Σε συνέχεια κάποιων σκέψεων που έχουν ήδη εκφραστεί, το περιστατικό αποτελεί ένα ιδιαίτερο παράδειγμα της αποτυχίας της μεταναστευτικής πολιτικής, που έχει ασκηθεί (ή ακριβέστερα: του ότι έχει αποφευχθεί να ασκηθεί) στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες.
Η συναίνεση των αρμοδίων στην συγκεκριμένη παρουσία της μαθήτριας σε μία παρέλαση θα έπρεπε να έχει τύχει διαφορετικής διαχείρισης. Υπό την εξής έννοια: η προβολή ενός στοιχείου, το οποίο αποτελεί συνειδητή διαφοροποίηση από τον τρόπο ζωής και τον πολιτισμό της χώρας στην οποία οι γονείς του συγκεκριμένου κοριτσιού έχουν επιλέξει να ζήσουν είναι κατ' αρχήν ασύμβατη με την συμμετοχή της στην παρέλαση.
Με αυτούς τους όρους, η μαθήτρια είτε θα έπρεπε να έχει απαλλαγεί από την υποχρέωση συμμετοχής στην εκδήλωση, είτε θα υποχρεωνόταν να σεβαστεί (μαζί και η οικογένειά της) τους όρους ομοιομορφίας που μία τέτοια εκδήλωση προϋποθέτει.
Ισως όμως αυτό ακριβώς να είναι το σημείο στο οποίο η Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας) έχει αποτύχει. Η πολιτική που ακολουθήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες, δεν ευνόησε την κοινωνική ένταξη του μεταναστευτικού πληθυσμού και την άμβλυνση των παραμέτρων διαφοροποίησης. Περιορίστηκε η πολιτική αυτή στην επιφανειακή διαχείριση, η οποία εν τέλει όξυνε τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις και ομαδοποιήσεις.
Υπό αυτό το πρίσμα, είναι άξιο προβληματισμού το ζήτημα. Θα έπρεπε εν τέλει να απαγορευθεί η συμμετοχή μίας μουσουλμάνας μαθήτριας με μαντήλα στην παρέλαση;
Κατηγορηματική απάντηση δεν υπάρχει, κυρίως επειδή στην σημερινή συγκυρία μπορεί να υποστηριχθεί ότι η απαγόρευση πιθανώς να δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από όσα θα έλυνε.
Μήπως όμως το περιστατικό θα έπρεπε να αποτελέσει αφορμή σκέψης για το άμεσο μέλλον, ειδικώς αν αναγνωρίζει κάποιος την κρισιμότητα του ζητήματος που αφορά την συνύπαρξη πληθυσμών διαφορετικών προελεύσεων στο αξιακό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο της Ευρώπης;
Με μία δόση υπεραπλούστευσης, μπορεί να υποστηριχθεί ότι η κατάρρευση του πολυπολιτισμικού μοντέλου της Ενωσης των τελευταίων δεκαετιών επιβάλλει την υιοθέτηση άλλων πρακτικών.
Πολύ συνοπτικά, αυτό θα σήμαινε την εφαρμογή της αρχής «ίδια δικαιώματα, ίσες υποχρεώσεις» για όλους όσοι έχουν επιλέξει να ζουν στην Ευρώπη - με την πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική της διάσταση. Από την στιγμή όμως που η προεργασία σε αυτό το πεδίο έχει απουσιάσει, οι σπασμωδικές κινήσεις και απαγορεύσεις πιθανώς σήμερα να δημιουργούσαν μεγαλύτερα προβλήματα ή και αδιέξοδα.
Η λύση που θα έπρεπε να εξεταστεί και να δρομολογηθεί από την Ελλάδα και τα άλλα κράτη της Ενωσης είναι η θεμελιώδης αλλαγή στην πολιτική υποδοχής και αποδοχής των μεταναστευτικών πληθυσμών, αλλά και στις προϋποθέσεις για την εκ μέρους τους αποδοχή του νέου κοινωνικού και πολιτικού τους περιβάλλοντος. Αυτό σημαίνει πρωτίστως την αλλαγή σε νομοθετικό επίπεδο του πλέγματος υποχρεώσεων και δικαιωμάτων όσων επιλέγουν ή αναγκάζονται εκ των συνθηκών που αντιμετωπίζουν, να ζήσουν στην Ευρώπη. Τα δικαιώματα αυτά οφείλουν να έχουν στο επίκεντρο τον πολίτη και όχι το υποσύνολο στο οποίο αυτός ανήκει, είτε κατ΄επιλογήν, είτε δια της επιβολής από το κοινωνικό/οικογενειακό του περιβάλλον.
Βασική προϋπόθεση ως προς τούτο, είναι η δημιουργία όλων των αναγκαίων συνθηκών στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Υπό την έννοια αυτή, αν η συγκεκριμένη μαθήτρια είχε πλήρη συναίσθηση του λόγου για τον οποίο πραγματοποιείται η παρέλαση της 25ης Μαρτίου, ίσως να είχε μία καλή αφορμή ώστε να κάνει την δική της «επανάσταση» και να θελήσει να αποτινάξει την μαντήλα.
Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν ότι το ίδιο το σύγχρονο ελληνικό κράτος έχει συναίσθηση του τι εορτάζεται και ότι έχει αποδεχθεί την συνθήκη της ιστορικής τους συνέχειας.
Κάτι το οποίο δεν είναι ούτε προφανές, ούτε βέβαιο.