Το «κόμμα του πατέρα του» δεν έχει λόγο ύπαρξης - τηρουμένων των αναλογιών, ακριβώς το ίδιο συνέβαινε με την ΕΚ το 1974, γι' αυτό και την άφησε πίσω του ο Ανδρέας - και εν εν πάση περιπτώσει, αν το ΠΑΣΟΚ υπάρχει πλέον μόνον ως τσόντα μίας οποιασδήποτε άλλης πολιτικής δύναμης σε μία ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας, γιατί να μην διεκδικήσει έναν τέτοιο ρόλο ο ΓΑΠ;
Στην σημερινή συγκυρία αυτό που λείπει είναι η ψύχραιμη παρατήρηση, παρότι επιβάλλεται.
Έχοντας υπόψη όλα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, με δραματικές ευθύνες του ΓΑΠ για πράξεις και παραλείψεις, μία άποψη βασισμένη σε στοιχεία των όσων ο Παπανδρέου έχει κατά καιρούς διακηρύξει και εξαγγείλει, είναι ότι ο γιος του Ανδρέα ήταν ίσως ο τελευταίος που είχε έναν οραματικό λόγο για όλα ή πάντως για πολλά τα οποία θα έπρεπε να έχουν συμβεί στη χώρα.
Το μεγάλο του πρόβλημα και ζήτημα μείζον για τους πολίτες της Ελλάδας, είναι ότι τα περισσότερα έμειναν στα προγράμματα, τις διαβουλεύσεις και τις διακηρύξεις και ότι ο πάντοτε ο Παπανδρέου λειτουργούσε ως «παρέα», επιλέγοντας φίλους, γνωστούς και ανεπαρκείς συνεργάτες («κηπουρούς»), σε συνδυασμό με μία παλιαιοκομματική νομενκλατούρα για να διεκπεραιώσουν ένα τιτάνιο έργο.
Με την κίνηση του και την δημιουργία του Κινήματος μπορεί να διεκδικεί μία αναβάπτιση και μία άφεση πολιτικών αμαρτιών, πλην όμως διαθέτει μία πολιτική προίκα που μπορεί και να έχει καθοριστική σημασία.
Ο ΓΑΠ, ασχέτως εκβάσεως της προσπάθειας, επιχείρησε την ύστατη στιγμή να πετύχει την εθνική συναίνεση, όταν τηλεφώνησε στον Σαμαρά και του πρότεινε την συνευθύνη. Πήγε να παίξει ένα χαρτί στην Ευρώπη, έστω και με άτσαλο τρόπο, όταν ανέσυρε το χαρτί του δημοψηφίσματος το φθινόπωρο του 2011. Η κυβέρνησή του (ή μάλλον ο ίδιος) έπεσε λίγες ημέρες μετά, όμως η μετάλλαξη του Σαμαρά σε μνημονιακό και του Βενιζέλου σε «παράγοντα σταθερότητας» ήταν οι αναπόφευκτες συνέπειες.
Σήμερα, με τη χώρα να βρίσκεται ουσιαστικά στο ίδιο ακριβώς σημείο - και πάντως με τα ίδια και απαράλλαχτα διλήμματα στο τραπέζι εν όψει μίας εκλογικής αναμέτρησης - ο ΓΑΠ διεκδικεί την είσοδό του στη Βουλή και εμφανίζεται ως δυνάμει κυβερνητικός εταίρος μετεκλογικά.
Ακόμη και για όσους τον γνωρίζουν, τα ερωτήματα είναι πολλά. Μήπως όμως υπάρχει μία απλή απάντηση, με δεδομένα όλα τα προαναφερθέντα;
Πιστεύουμε πως ναι. Και η απάντηση αυτή είναι πως το Κίνημα του ΓΑΠ μπορεί και να είναι καταλύτης στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας ως δυνάμει κυβερνητικός εταίρος. Την κουλτούρα των συνεργασιών είναι ίσως ο μόνος που την διαθέτει και την πολιτική πραγματικότητα της Μετα-δημοκρατίας - που λέει και ο Τσίπρας, ο μόνος που την έχει εμπεδώσει. Όλα τα άλλα είναι συναισθηματικές εμμονές και προσκολλήσεις σε σχήματα που έχουν ήδη καταρρεύσει.