Εχοντας πολεμήσει τις σημαντικότερες και σε κάθε περίπτωση μεγαλύτερες ή βιαιότερες δημοσιονομικές προσαρμογές της παγκόσμιας ιστορίας, η σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδος τις επικαλείται, κατακρίνει όμως ως εγκληματίες αυτούς που τις εισηγήθηκαν και τις εφάρμοσαν και την ίδια στιγμή εισηγείται ψηφίζει και υποστηρίζει ακόμη χειρότερες. 

Ολα αυτά, η αριστερή ηθική τα αντιπαρέρχεται. Τα θεωρεί ασήμαντα ή πάντως τετριμμένα και οι φορείς της αποδύονται σε μανιασμένες προπαγανδιστικές και άτακτες εκστρατείες ύπνωσης του ακροατηρίου της, πιστές στις αρχές και τις πρακτικές της. 

Από την μία, ένας στενός συνεργάτης του Τσίπρα, ευφυολόγος, πρώην δημοσιογράφος και σχολιαστής περιορισμένων οριζόντων, επαναφέρει το σχήμα που πριν από έναν ακριβώς χρόνο σφράγισε και επιβεβαίωσε την πολιτική πρακτική μίας κυβέρνησης που θεωρεί ότι κυριαρχεί σε μία δυνάμει λαϊκή δημοκρατία, όπου υπάρχουν λογαριασμοί του παρελθόντος σε εκκρεμότητα: ο Γ. Κυρίτσης, με την ιδεολογική του «δυσμορφία» ξεκαθάρισε - σε ελεύθερη απόδοση των λεγομένων του: «η πολιτική του μνημονίου που εφαρμόζουμε είναι αυτή που ήθελαν όσοι ψήφισαν "Ναι" στο δημοψήφισμα και τώρα θα την υποστούν». Πρόκειται προφανώς για λογική που δεν αντέχει σε κριτική με όρους της κοινώς αποδεκτής λογικής, όμως αποκαλύπτει μία πολιτική πρακτική. Ούτως ή άλλως και μόνο το γεγονός ότι σε μία ευρωπαϊκή χώρα του 2016 κάποιος που κατέχει κυβερνητική θέση παραδέχεται και διακηρύττει ότι αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως τιμωρό μίας μερίδας της κοινωνίας, δείχνει πολλά. Παρεμπιπτόντως: "ΟΧΙ", μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ είχε ψηφίσει ηρωικά και η ΧΑ και οι οπαδοί της, οι οποίοι προφανώς «την γλιτώνουν».  

Οι πολιτικές αυτές διακηρύξεις συνοδεύονται την ίδια στιγμή από δηλώσεις «βουλεύτριας», όπως θέλει να χαρακτηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ τις κυρίες που εκπροσωπούν το κόμμα στην Βουλή, η οποία σε ένα από τα παραληρήματά της συνέκρινε την συμβατική διάρκεια ενεργοποίησης του νέου Ταμείου Αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας των  99 ετών με τα «400 χρόνια σκλαβιάς» υπό τον τουρκικό ζυγό. Προφανώς, για την Αννα Βαγενά, το ένα σε σχέση με το άλλο είναι ανώδυνο.

Η ίδια «βουλεύτρια», είναι εκείνη που δεν διαστάζει να απλώνει τα κουρασμένα ενδεχομένως, αλλά πάντως γυμνά πόδια και πιθανώς βρωμερά της στους καναπέδες της Βουλής για να ξεκουραστούν, αισθανόμενη προφανώς ότι βρίσκεται στο τσαντίρι της ή εν πάση περιπτώσει σε ένα περιβάλλον που δικαιολογεί κάθε ελευθεριότητα, αφού είναι «του λαού». 

Υπό τις συνθήκες που διαμορφώνονται, η πολιτική απάτη της αριστεράς είναι μία παράμετρος που λίγο ενδιαφέρει, ειδικώς αφότου αποτελεί σχεδόν γενική παραδοχή το σχήμα «ευτυχώς ο Τσίπρας ψήφισε όλα αυτά, που κανείς άλλος δεν θα περνούσε χωρίς να "ανοίξει μύτη"». 

Ενδιαφέρει όμως πολύ, έστω μία μερίδα των πολιτών αυτής χώρας που δεν είναι ασήμαντη, η λούμπεν (Lumpe, γερμανιστί σημαίνει κουρέλι) αισθητική και η - δήθεν - ιδεολογική της έκφραση. 

Δυστυχώς, ο σημερινός πολιτικός κύκλος, μέσα στον οποίο ακόμη και ο πρόεδρος της Βουλής δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει να παραδέχεται ότι ψηφίστηκαν μέτρα που ήταν «στα όρια της αντισυνταγματικότητας», έχει αυτό το βασικό χαρακτηριστικό: ένας «λούμπεν κοινοβουλευτισμός», ο οποίος φυσικά και δυστυχώς εκφράζει μία κυρίαρχη αισθητική και πολιτική αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας. Αντίστοιχα φαινόμενα - αν και σπανίως τόσο χυδαία - έχουν παρουσιαστεί στο παρελθόν. Και οι εξελίξεις που ακολουθούσαν δεν ήταν ευχάριστες.