Τα παραδείγματα πολλά. Ο Τσώρτσιλ, ένας από τους μεγάλους νικητές του δεύτερου πολέμου, χάνει τις εκλογές του Ιουνίου 1945.
Ο Σρέντερ, θεμελιωτής της σημερινής οικονομικής ισχύος της Γερμανίας, χάνει τις εκλογές του 2005 και αποχωρεί. Είχε καθηλώσει μισθούς και είχε περιορίσει διάφορα κοινωνικά προνόμια της μεταπολεμικής Γερμανίας, στον βωμό της ανταγωνιστικότητας (πρόσκαιρης, πιθανώς...) και έκτοτε οι Γερμανοί λατρεύουν την Ανγκελα Μέρκελ.
Ο Σημίτης το 2004 επίσης χάνει τις εκλογές, έχοντας βάλει τη χώρα στην ΟΝΕ, έχοντας πάρει την διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων, και επιτυγχάνοντας την ένταξη Βαλκανικών χωρών στην ΕΕ, στοιχείο που υπό προϋποθέσεις συνένθετε ένα απίστευτο success story, το οποίο οι μάζες αγνόησαν επιδεικτικά. Στη συνέχει αγνοήθηκε και από τους επόμενους κυβερνήτες.
Σε λίγα από αυτά μπορεί να διεκδικήσει δάφνες ο Σαμαράς και να ζητήσει έστω την ευγνωμοσύνη των πολιτών. Στην ουσία, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να φορολογεί και να αποκρούει κάθε ουσιαστική μεταρρύθμιση (φορολογικού συστήματος, ανταγωνιστικότητας, πάταξης καρτέλ, αντιμετώπισης «διαπλοκής», αναδιέρθρωσης δημόσιου τομέα κλπ., κλπ.). Σήμερα προσπαθεί να καλλιεργήσει ελπίδα, αλλά είναι προφανώς αργά.
Από την άλλη πλευρά, ας δούμε τους ρεαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, που όσο και οι μη ρεαλιστές, επενδύουν στην ελπίδα του σοφού λαού.
Ας μην παραθέσουμε πλήθος αντιφατικών δηλώσεων και ας περιοριστούμε στις αντιφατικές δηλώσεις του κατ' εξοχήν ρεαλιστή, Γ. Δραγασάκη. Τι μας δήλωσε λοιπόν την Παρασκευή, σε δύο αλλεπάλληλες συνετέυξεις του;
Ας αρχίσουμε από αυτό, όπως το δήλωσε στον 9,84: «Δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε προβλήματα, ούτε να προβούμε σε μονομερείς ενέργειες, αλλά δεν θα κυβερνήσουμε και με το πιστόλι στον κρόταφο».
Πολύ καλά. Και σε ανάλογο πνεύμα, λίγες ώρες νωρίτερα, δημιοσιευόταν άλλη συνέντευξή του στο Europolitics, όπου όταν ρωτήθηκε για το χρέος, είπε: «Αρχικά, πρέπει να δούμε αν το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο. Στην αρνητική περίπτωση, πρέπει να βρούμε μια λύση. Δεν μπορούμε να ζούμε με το βάρος ενός χρέους που δεν είναι βιώσιμο». Και προσέθεσε: «Αν καταλήξουμε ότι το βάρος του χρέους της χώρας δεν είναι βιώσιμο, θα μπούμε σε μια διαδικασία διαπραγμάτευσης με τις δικές μας σαφείς ιδέες και προτάσεις. Ο όγκος του χρέους πρέπει να μειωθεί. Το τελικό ποσό είναι προς συζήτηση». Δηλαδή; Για πρώτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι «θα συζητήσει» αν το χρέος είναι βιώσμο; Δεν ήταν αυτό ένα από τα αδιαμφισβήτητα δεδομένα, ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο; Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρόκειται για μία ένδειξη καλής θέλησης.
Όχι όμως. Οι απορίες λύνονται από μία άλλη δήλωση του ιδίου του κ. Δραγασάκη, στην ίδια συνέντευξη. «Για τον λόγο αυτό επιθυμούμε τη διοργάνωση μιας ευρωπαϊκής διάσκεψης. Αν δεν καταφέρουμε να πείσουμε τους Ευρωπαίους εταίρους μας για μια ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος, θα αναζητήσουμε μια λύση για το χρέος αποκλειστικά ελληνική».
Εδώ οι απορίες εντείνονται. Δεν έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ έως τώρα ότι δεν θα γίνουν μονομερείς ενέργειες; Η δήλωση αυτή του Δραγασάκη είναι η πλέον σαφής ένδειξη περί του αντιθέτου.
Και συμπληρώνεται από την απάντησή του σε ερώτηση ενδεχόμενης παύσης στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους: «Η ιδέα συζητείται. Αν δεν έχουμε συμφωνία ως τον Ιούλιο, θα έχουμε πρόβλημα. Ως τότε, μπορούμε να πληρώσουμε το ΔΝΤ και την ΕΚΤ με την έκδοση εντόκων γραμματίων που θα πουληθούν σε ιδιώτες επενδυτές. Ή μπορούμε να ζητήσουμε από το ΔΝΤ να αναβάλει για λίγους μήνες τις αποπληρωμές. Όποιο και αν είναι το πρωτογενές πλεόνασμα που θα δημιουργηθεί, θα ληφθεί από το ΔΝΤ τον Απρίλιο από έναν ειδικό λογαριασμό ειδικά για αυτό τον σκοπό».
Όλα αυτά, από το κόμμα που επενδύει στην ελπίδα, μπορούν να ερμηνευθούν στην καλύτερη περίπτωση ως διάθεση επαναστατικής γυμναστικής. Στην χειρότερη, ώς περίτρανη απόδειξη της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής σχιζοφρένειας. Αυτή θα επιβεβαιωθεί ή θα διαψευσθεί στις κάλπες της επόμενης Κυριακής. Και ανάλογες της μίας ή της άλλης εξέλιξης θα είναι οι περαιτέρω εξελίξεις.