Για την ουσία δεν αξίζει να δαπανάται πολύς χρόνος. Τα ελλείμματα δημιουργούνται είτε από κυβερνητικές αποφάσεις, είτε από έκτακτες συνθήκες, καταστροφές, πολέμους κλπ. Στην ελληνική περίπτωση, οι ευθύνες έχουν περιγραφεί - ακόμη και εκ των υστέρων - από την Ευρωπαϊκη Επιτροπή - έστω και αν αυτή ήταν που έκλεισε τα μάτια σε κρίσιμες στιγμές. Η κυβέρνηση Καραμανλή διόγκωσε τα ελλείμματα και απέκρυψε τα στοιχεία. Το αν ο Γ. Παπακωνσταντίνου στη συνέχεια έπραξε ορθώς σηκώνοντας την κουρτίνα ψηλότερα και από την σκηνή, είναι μία άλλη συζήτηση.
Παρά τα όσα είναι γνωστά εδώ και χρόνια, η νέα ηγεσία του Αρείου Πάγου επανέφερε την υπόθεση για τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ του 2009. Και οι επιδιώξεις της ενέργειας αυτής δεν άργησαν να αποκαλυφθούν. Τα άρθρα της Αυγής δεν έκρυβαν τις προθέσεις των συντακτών τους και των εντολοδόχων τους.
Ο Καραμανλής βγαίνει “λάδι”, η ηγεσία της στατιστικής υπηρεσίας ευθύνεται για όλα και εν συνεχεία Παπανδρέου, Σαμαράς, Βενιζέλος, Στουρνάρας κλπ. βύθισαν την χώρα στα Μνημόνια. Βολικό σκηνικό για κάποιους στην σημερινή συγκυρία - για την κυβέρνηση σίγουρα.
Μέσα από την μεθόδευση αυτή αναδεικνύεται μία πολιτική εικόνα που μάλλον θα αποτελέσει τον καμβά της επόμενης σύγκρουσης - που μελετά και ετοιμάζει ο Τσίπρας.
Ενας πολιτικός Φρανκενστάιν ετοιμάζεται να γεννηθεί, προϊόν του πολιτικού ερωτα Καραμανλή - Τσίπρα.
Ποιο είναι το όνειρο; Να λάβει οριστική άφεση αμαρτιών ο Καραμανλής, να προετοιμάσει την επιστροφή του και έως τότε, να προσφέρει στον Τσίπρα ένα πολύτιμο δώρο: συνθήκες αναταραχής στο εσωτερικό της ΝΔ, ανάσχεση της ορμής του Κυρ. Μητσοτάκη, πολιτικό πρόβλημα σε περίπτωση που η εκλογική επίδοσή του δεν είναι ικανοποιητική στις επόμενες εκλογές. Το ότι ο Μητσοτάκης δεν τον υπερασπίστηκε με κάποια δήλωση ή διαρροή για τα ελλείματα του ’09, είναι κατ’ αρχάς ενθαρρυντικό.
Σε αυτό το περιβάλλον, τα διλήματα τίθενται πλέον με σαφή τρόπο, Το ποιος είναι με ποιον έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει, ποια θα είναι η επόμενη ημέρα παραμένει όμως άγνωστο.
Μοιάζει πλέον να διαμορφώνονται τα στρατόπεδα, στα οποία οι δυνάμεις τοποθετούνται ως εξής: από την μία ο Τσίπρας, ο Καμμένος και ο Καραμανλής, απεργάζονται την δημιουργία ενός αριστερο-κρατικιστικο-εθνικιστικού μετώπου, με χαρακτηριστικά Λατινικής Αμερικής.
Από την άλλη, Μητσοτάκης, Γεννηματά, Θεοδωράκης και ΓΑΠ, δείχνουν να αντιλαμβάνονται πως έχουν πεδίο συνεννόησης και ότι μόνο απένανι στον Τσίπρα μπορούν τα σταθούν, όχι στο πλευρό του.
Εν αναμονη εξελίξεων και όσο τα ηθικά πλεονεκτήματα και οι αναστολές της αριστεράς εξανεμίζονται, η ευθύνη βαρύνει πλέον τους εκπροσώπους της λεγόμενης αστικής αντιπολίτευσης. Η στάση τους, οι θέσεις τους και οι πρακτικές τους μπορεί να κρίνουν το μέλλον της χώρας, ακόμη και την έξοδό της από την κρίση.