Μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα είχαμε:

- Την πανάκριβη έξοδο της Ελλάδας στις αγορές που έγινε με επιτόκιο 3,6% για το πενταετές. Η εξέλιξη αυτή σε συνδυασμό με την γενικότερη πορεία της οικονομίας καθιστά εξαιρετικά αμφίβολη την προοπτική αποκλιμάκωσης του επιτοκίου για το δεκαετές και την ομαλή έξοδο της Ελλάδας στις αγορές.

- Την αστοχία του προϋπολογισμού τον Ιανουάριο σχεδόν κατά 1 δισ. ευρώ. Μειωμένα έσοδα κατά 152 εκατ. ευρώ και μειωμένες δαπάνες κατά 767 εκατ. ευρώ έναντι του στόχου.

- Την συρρίκνωση της αγοράς εργασίας τον Ιανουάριο. Μέσα σε ένα μήνα χάθηκαν 22.333 θέσεις απασχόλησης ενώ συνεχίζεται και η επέλαση των ευέλικτων μορφών εργασίας που καλύπτουν πλέον το το 54,47% των θέσεων εργασίας.

- Την προειδοποίηση του Eurogroup ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη δόση των 750 εκατ. ευρώ επειδή ανέκοψε την πορεία συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων. Τα χρήματα αυτά αποτελούν μέρος των περίπου 4,8 δισ. ευρώ σε κέρδη από ελληνικά ομόλογα που κατέχουν κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης.

- Το νέο πλήγμα που επέφερε στον ελληνικό τραπεζικό τομέα το «νομότυπο» καταναλωτικό δάνειο Πολάκη που έκανε τον γύρο του κόσμου.

 - Τη μη έγκριση όλων των πρόσθετων επενδύσεων της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά από την  Επιτροπή Σχεδιασμού και Ανάπτυξης Λιμένων. Οι επενδύσεις αυτές ξεπερνούσαν τα 200 εκατ. ευρώ και η μη υλοποίηση τους βάζει τεράστια εμπόδια στην υλοποίηση του μεγάλου επενδυτικού σχεδίου των Κινέζων που πρέπει να υλοποιηθεί έως το 2021.

- Τη συνεχιζόμενη αβεβαιότητα για την εμβληματική επένδυση στο Ελληνικό. Μετά από τέσσερα χρόνια διαβεβαιώσεων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν σύμφωνα με τους επενδυτές ορισμένες βασικές εκκρεμότητες με κυριότερη αυτήν της προκήρυξης του διαγωνισμού για το καζίνο.

- Οι απάτες με επιδοτήσεις του ΕΣΠΑ που ήρθαν στο φως από τις έρευνες που έκανε το 2018 το ΣΔΟΕ.

- Οι προεκλογικές υποσχέσεις για την πρόσληψη δεκάδων χιλιάδων στον δημόσιο τομέα

Όλα τα παραπάνω είναι σαφές ότι δεν σηματοδοτούν την έξοδο της χώρας από την κρίση αλλά την επαναφορά της. Η μεταρρυθμιστική ατζέντα περνά πλέον σε δεύτερη μοίρα και σε πρώτο πλάνο έρχονται όλες εκείνες οι παθογένειες που έριξαν την χώρα στα βράχια.

Το 2015, η κυβέρνηση Τσίπρα θεωρούσε ότι μπορούσε να ξεπεράσει τα μνημόνια και να αντιμετωπίσει τις αγορές με την περιβόητη πολιτική διαπραγμάτευση. Έκανε το δημοψήφισμα και τα αποτελέσματα είναι γνωστά σε όλους.

Τώρα, το 2019, θεωρεί πως με ένα άλλο πολιτικό ζήτημα, τις υποχωρήσεις στα εθνικά ζητήματα - και τα εύσημα που εισπράττει από τις ξένες κυβερνήσεις - θα μπορέσει να τιθασεύσει τις αγορές και να τις εξευμενίσει για τις αριστερές δογματικές πολιτικές που επαναφέρει προεκλογικά. Για μια ακόμη φορά όμως ματαιοπονεί. Οι αγορές κρίνουν την κυβέρνηση του με καθαρά οικονομικά και τεχνικά κριτήρια. Και όσο δεν το αντιλαμβάνονται, η ανέχεια και τα οικονομικά αδιέξοδα για τον ελληνικό λαό θα παρατείνονται.