Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη αποτελεί πρότυπο αποτυχημένου μοντέλου συνύπαρξης, αφού οι τρεις εθνότητες/κοινότητές της ζουν χωριστά.

Το Κόσοβο είναι ένα κατασκεύασμα, μία υβριδικού τύπου κρατική οντότητα, στην οποία, όπως και σε αρκετά σημεία της εν λόγω περιφέρειας, βασιλεύει η ανομία και παντός είδους παράνομο εμπόριο.

Η Αλβανία, πέραν της δεδομένης διαφθοράς της, αποτελεί άνδρο παραγωγής και εμπορίας ναρκωτικών (με τη συμμετοχή υψηλών κλιμακίων).

Μαυροβούνιο και Σερβία έχουν καταστεί "μήλον της έριδος" μεταξύ Δύσης-Ρωσίας, ενώ ο διαχωρισμός σλαβικού και αλβανικού στοιχείου με εξωτερικούς κηδεμόνες υποδαυλίζει τις εντάσεις.

Ασταθείς κυβερνήσεις και αποτυχημένα καθεστώτα δίνουν πρόσφορο έδαφος στην ανάπτυξη της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας, η οποία είναι έτσι και αλλιώς παρούσα από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 στην περιοχή (απλά συν τω χρόνω αποκτά διαφορετικά χαρακτηριστικά).

Τα δημογραφικά δεδομένα και το έντονο φλερτ ορισμένων ακραίων του αλβανικού -αλλά και του σερβικού- στοιχείου ανά τα Βαλκάνια δημιουργούν ανησυχία για επανάκαμψη του αλυτρωτισμού, ενώ τα σύνορα μοιάζουν εκ νέου εύθραυστα.

Οι εκκλήσεις για ψυχραιμία εκ μέρους της ΕΕ και των ΗΠΑ περισσότερο υποδηλώνουν αδυναμία ουσιαστικής παρέμβασης εκ μέρους τους, ενώ η Μόσχα αναμένει στη γωνία, αποδίδοντας την αποσταθεροποίηση στις άστοχες ενέργειες των δυτικών (χωρίς πάντως αυτή να την ενοχλεί ιδιαίτερα).

Η Τουρκία, "κυνηγώντας" τα γκιουλενικά δίκτυα που χρησιμοποιούσε τα προηγούμενα χρόνια για να διεισδύσει στην ευρύτερη περιφέρεια, προσπαθεί να βρει εκ νέου τα πατημάτα της, με τη σχέση Ερντογάν-Ράμα να μοιάζει, πάντως, ακλόνητη.

Εν τέλει, η τροπή των εξελίξεων μπορεί να είναι τέτοια που να προκριθούν επιλογές, οι οποίες υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν απορριπτέες.