Το περιεχόμενο μίας ενδεχόμενης συμφωνίας της Αθήνας με τους δανειστές έχει τεθεί σε ένα συγκεκριμένο περίγραμμα.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η συμφωνία αυτή θα είναι μεν «πακέτο», θα έχει δε δύο σκέλη. Το πρώτο θα αφορά το δημοσιονομικό κομμάτι και μία βίαιη προσαρμογή της κυβέρνησης και των πολιτών (κυρίως όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ) στην πραγματικότητα. Αυτό που έχει ονομαστεί «αποδοχή του προγράμματος και αξιολόγηση».
Το δεύτερο σκέλος, υπό την αυστηρή προϋπόθεση τήρησης του πρώτου, θα αφορά την συζήτηση για το χρέος και μία λύση περί αναδιάρθρωσης, η οποία φαίνεται ότι επίσης ήδη έχει συζητηθεί.
Οι πληροφορίες συγκλίνουν στο ότι αυτό που συζητείται είναι μία ανάληψη από τον ESM ενός τμήματος του χρέους ύψους περίπου 50 δισ. ευρώ (μεταξύ των οποίων ενδεχομένως και τα ποσά του ΔΝΤ), και η αναχρηματοδότησή τους με ευνοϊκό επιτόκιο (0,65%;) σε βάθος 50ετίας.
Σε συνδυασμό με αυτό και σε μία καλή εκδοχή του σεναρίου των εξελίξεων, το δεύτερο αυτό σκέλος θα περιλαμβάνει και το σχέδιο για την επόμενη ημέρα. Υποτίθεται - και μακάρι να είναι έτσι - ότι θα πρόκειται για ένα μεσοπρόθεσμο σχέδιο ανάπτυξης και εξόδου από την κρίση. Αυτό θα απαιτεί χρηματοδότηση και δεν θα ονομάζεται «μνημόνιο», αλλά θα είναι.
Αυτές είναι οι προοπτικές που έχει η κυβέρνηση μπροστά της και το ερώτημα είναι αν είναι πολιτικά διαχειρίσιμες.
Σύμφωνα με τα όσα προκύπτουν από τις βασανιστικές συζητήσεις των κυβερνητικών και κομματικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ, κανείς δεν θέλει και δεν μπορεί να «πάρει πάνω του» αυτό το βάρος. Πολύ απλά γιατί σε αυτό δεν περιλαμβάνεται τίποτε από τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ποια είναι η διέξοδος; Καμία άλλη από την προκήρυξη ενός δημοψηφίσματος, το οποίο φαίνεται ότι είναι η μοναδική «λύση» στην οποία συμφωνούν σχεδόν όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ, πλην ελαχίστων. Μεταξύ αυτών, ευρωβουλευτές όπως ο Παπαδημούλης και ο Χρυσόγονος και υπουργοί όπως ο Σταθάκης. Αυτοί τάσσονται υπέρ της συμφωνίας τώρα και της φυγής προς τα εμπρός με τολμηρούς πολιτικούς ελιγμούς. Οι άλλοι βλέπουν ότι κάτι τέτοιο ακυρώνει τον ΣΥΡΙΖΑ και τελειώνει την αριστερά.
Απ ό,τι φαίνεται, ακόμη και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Τσίπρας, δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη προσωπικώς. Αν το κάνει, κατά την άποψή του, θα γίνει άλλος ένας «Παπανδρέου», άλλος ένας «Σαμαράς». Εκτός αν ο σοφός λαός του υποδείξει τι να κάνει.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το δημοψήφισμα φαίνεται πως είναι η μοναδική διέξοδος που μελετά η κυβέρνηση για την επόμενη ημέρα, η οποία δεν αργεί.
Ως προς το ερώτημα του δημοψηφίσματος: ελάχιστη σημασία έχει. Πιθανώς θα είναι κάτι σαν «ναι ή όχι στην συμφωνία που προτείνουν οι ξένοι».
Εφόσον φθάσουμε σε αυτό το σημείο δεν θα έχει καν σημασία πώς θα εκλάβουν το ερώτημα οι πολίτες.
Περισσότερη σημασία σε μία τέτοια περίπτωση θα έχει το πώς θα διαχειριστούν οι ευρωπαίοι ένα ελληνικό δημοψήφισμα και με τι δηλώσεις θα παρεμβαίνουν καθημερινώς στην διαδικασία μέχρις ότου στηθούν οι κάλπες.
«Αν θέλουν δημοψήφισμα στην Ελλάδα για το πρόγραμμα διάσωσης πρέπει να το κάνουν. Θα μπορούσε να είναι ένα σωστό μέτρο» δήλωσε την Δευτέρα προσερχόμενος στο Eurogroup o Β. Σόιμπλε. Κάτι σαν: «Παρακαλώ, αν θέλετε δημοψήφισμα προχωρήστε σε αυτό». Απλά πράγματα.