Σε χρόνο αστραπιαίο, αμέσως μετά την τελευταία βολή της το βράδυ της Τρίτης, το ίντερνετ γέμισε με σχόλια και προειδοποιήσεις προς πολιτικούς, να μην τολμήσουν να συγχαρούν την Ολυμπιονίκη, με το σκεπτικό ότι δεν συνέβαλαν στην επιτυχία της. Την ίδια στιγμή όμως, οι ίδιοι αυτοί σχιζοφρενείς που έγραφαν αυτά, δάκρυζαν για την «Αννα τους», ακούγοντας τον εθνικό ύμνο (ένα στοιχείο που από μόνο του αναδεικνύει την φύση των Ολυμπιακών Αγώνων, ως αθλητικού γεγονότος με πολιτικές προεκτάσεις και πτυχές…). 

Αλήθεια οι πολίτες και bloggers που έσπευσαν να συγχαρούν την Ολυμπιονίκη, ως προς τι συνέβαλαν στην επιτυχία της; Και πώς θα αντιδρούσαν άραγε αν ο Πρωθυπουργός (δεν έχει καμία σημασία ότι σήμερα ονομάζεται Τσίπρας), την αγνοούσε και δεν εξέφραζε τα συγχαρητήριά του; Θα τον επαινούσαν για την σεμνότητά του; Μάλλον απίθανο.

Και εν τέλει, η προσωπική επιτυχία της σκοπεύτριας σε ένα άθλημα πιο ατομικό και από τα ατομικά, τι σχέση μπορεί να έχει με την στήριξη από το κράτος;

Φυσικά και είναι θλιβερό να μην υπάρχει σε μία χώρα της ΕΕ εν έτει 2016 ένα σκοπευτήριο για προπόνηση όσων το επιθυμούν (υπάρχει, αλλά όχι στην περιοχή όπου κατοικεί η Κορακάκη), όμως η αντίληψη ότι το κράτος οφείλει να στηρίζει, να προμοτάρει και να είναι σπόνσορας κάθε (πρωτ)αθλητικής δραστηριότητας, παραπέμπει στην περίοδο και τις πρακτικές της Ανατολικής Γερμανίας. Φαίνεται ότι η νοοτροπία πολλών στην Ελλάδα προσιδιάζει στο μοντέλο, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης.

Ϊσως όμως η εξήγηση για όλο αυτό το αλαλούμ να είναι πολύ πιο απλή. Η Κορακάκη, όπως και πολλοί άλλοι μεμονωμένοι (και μοναχικοί στην προσπάθειά τους) που κατά το παρελθόν διακρίθηκαν, είναι κάτι που κανείς δεν θέλει να δει: οι μονάδες που ξεχωρίζουν από την ελληνική μετριότητα της ήσσονος προσπάθειας. 

Όταν επιτυγχάνουν και διακρίνονται, όλοι σπεύδουν να τους αγκαλιάσουν και δεν αντέχουν να τους αγκαλιάζει κανείς άλλος.