Ο Τσίπρας και ο Καμμένος παραδίδουν γην και ύδωρ και αποδέχονται έναν όρο, που καμία προηγούμενη μνημονιακή κυβέρνηση δεν είχε τολμήσει καν να συζητήσει: τον δημοσιονομικό «κόφτη», την αυτοματοποιημένη δηλαδή δημοσιονομική προσαρμογή σε περίπτωση απόκλισης από τους στόχους του προγράμματος.
Πρόκειται για την μεγαλύτερη ανακούφιση της Ευρώπης σε σχέση με την Ελλάδα, η οποία πιθανώς και να έχει μία συνέπεια που μέχρι στιγμής δεν έχει επισημανθεί: να μην χρειάζεται ποτέ πια στο ορατό μέλλον να συνεδριάσει το eurogroup για το ελληνικό ζήτημα.
Στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο, η εξέλιξη αυτή - εφόσον επιβεβαιωθεί από τις εξελίξεις των επομένων ημερών και υπάρξει τελική συμφωνία για εκταμίευση της δόσης του τρέχοντος δανείου στις 24 Μαΐου, επιφέρει δραματικές αλλαγές στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό.
Η σημαντικότερη από αυτές είναι ότι τελειώνει το παραμύθι της κυβέρνησης και ότι πρέπει είτε να περιστείλει δαπάνες και σπατάλες του δημοσίου ώστε να αποφύγει τον κόφτη (που θα είναι πολιτικά επιζήμιος, καθώς θα σημάνει μειώσεις μισθών, συντάξεων ίσως και απολύσεις στο δημόσιο), είτε να παίξει πολιτικό τζόκερ και να δει πώς θα διαχειριστεί την ανάγκη να επιβάλει τον κόφτη αφότου θα έχει αποτύχει.
Εξίσου σημαντική είναι όμως η επίπτωση στην ρητορική, τον σχεδιασμό και την ουσία της πολιτικής της αντιπολίτευσης. Η ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη με την αρχική έγκριση αυτής της συμφωνίας περιέρχεται πολλαπλώς σε δυσχερή θέση.
Κατ' αρχάς, θα πρέπει να αιτιολογήσει για ποιον λόγο δεν θα ψηφίσει μία τέτοια διάταξη, η οποία κατ΄ αρχήν συμπίπτει με τις θέσεις του νέου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και που πάντως, θα δεσμεύει και τον ίδιο στο μέλλον.
Εν συνεχεία, η εξέλιξη αυτή αφαιρεί από τον Μητσοτάκη κάθε δυνατότητα να σκηνοθετήσει ένα δικό του «Ζάππειο» και τον υποχρεώνει να στραφεί σε άλλα πεδία πολιτικής για να χτυπήσει τον Τσίπρα.
Αυτά θα μπορούσαν να είναι η ισοπέδωση της Παιδείας, η διάλυση της Υγείας, η υποβάθμιση του Πολιτισμού, οι πολιτικές ελευθερίες, η αδυναμία εκπόνησης ενός σχεδίου ανάπτυξης για την χώρα, η ίδια η δημοκρατική λειτουργία.
Για να το κάνει αυτό, οφείλει να έχει συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις, να παρουσιάσει ένα σχέδιο διακυβέρνησης, το οποίο όμως θα χωράει στο κοστούμι που έχει ραφτεί στα μέτρα του «κόφτη». Σε αυτό το πλαίσιο, η πολιτική φαντασία θα παίξει τον ρόλο της.
Η άσκηση είναι δύσκολη, αλλά έχει έχει λυσάρι. Απλώς ο Μητσοτάκης πρέπει να το διαβάσει προτού προσέλθει στις εξετάσεις.