Σχέδια για (έστω: δήθεν) μεταρρυθμίσεις έρχονται συνεχώς στην Βουλή προς ψήφιση, μηχανορραφίες και πολιτικά παιχνίδια εξελίσσονται στο παρασκήνιο, γονατογραφήματα για τον εκλογικό νόμο και την συνταγματική αναθεώρηση δίνουν αφορμή για πολιτικές αντιπαραθέσεις και πάντως, η αγαπημένη ενασχόληση του Α. Τσίπρα και της στενής ομάδας που τον περιβάλλει είναι μία: οι επισκέψεις σε νησιά του Αιγαίου (κατά προτίμηση των Κυκλάδων), όπου και εγκαινιάζει μετά βαΐων και κλάδων έργα υποδομής για τα οποία η κυβέρνησή του δεν έχει κάνει το παραμικρό. Ή αν τέλος πάντως έχει κάνει κάνει, πρόκειται πράγματι για το ελάχιστο…
Ομως ο Αλ. Τσίπρας έχει ένα νέο πολιτικό και τεχνικό θεώρημα. Σύμφωνα με αυτό, όπως το περιέγρψε την προηγούμενη εβδομάδα στα εγκαίνια του αεροδορομίου της Πάρου και μερικές εβδομάδες νωρίτερα στα εγκαίνια του νοσοκομείου της Σαντορίνης (τα οποία είναι έργα άλλων κυβερνήσεων), το σημαντικότερο στάδιο κατασκευής είναι το τελικό. Ενδεχομένως, συμπεριλαμβανομένης και της κορδέλας…
Είναι μία άποψη και πάντως είναι ένα βήμα προόδου. Αλλοτε, κάποιοι περιφέρονταν με ένα μυστρί και θεμελίωναν έργα, που συχνά δεν ολοκληρώνονταν ποτέ. Τώρα ο Τσίπρας έχει βρει ένα άλλο κόλπο: εγκαινιάζει έργα και τα παραδίδει στο κοινό ως δικά του, έστω κι αν η κυβέρνησή του ελάχιστη συμβολή είχε στην υλοποίησή τους.
Κατά κάποιους, από την πρακτική αυτή προκύπτει ένα ερώτημα. Μας περνά ο Τσίπρας για τόσο αφελείς και ανυποψίαστους;
Πιθανώς όχι. Ομως δεν είναι αυτό που έχει σημασία. Σημασία έχει μάλλον ότι η κυβέρνηση μέσα στο καλοκαίρι έχει αποδυθεί σε μία εκστρατεία καλλιέργειας κλίματος, το οποίο ακόμη και αν επιτύχει προσωρινά τον στόχο της, δεν θα μπορέσει να συντηρήσει για πολύ.
Κατά την εκτίμηση αυτή, η προβολή του δήθεν κυβερνητικού έργου, σε συνδυσμό με την ατμόσφαιρα που διαμορφώθηκε από τις κωμικοτραγικές συζητήσεις για τον εκλογικό νόμο και την συνταγματική αναθεώρηση, αποτελούν ένδειξη των διαθέσεων του Τσίπρα, ή σε κάθε περίπτωση του πανικού που επικρατεί στο Μέγαρο Μαξίμου.
Κατά μία άποψη, όλα αυτά διαμορφώνουν προεκλογικό σκηνικό και προμηνύουν μία νέα προσφυγή στις κάλπες.
Με τι στόχο όμως, θα μπρούσε να αναρωτηθεί κάποιος, σε μία περίοδο όπου όλες οι ενδείξεις συντείνουν στο ότι η κυβέρνηση καταρρέει δημοσκοπικά και ανάκαμψη δεν διαφαίνεται;
Ο στόχος του Τσίπρα, σύμφωνα με κάποιους πρώην συντρόφους του, είναι ενας. Να βρει τον σωστό (για εκείνον) χρόνο προσφυγής στις κάλπες, ώστε να περιορίσει τις απώλειές του, να διατηρήσει κάποια ποσοστά, να ανακόψει την ορμή του Κυρ. Μητσοτάκη.
Τι θα σήμαιναν όλα αυτά και πώς “δένουν” με τα όσα είδαμε και ακούσαμε τις προηγούμενες εβδομάδες; Αν ο Μητσοτάκης δεν διέλυε εκλογικά τον Τσίπρα σε ένα τέτοιο σενάριο και η μεταξύ τους διαφορά ήταν μικρή, κατά κάποιους θα ενεργοποιούνταν σενάρια κρίσης στο εσωτερικό της ΝΔ, με πρωτεργάτες κάποια καραμανλικά στελέχη. Κυβέρνηση δεν θα σχηματιζόταν, εκλογές θα προκηρύσσονταν και πάλι και θα διεξάγονταν με απλή αναλογική. Σε κάθε περίπτωση ο Τσίπρας θα παραμένει στο παιχνίδι και τα πολιτικά σενάρια θα πάρουν άλλη τροπή.
Μπορεί να ακούγονται όλα αυτά ακραία και ανορθόδοξα υπό τις παρούσες συνθήκες. Ομως είναι πολλοί εκείνοι που επιμένουν πως ο Τσίπρας δε πρόκειται να αναμένει με σταυρωμένα χέρια την φθορά των φόρων και της αδιέξοδης πολιτικής του.