Εχοντας έκτοτε και σε διάστημα λίγων ημερών υποστεί ως κυβέρνηση εκπροσωπούσα την Ελλάδα τις συνέπειες της απομόνωσης (την οποία ουδέποτε αντιλήφθηκε στην 12μηνη περίοδο της διακυβέρνησής του), ο Πρωθυπουργός προσήλθε το απόγευμα της Τετάρτης στην Βουλή, προκειμένου να ανακοινώσει την σύγκληση ενός ακόμη συμβουλίου πολιτικών αρχηγών για την διαχείριση του εκρηκτικού μεταναστευτικού/προσφυγικού ζητήματος, να αξιώσει την εφαρμογή των συμφωνικών της Συνόδου (τις οποίες ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως προφορικές διαβεβαιώσεις, οι οποίες ουδεμία νομική και πολιτική ισχύ έχουν) και να εξαγγείλει άλλη μία εκστρατεία εναντίον όσων επιβουλεύονται τα συμφέροντα του ελληνισμού.
Με λίγα λόγια, ο Τσίπρας αξιώνει πλέον συνευθύνη για τις δικές του αποτυχίες, επιζητεί προσχηματικά την συναίνεση καθυβρίζοντας τους αντιπάλους του και αποφεύγει κάθε συζήτηση αναγνώρισης σφαλμάτων - στοιχείο πολιτικά κρίσιμο όταν κάποιος θέλει να εμφανίζεται διαλλακτικός και υπεύθυνος.
Το δυστύχημα είναι πως ο Πρωθυπουργός την Τετάρτη το βράδυ μιλούσε με διαφορά φάσης, καθώς τα τετελεσμένα φέρνουν την χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης: τα σύνορα προς την Ευρώπη έχουν ουσιαστικά ήδη κλείσει, η Ελλάδα είναι πλέον αποκομμένη ακόμη και από τα Βαλκάνια, μετανάστες και πρόσφυγες συσσωρεύονται καθημερινώς στην επικράτεια και ο καταμερισμός ευθυνών καμία αξία δεν έχει - πέραν του πρόσκαιρου προσεταιρισμού κομματικού ακροατηρίου.
Με λίγα λόγια, για την Ελλάδα ο χρόνος αντίδρασης και παρέμβασης στην ευρωπαϊκή διαχείριση του προσφυγικού μάλλον έχει ήδη παρέλθει.
Οι αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην της, το status της χώρας δεν συνάδει με την τυπική ευρωπαϊκή της ταυτότητα και οι εξελίξεις τείνουν να γίνουν μη αναστρέψιμες στο ορατό μέλλον. Για την Ευρώπη η χώρα είναι όμως ήδη μία αποθήκη μεταναστών και τα μέσα ανατροπής της εξέλιξης είναι ανύπαρκτα.
Οι πληροφορίες και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα των τελευταίων ημερών συγκλίνουν στο ότι το προσφυγικό ζήτημα δημιουργεί κλυδωνισμούς στον κυβερνητικό συνασπισμό. Η προδιαγραφόμενη αποκοπή της χώρας από το σώμα της Ευρώπης θα διαμορφώσει συνθήκες πολύ δύσκολα διαχειρίσιμες, ειδικά για μία κυβέρνηση η οποία δεν έχει μέχρι στιγμής επιδείξει κανένα στοιχείο διαχειριστικής επάρκειας σε κανένα πεδίο.
Υπό τις συνθήκες αυτές, οι διακινούμενες πληροφορίες φέρουν τον μεν Αλ. Τσίπρα να μην είναι σε καμία περίπτωση σε θέση να ασκήσει εθνική και όχι κομματική πολιτική, να αναζητεί τρόπους αποδέσμευσης από τους ΑΝΕΛ και άσκησης πίεσης προς άλλους ενδεχόμενους κυβερνητικούς εταίρους (π.χ. ΠαΣοΚ, Ενωση Κεντρώων) και τον δε Π. Καμμένο να αναζητεί τρόπους για την κατ' επίφαση διατήρηση της εθνικολαϊκιστικής του εκλογικής πελατείας, η οποία με τις εξελίξεις που προδιαγράφονται καταρρέει με ταχείς ρυθμούς.
Με βάση αυτά, οι κοινωνικές συνθήκες που φαίνεται ότι θα διαμορφωθούν στην χώρα έχουν προς το παρόν άγνωστο χρόνο εκδήλωσης και εξέλιξης. Οι δε πολιτικές συνθήκες ενδέχεται να επηρεαστούν πρωτίστως από αυτόν που σήμερα κρατεί το «κλειδί» για την διατήρηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της κυβέρνησης: τον Π. Καμμένο.