Σήμερα, είναι γνωστό ότι ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, εκτός των χαμηλόμισθων, δεν μπορεί να πληρωθεί τις υπερωρίες που κάνει. Αυτή είναι η πραγματικότητα, η οποία δεν αφορά μόνο τη σημερινή αλλά και τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Μια πραγματικότητα που επηρεάζει βεβαίως τους εργαζομένους, αλλά και τις ίδιες επιχειρήσεις. Γιατί έχει δημιουργήσει συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού, σε βάρος των επιχειρήσεων εκείνων που επιλέγουν να είναι σύννομες και κοινωνικά υπεύθυνες. Ουσιαστικά, το υφιστάμενο καθεστώς επιτρέπει να κερδίζουν σε ανταγωνιστικότητα επιχειρήσεις που δεν τηρούν τους νόμους και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας ισχύει – όπως και σε όλη την Ευρώπη – και στην χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια. Στην πράξη, όμως, ισχύει μόνο για τις μεγάλες επιχειρήσεις, όπου λειτουργούν οργανωμένα σωματεία εργαζομένων και μπορούν να συναφθούν σχετικές συμφωνίες. Τι γίνεται όμως στις μικρότερες επιχειρήσεις, που δεν έχουν σωματεία και ουσιαστικά λύνουν αυτά τα θέματα παραβιάζοντας την εργατική νομοθεσία και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, εις βάρος πάντα των δικαιωμάτων των εργαζομένων τους;
Είναι καλύτερο να ανεχόμαστε αυτή την πραγματικότητα, ή να προσπαθήσουμε να δώσουμε λύσεις που υπηρετούν τη νομιμότητα, τη διαφάνεια και την τήρηση των κανόνων από όλους; Η κυβέρνηση πρέπει να δώσει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους σε επιχειρήσεις που δεν διαθέτουν σωματεία, να μπορούν με αίτηση τους να μπορούν να συμφωνούν μια φορά με ορίζοντα εξαμήνου σε διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Προϋπόθεση για αυτό θα είναι η τήρηση της ψηφιακής κάρτας εργασίας από την επιχείρηση.
Πέρα, όμως, από τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, είναι ανάγκη το νομοθετικό πλαίσιο της χώρας να προσαρμοστεί σε νέες συνθήκες και δεδομένα. Πρόσφατη έρευνα του Εθνικού Κέντρου τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου έδειξε ότι 6 στις 10 ελληνικές επιχειρήσεις θα διατηρήσουν την τηλεργασία και μετά την πανδημία. Απέναντι σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, δεν είναι αναγκαίο να θεσπιστούν οι ανάλογοι, ενιαίοι και διαφανείς, κανόνες για όλους ώστε να μη λειτουργήσει σε βάρος των εργαζομένων και των συνεπών επιχειρήσεων;
Εφόσον συνεχίζεται η εξ αποστάσεως εργασία, ποιος πληρώνει για τον εξοπλισμό; Ποιος πληρώνει για το κόστος σύνδεσης; Πως θα τηρείται το ωράριο εργασίας; Θα έχει δικαίωμα αποσύνδεσης ο εργαζόμενος, όταν τελειώνει το ωράριο εργασίας του και πως αυτό θα το διαπιστώνουν οι αρχές;.
Ας συζητήσουμε για όλα αυτά τα θέματα, με επιχειρήματα και όχι με κραυγές.