας κάθε κουβέντα για στενό έλεγχο στις εκκρεμούσες μεταρρυθμίσεις. Όσο κι αν είναι μέρος του μνημονίου διάφορες αλλαγές, όλοι πλέον γνωρίζουν ότι κανένα βιβλίο και σχεδόν καμία οικονομική θεωρία δεν εγγυάται όμοια αποτελέσματα κάποιων αποφάσεων και επιλογών σε ανόμοιες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες.

Οπότε, σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται και λείπει ένας ηγέτης ή μία ομάδα που θα πει «κύριοι, ευχαριστούμε για την στήριξή σας, από εδώ και πέρα ξεχρεώνουμε και οι αποφάσεις είναι δικές μας». θα ήταν μία έξυπνη και τολμηρή στροφή (και) για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό. Όμως κολλάει στο «ξεχρεώνουμε».

Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει και το ότι δεν συμβαίνει καταδεικνύει ότι οι εταίροι έχουν πάρει χαμπάρι το πολιτικό προσωπικό. Και το πολιτικό προσωπικό που το έχουν πάρει χαμπάρι, δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη - του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου.

Στο πεδίο αυτό, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει μπροστά της μία λαμπρή ευκαιρία: να ρίξει πλέον το βάρος του σχεδιασμού της στις θεσμικές μεταρρυθμίσεις, να παρουσιάσει ένα σχέδιο άμεσης εφαρμογής σε αυτό το πεδίο (γιατί αν η αριστερά έχει μία ευκολία, αυτή έγκειται στην δυνατότητα να πείσει με επιλεγμένες αποφάσεις στα θεσμικά ότι είναι διαφορετική και να εξασφαλίσει έτσι ανοχή και κοινωνική συναίνεση στα οικονομικά) και να «χτίσει» πάνω στις αποφάσεις που έχουν λάβει άλλοι.

Με λίγα λόγια, αυτή τη στιγμή χρειάζεται κατεπειγόντως μία αλλαγή σεναρίου. Δυστυχώς όμως οι «σεναριογράφοι» παραμένουν προσκολλημένοι στις συνταγές της προηγούμενης περιόδου