Τα όσα συμβαίνουν στην χώρα εξελίσσονται κατά μία θεώρηση σε τρία επίπεδα.
Από την μία πλευρά μία καταφανώς νεοκομμουνιστική κυβέρνηση, ενεργεί βάσει σχεδίου εμφορούμενη από μαρξιστικές και ολοκληρωτικές ιδεοληψίες, τις οποίες εκδηλώνει πολυδιάστατα: στον τομέα της οικονομίας πνίγει κάθε δραστηριότητα δια της φορολόγησης, στους πολίτες που είχαν την αμερημνησία να προοδεύσουν στοιχειωδώς επιβάλλει εξοντωτικές φορολογικές «ποινές» που προοδευτικά οδηγούν στην δήμευση της περιουσίας τους, στα ιδιωτικά σχολεία επιβάλλει κομισάριους του δημοσίου, υπουργοί της απειλούν δημοσιογράφους, έλεγχος κεντρικός επιχειρείται στα ΜΜΕ, το δημόσιο ως μηχανή συναλλαγής, εξαγοράς, ρουσφετιού και εκβιασμού θεοποιείται, ο Πρωθυπουργός συμπεριφέρεται ως δικαστής και ζητεί τον λογαριασμό από κόμματα της αντιπολίτευσης για τα οικονομικά τους, ανεξάρτητες αρχές καταργούνται, πρόσωπα στοχοποιούνται αδιακρίτως και εν γένει καμία αναστολή δεν διαπιστώνεται στην εμπέδωση του αυταρχισμού και του ολοκληρωτισμού. Το κερασάκι στην τούρτα αυτή του νεοκομμουνιστικού παραληρήματος ήταν η πρόσφατη αμφίεση του υπουργού Αμυνας Καμμένου, ο οποίος απουσία κάθε συναίσθησης περί του συμβολισμού, δεν δίστασε να φωτογραφηθεί με στολή παραλλαγής στο γραφείο του.
Την ίδια στιγμή, αυτή κυβέρνηση έπειτα από έναν χρόνο απραξίας, υποτίθεται για μία ακόμη φορά ότι διαπραγματεύεται με την Ευρώπη για κάτι που υποτίθεται ότι ήταν λυμένο. Την εφαρμογή μιας συμφωνίας που η ίδια υπέγραψε το προηγούμενο καλοκαίρι.
Όμως η εφαρμογή της προϋποθέτει πολιτική και τεχνοκρατική επάρκεια, ενασχόληση με το έργο της διακυβέρνησης, αντίληψη του κόσμου που μας περιβάλλει (ως προς τα προβλήματα και τα ευεργετήματά του) και συναίσθηση της υπευθυνότητας που προϋποθέτουν όλα αυτά.
Ο κίνδυνος πρόσκρουσης στον τοίχο, επειδή ο μαρξιστής Τσακαλώτος και ο καριερίστας καταληψίας προϊστάμενός του δεν θέλουν να μειώσουν το αφορολόγητο και αντιτίθενται στις ιδιωτικοποιήσεις-αποκρατικοποιήσεις ως αναπτυξιακού μέτρου, είναι και πάλι τεράστιος. Δεν απασχολεί όμως αυτό κανέναν, αφού η κυβέρνηση έχει στελέχη παλικάρια, όπως ο Πολλάκης που είναι κρητικός μουστακαλής και λεβέντης και απειλεί δημοσιογράφους, κανάλια και διαπλοκή, που ούτως ή άλλως φταίνε για την κατάντια της χώρας.
Οσο όλα αυτά διαπιστώνονται καθημερινώς, η χώρα βρίσκεται σε ένα καθεστώς ιδιότυπης καραντίνας. Λόγω του προσφυγικού ζητήματος και της διαχείρισης της «κυβέρνησης της λιακάδας» (βλ. Τασία Χριστοδουλοπούλου), τα σύνορα της Ευρώπης έχουν μεταφερθεί από το ανατολικό Αιγαίο στην μεθόριο Ελλάδας - πΓΔΜ. Εκεί έχει υψωθεί ως γνωστόν ένας φράχτης, από τον οποίο δεν περνάει «κουνούπι». Είναι το σύγχρονο Τείχος, το οποίο ήδη έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα στην Ευρώπη, από τα οποία η Ελλάδα ουδόλως ευνοείται ή επωφελείται.
Θα μπορούσε να πει κάποιος: ο φράχτης δεν έχει καμία σχέση με το Τείχος. Οι Ελληνες πολίτες δεν έχουν πρόβλημα μετακίνησης, π.χ.
Αν θυμηθεί κάποιος, κατά την περυσινή περίοδο προ του δημοψηφίσματος και αφότου επιβλήθηκαν οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων, όποιος τόλμησε να αναρωτηθεί «και πώς θα ταξιδέψει κάποιος στην Ευρώπη;», η απάντηση που ελάμβανε εν μέσω διαδικτυακού bullying ήταν κάτι σαν: «και λοιπόν; να μην ταξιδέψουν οι εκλεκτοί της διαπλοκής, ο λαός της εργασίας και του μόχθου δεν μπορεί να ταξιδέψει έτσι κι αλλιώς».
Οποιος έχει ξεχάσει το περυσινό καλοκαίρι, καλό θα είναι να φρεσκάρει την μνήμη του.
Και πάντως να αναλογιστεί ότι μία από τις παραμέτρους που έχουν προστεθεί είναι η δημιουργία ενός «Τείχους» στα βόρεια σύνορα της χώρας. Προς το παρόν, μπορεί να πρόκειται (ή να φαίνεται) για κάτι-όχι-και-τόσο-σημαντικό.
Όμως όπου χτίζονται τείχη και φράχτες είναι σίγουρα καλύτερα να βρίσκεσαι έξω από αυτά.