Ο,τι κι αν συμβεί από το σημείο αυτό της Ιστορίας κι έπειτα θα πρέπει να κατατείνει προς αυτόν τον στόχο. Ομως οι προσπάθειες θα πρέπει να είναι πολυδιάστατες και πολυσύνθετες.
Η απόδειξη περί της αδυναμίας της χώρας να ενταχθεί στο πολιτικό πλαίσιο των δυτικών δημοκρατιών καταδείχθηκε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο μέσα από δύο φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους περιστατικά.
Το πρώτο ήταν η αποκάλυψη του Πρώτου Θέματος για την χυδαία επιστολή του Αλ. Τσίπρα, τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προς τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Μαδούρο το 2013. Αφορμή: η προκλητική και νομικά κολάσιμη συμπεριφορά του πρεσβευτή της Βενεζουέλας στην Αθήνα, ο οποίος ποικιλοτρόπως παρενοχλούσε σεξουαλικώς γυναίκες εργαζόμενες στην πρεσβεία.
Ως γνωστόν, ο Τσίπρας στην επιστολή του αυτή προς τον σύντροφο Μαδούρο ανέφερε μεταξύ των άλλων:
«Εφιστώ την προσοχή σου σε ένα ευαίσθητο θέμα, στο οποίο περιμένω τη συμβολή σου και την παρέμβασή σου με τον καλύτερο τρόπο, το ήδη γνωστό σε εσάς ζήτημα που έχει προκύψει με τον νέο πρέσβη στην Αθήνα. Μέχρι στιγμής το προσωπικό της πρεσβείας έχει επιδείξει πολιτική ωριμότητα και δεν θα λάβει μέτρα εντός της Ελλάδας, που θα δημοσιοποιούσαν το πρόβλημα, γεγονός που θα το εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τα συστημικά μέσα ενημέρωσης για να βλάψουν την Αριστερά τόσο στη Βενεζουέλα όσο και στην Ελλάδα».
Για τον ηγέτη της ελληνικής αριστεράς το πρόβλημα και ο λόγος διαμαρτυρίας δεν ήταν η συμπεριφορά του πρεσβευτή. Η αγωνία του αφορούσε το ενδεχόμενο πλήγμα της Αριστεράς από την αποκάλυψη της υπόθεσης.
Ετσι, ο διεθνισμός του 21ου αιώνα προσέλαβε νέα διάσταση - αν και όχι και τόσο διαφορετική από την γνωστή και παραδοσιακή: η ανθρώπινη υπόσταση δεν έχει την παραμικρή αξία και σημασία, υπέρτατο αγαθό και μοναδικός σκοπός είναι η επικράτηση της «ιδέας» και - φυσικά - η κατάληψη της εξουσίας.
Σε οποιαδήποτε δυτική δημοκρατία, οποιοδήποτε δημόσιο πρόσωπο είχε αποκαλυφθεί ότι έγραψε τόσο χυδαίες και ηθικά μετέωρες προτάσεις είτε θα είχε παραιτηθεί αμέσως, είτε θα είχαν δρομολογηθεί διαδικασίες για την αποπομπή του. Οχι στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Σημειωτέον ότι το δημοσίευμα δεν διαψεύστηκε. Απλώς κατηγορήθηκαν και πάλι τα «συστημικά μέσα της διαπλοκής».
Το άλλο περιστατικό είναι πολύ πιο «ελαφρύ», αλλά ενδεικτικό της αρχοντοχωριατιάς που κυριαρχεί, ειδικώς στους κύκλους των τυχάρπαστων προσώπων που κυβερνούν την χώρα.
Ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος και πάλαι ποτέ φέρελπις πολιτικός Γαβρ. Σακελλαρίδης νυμφεύθηκε το προηγούμενο Σάββατο την δημοσιογράφο Ράνια Τζίμα. Στον γάμο του έκανε το μεγάλο άλμα. Φόρεσε το καλύτερο κοστούμι που έχει φορέσει ποτέ του και μία ταιριαστή γραβάτα.
Κατά το διάστημα που υπηρετούσε την χώρα από μία θέση ευθύνης, κυκλοφορούσε και εμφανιζόταν εν γένει ως λιμενεργάτης.
Η επιλογή είναι ενδεικτική της ιδιοσυγκρασίας. Εβαλε «τα καλά» του για τον γάμο του - και καλά έκανε - όμως ως μέλος της ελληνικής κυβέρνησης ούτε που του είχε περάσει από το μυαλό να ντυθεί σαν άνθρωπος. Οπως άλλωστε συμβαίνει και με σχεδόν όλους τους άλλους του κυβερνητικού θιάσου.
Πρόκειται για κάτι που ως συμπεριφορά παραπέμπει στα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια και την αντίδραση των φουστανελάδων στα παντελόνια και τις γραβάτες.
Το ζήτημα είναι πως όλοι αυτοί που κυβερνούν, πιστεύουν ότι αυτά δεν έχουν σημασία και πως δεν κρίνονται με βάση του κοινώς αποδεκτούς κώδικες.
Οπως όμως έλεγε και ο Οσκαρ Ουάιλντ: «Μόνο οι ρηχοί άνθρωποι δεν κρίνουν από την εξωτερική εμφάνιση. Το πραγματικό μυστήριο του κόσμου είναι το ορατό, όχι το μη ορατό».
Η ηγεμονία της ρηχότητας στην χώρα ετούτη είναι ένα άλλο ζήτημα.