Η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει ουραγός σε όλες τις διεθνείς κατατάξεις για την ανταγωνιστικότητα, ενώ η αναλογία των επενδύσεων ως προς το ΑΕΠ περιορίστηκε την περασμένη χρονιά στο 11%, που αποτελεί τη χειρότερη επίδοση στην Ευρώπη, με μεγάλη διαφορά από το μέσο όρο. Το παραγωγικό κενό της χώρας, δηλαδή η διαφορά μεταξύ πραγματικού και δυνητικού ΑΕΠ, φθάνει τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ και μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει κανένα συγκροτημένο σχέδιο για την αναπλήρωσή του. Ένα σχέδιο που θα βοηθήσει στην προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων, αλλά στην ενδυνάμωση της εγχώριας επιχειρηματικότητας, ώστε να παραχθεί πλούτος και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.

Τώρα είναι η στιγμή να διαμορφωθεί ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο ανασυγκρότησης, με γενναίες μεταρρυθμίσεις στη φορολογία, στην κοινωνική ασφάλιση και στη δημόσια διοίκηση, με επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων, με μέτρα για τη βελτίωση του επενδυτικού περιβάλλοντος, με μια νέα εθνική πολιτική για τη μεταποίηση και για την ενίσχυση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, με διασύνδεση τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και αγοράς, με ενθάρρυνση της καινοτομίας.

Η επιτυχής εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδίου και η επιτάχυνση της ανάπτυξης σε διατηρήσιμες βάσεις, συνιστούν σήμερα τη μεγαλύτερη πρόκληση για την επόμενη ημέρα της ελληνικής οικονομίας. Μια πρόκληση που απαιτεί, αποφασιστικότητα, αποτελεσματικότητα και – κυρίως – τη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής κουλτούρας, η οποία επιτρέπει την επίτευξη συναινέσεων και διασφαλίζει τη συνέχεια και τη συνέπεια της ασκούμενης πολιτικής.