Αναρωτήθηκαν κάποιοι:
Πώς είναι δυνατόν ένας Ελληνας Πρωθυπουργός να δηλώνει την μία ημέρα ικανοποιημένος από τα συμπεράσματα της Συνόδου και την επομένη να διαμαρτύρεται για το κείμενο το οποίο ο ίδιος συνυπέγραψε;
Πώς είναι επίσης δυνατόν ένας Ελληνας πρωθυπουργός να ακούει απαθής τον τούρκο ομόλογό του να θέτει ζητήματα κυριαρχίας στο Αιγαίο («αυτά που εσείς θεωρείτε παραβιάσεις, οι δικοί μας στρατιωτικοί δεν τα θεωρούν.»), και να μην αντιδρά με κάποιον τρόπο;
Πώς είναι δυνατόν ένας Ελληνας πρωθυπουργός να αποδέχεται τον ρόλο της γλάστρας στο ντεκόρ που του έστησαν και να περιφέρεται κρατώντας και προσφέροντας λουλούδια, χωρίς να συναισθάνεται τι σημαίνει η εικόνα;
Πώς είναι επίσης δυνατόν επί τουρκικού εδάφους ο Ελληνας πρωθυπουργός να ασκεί κριτική στην Ερωπαϊκή Ενωση (της οποίας η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι μέλος όσο και αν δεν αρέσει στον Τσίπρα) και να συμπεριφέρεται περίπου σαν μεσανατολίτης φύλαρχος;
Οι απαντήσεις αναζητούνται από πολλούς και επιχειρείται να δοθούν με βάση την λογική. Η λογική λοιπόν λέει ότι ο Τσίπρας και η παρέα είτε δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς συμβαίνει ή κάνουν ό,τι κάνουν με πρόθεση και στόχο, σε ένα κρεσέντο κυνισμού και επιδειξη αμοραλισμού.
Στην πρώτη περίπτωση, το πρόβλημα είναι μεγάλο και βαθύ, καθώς η έλλειψη κατανόησης του περιβάλλοντος πολύ απλά καθιστά κάποιον - εν προκειμένω μία κυβέρνηση και μία χώρα - έρμαιο των συνθηκών και των διαθέσεων των υπολοίπων, εκείνων δηλαδή που καταλαβαίνουν και ενεργούν για την προστασία του δικού τους συμφέροντος.
Στην δεύτερη περίπτωση, οι ενέργειες της κυβέρνησης συνιστούν μία σκόπιμη ανατροπή του όποιου δόγματος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής της μεταπολεμικής περιόδου, για την οποία ουδείς έδωσε ποτέ εξουσιοδότηση και εντολή. Υπό αυτήν την έννοια, τα αποτελέσματα της πολιτικής Τσίπρα διαμορφώνουν συνθήκες εθνικής κρίσης. Και προστίθενται στον κατάλογο των προς διερεύνηση ζητημάτων, όταν έλθει η ώρα.
Πέραν πάντως όλων αυτών των αναζητήσεων, κάποιοι παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ, προερχόμενοι από το λεγόμενο «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ», έχοντας ήδη εισέλθει στο πεδίο της βαθιάς ανησυχίας για την τύχη που τους επιφυλάσσει η πολιτική εξέλιξη, δίνουν μία πολύ πιο απλή και πιθανώς ορθή εξήγηση για την αλλοπρόσαλλη πολιτική του Τσίπρα στα εθνικά ζητήματα.
«Η αριστερά δεν έχει στο DNA της την εθνική πολιτική, δεν αντιλαμβάνεται καμία συνέχεια στην διακυβέρνηση της χώρας και εν πάση περιπτώσει είναι αυτή που εμφορείται από την άποψη "Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του"», λένε με κάποια αίσθηση παραίτησης και ματαίωσης.
Αν θεωρήσουμε δε ότι το δόγμα Παππά για την προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος «όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε» ισχύει και για το εθνικό συμφέρον, οφείλουμε να προετοιμαστούμε για μεγάλες αναταράξεις.