Με τις προτάσεις της Ευρώπης και τα εναλλακτικά ενδεχόμενα στο τραπέζι, να δείχνουν ένα κακό και ένα χειρότερο σενάριο (σιωπηρή/de facto ή επίσημη απομόνωση της Ελλάδας) και με ορατό αποτέλεσμα την μετατροπή της σε «χώρα εγκατάστασης», οι επικεφαλής των πολιτικών δυνάμεων της χώρας συζητούσαν επί περίπου οκτώ ώρες με μοναδικό στόχο τον γνωστό: να βρει ο καθένας κάποιο πάτημα ώστε να παρουσιάσει το αποτέλεσμα της συνάντησης ως δική του πολιτική «νίκη». 

Βάσει αυτών, η κουβέντα που έγινε ήταν μάλλον εκτός θέματος, ειδικώς δε όταν για αρκετή ώρα συζητούσαν την πρόταση του Λεβέντη και της Φώφης Γεννηματά για σχηματισμό Οικουμενικής Κυβέρνησης.

Και μόνο το γεγονός ότι ένας αρχηγός (Δ. Κουτσούμπας) αποχωρεί από μία τέτοια συνάντηση είναι ενδεικτικό της περιορισμένης σοβαρότητας της διαδικασίας. 

Και πέραν αυτού, εν όψει της συνόδου και των αποφάσεων που αναμένεται να ληφθούν, ελάχιστη σημασία έχει αν ο Τσίπρας αποδέχεται τον διαχωρισμό της ιδιότητας του πρόσφυγα από αυτήν του μετανάστη ή αν εν τέλει συμφώνησε ή επιφυλάχθηκε ως προς την δημιουργία κλειστών κέντρων υποδοχής και παραμονής.

Ειδικά ως προς το τελευταίο στοιχείο, η αποδοχή η μη δεν είναι άωωστε επιλογή, καθώς οι ιδιότητες είναι ούτως ή άλλως σαφώς προσδιορισμένες από το διεθνές δίκαιο. 

Το κρίσιμο είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση προσέρχεται σε μία σύνοδο την Δευτέρα χωρίς να είναι ακόμη σαφές ποιο ακριβώς είναι το σχέδιό της για την αντιμετώπιση του ζητήματος και πώς θα αποκρούσει τις πιέσεις που θα δεχθεί. Το κοινό ανακοινωθέν εξ άλλου, είναι άλλο ένα ευχολόγιο που συντάχθηκε προκειμένου να αποφευχθεί το φιάσκο. 

Παραμένει άγνωστο πώς σκοπεύει να αντιδράσει ο κ. Τσίπρας στις απειλές περί εξόδου από την συνθήκη Σένγκεν ή στην επιβολή του κλεισίματος των συνόρων. 

Οι εξελίξεις δεν δικαιολογούν καμία αισιοδοξία και πάντως υπό αυτές τις συνθήκες ο πολιτικός αυτισμός της κυβέρνησης και των λοιπών δυνάμεων θα συνιστά σύντομα μία μη αντιμετωπίσιμη απειλή.