Ήταν κέντρο εμπορίου και διεθνών συναλλαγών και το κατά κεφαλήν εισόδημά της ήταν σχεδόν διπλάσιο από της Ιταλίας και τριπλάσιο της Ισπανίας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της εποχής, την περίοδο εκείνη η Αργεντινή ήταν η 7η πλουσιότερη χώρα του κόσμου, με την Γερμανία και άλλες χώρες εκείνη την περίοδο να βρίσκονται πολλές θέσεις χαμηλότερα. Στους δύο πολέμους η Αργεντινή έμεινε ως γνωστόν ουδέτερη - κάτι σαν μία τεράστια Ελβετία της Λατινικής Αμερικής.
Όσο περνούσαν οι δεκαετίες η πορεία της ήταν φθίνουσα. Είτε λόγω συγκυριών είτε λόγω λανθασμένων πολιτικών αποφάσεων η Αργεντινή διολίσθησε στην διαφθορά και την παρακμή. Το σημείο καμπής ήλθε στην δεκαετία του '40 και του '50 με την εγκαθίδρυση του Περονισμού - κοινώς του ανελέητου λαϊκισμού, της πολιτικής των παθών και όλων όσων γνωρίζουμε καλά και εδώ. Κρατικοποιήσεις, χαϊδέματα των δημοσίων υπαλλήλων κλπ κλπ.
Με την πάροδο των ετών και ενώ είναι πλέον γνωστά όλα τα τραγικά με την κρίση χρέους της Αργεντινής και τις υπερήφανες επιλογές που εδώ στην Ελλάδα κάποιοι τόσο πολύ θαυμάζουν, η χώρα διακρίνεται πλέον όχι για την ανάπτυξη και το βιοτικό της επίπεδο, αλλά για τις επιδόσεις της στην αδιαφάνεια και την διαφθορά.
Η περίπτωση της χώρας αυτής έχει αξία για πολλούς λόγους, αλλά πρωτίστως ως απόδειξη ενός πολιτικού αξιώματος.
Από την στιγμή που το μικρόβιο της αχαλίνωτης λαϊκιστικής διακυβέρνησης προσβάλλει μία οργανωμένη δομή, η εξάπλωσή του είναι ραγδαία και η ασθένεια ανίατη. Απόδειξη, ότι μία υπερδύναμη της Λατινικής Αμερικής δεν μπορεί πλέον να σταθεί στα πόδια της.
Η σημερινή Ελλάδα, με μία μακρά παράδοση λαϊκιστικών εξάρσεων, αλλά και κάποια ανακουφιστικά διαλείμματα, βρίσκεται στα πρόθυρα ενός ιδιότυπου βαλκανικού περονισμού - ελπίδα είναι να μην αποκτήσει το πολιτικό λεξιλόγιο τον όρο "Τσιπρισμός", αν και τα μηνύματα δεν είναι ενθαρρυντικά.
Η κυβέρνηση έχει ήδη δώσει τις εξετάσεις της στο πεδίο αυτό και φαίνεται ότι έχει τα φόντα να "διαπρέψει".
Όσοι δεν είναι μαζί της, όχι απλώς είναι εναντίον της, αλλά και προδότες, οι συνομιλίες με την Μέρκελ και τους άλλους είναι μία ηρωική διαπραγμάτευση, της οποίας το αποτέλεσμα θα είναι η σκληρότερη φορολογική επίθεση που έχει γίνει ποτέ και κατά τα άλλα, η εθνικά υπερήφανη κυβέρνηση επαναπροσλαμβάνει κάποιες καθαρίστριες (που κακώς είχαν απολυθεί, αλλά και κακώς έπαιρναν τις αμοιβές που έπαιρναν και πάντως ήταν μερικά από τα εκατομμύρια θύματα της συνεχιζόμενης κρίσης).
Για να μην μιλήσουμε πάλι για την Ζωή Κωνσταντοπούλου και τις λαϊκοφασιστικές της εκρήξεις.
Εχοντας αυτά υπόψη, όσο μιλούμε για την συμφωνία που θα γίνει ή δεν θα γίνει, η μεγαλύτερη απειλή για την χώρα αφορά την κοινωνική και πολιτική της εξέλιξη, την απειλή της βύθισής της στα θολά νερά της "ολοκληρωτικής δημοκρατίας". Η οποία δεν πρέπει να το ξεχνούμε, πάντοτε ξεκινά με την συναίνεση των λαϊκών μαζών. Και όταν όλοι κοιτάξουν πίσω τους και δουν τι έχει συμβεί, είναι συνήθως αργά.