Αφότου διαλύθηκε η βασική προεκλογική του ονείρωξη, στην οποία η Μέρκελ δεν υπήρχε περίπτωση να απορρίψει το σχέδιό του, αφότου αποδέχθηκε και επιζήτησε να συζητήσει με το διευθυντήριο των Βρυξελλών, αφότου έθεσε σε αναστολή την σχέση με του Κινέζους, αφότου φάνηκε πως το «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαιρετικά ασθενές (Κατρούγκαλος, Lockheed Martin), αφότου φάνηκε πως η συνεργασία με τους ΑΝΕΛΛ τον έχει θέσει σε ομηρία και αφότου αντίκρυσε τον πραγματικό εφιάλτη της Ζωής, βρέθηκε αντιμέτωπος με την κατάρρευση ενός ακόμη μύθου: ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και ότι πιο συγκεκριμένα, η Ρωσία θα χρηματοδοτούσε το ελληνικό χρέος και θα κλονιζόταν έτσι συθέμελα το σαθρό ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Ο Βλ. Πούτιν ξέρει ότι με κινήσεις ανόητες, όπως π.χ. ένα υποτιθέμενο δάνειο προς την Ελλάδα, δεν έχει να κερδίσει τίποτε. Και έτσι έστειλε τον Τσίπρα πίσω με άδεια χέρια, να σκεφτεί αν θέλει να περάσει ο ρωσοτουρκικός αγωγός από την Ελλάδα.

Ούτε άρση του εμπάργκο στα αγροτικά προϊόντα, ούτε μείωση των τιμών του φυσικού αερίου, ούτε κάτι χειροπιαστό, ούτε κάτι απειλητικό για την Ευρώπη.

Κατόπιν αυτών, ο Πρωθυπουργός και η χώρα βρίσκονται μόνοι στο τραπέζι, με την Ευρώπη απέναντι, έχουν ποντάρει τα ρέστα τους και κινδυνεύουν σοβαρά να τα χάσουν - δηλαδή να τα χάσουμε.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, αποφασίζεις: είτε παίρνεις άλλη μία «κάβα» και συνεχίζεις το παιχνίδι, είτε αποχωρείς χωρίς καμία δόξα, θυμάσαι τις «χεριές» και σκέφτεσαι «τι θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά».

Γενική είναι η αίσθηση ότι ο Τσίπρας θέλει να πάρει μία «κάβα». Το θέμα είναι ότι πρέπει να την πληρώσει και να πάρει και ταξί για να γυρίσει σπίτι. Και δυστυχώς, τα λεφτά δεν φτάνουν...