τα λεβεντόκορμα κορίτσια αυτών των συνήθως ημιυπόγειων men’s clubs που έχουν καταλήξει να προσφέρουν τα σώματά τους βορά σε λιγδιασμένα βλέμματα, συχνά και αγγίγματα (δεν είναι δα όλες οι πίστες τόσο μεγάλες), πιωμένων πελατών με “φτιαγμένο” βλέμμα, κυρίως σεξουαλικά ανικανοποίητων αρσενικών μα εσχάτως και δήθεν προχωρημένων θηλυκών· τα εισαγόμενα κορίτσια της πρόστυχης “χορευτικής” μπάρας, με προέλευση τις πιο φτωχές περιοχές χωρών του πρώην σοβιετικού μπλοκ, παρασυρμένα από αμείλικτους σωματέμπορους που ξέρουν να πουλάνε όνειρα κι ελπίδες σε ρηχές, καταδικασμένες κι αδιέξοδες ζωές επαρχιών χωρίς ορατή προοπτική και μέλλον ― αυτά τα κορίτσια είναι όλα Θύματα. Με κεφαλαίο “Θ”.

Εξαπατημένες απ’ τους προαγωγούς, δαρμένες ή ντοπαρισμένες, αποκλεισμένες χωρίς έγγραφα σε μια ξένη χώρα, συναινούν να πουλάνε την ψυχή τους σε θολοκαπνισμένα καταγώγια για χάρη κάποιας οικογένειας, συχνά των ανήλικων παιδιών τους, που πεινάνε και περιμένουν το έμβασμά τους εκεί, πίσω, στο χωριό τους. Μπορεί κανείς να τις κατηγορήσει για τίποτε; Σε καμιά περίπτωση δεν είναι πουτάνες: η αυτόβουλη, επαγγελματίας, συνειδητοποιημένη Πουτάνα έχει μιαν αξιοπρέπεια που τα κορίτσια αυτά δεν προλαβαίνουν να φανταστούν καν. Οπότε, αρκεί που γνωρίζεις την ύπαρξη τους εντός των μαγαζιών όπου οι ψυχές τους ποδοπατιούνται κάθε βράδυ ―είτε τα έχεις επισκεφτεί, ακόμα και από “επιστημονικό ενδιαφέρον”, είτε απλά ακούγοντας και αναμεταδίδοντας περιγραφές τρίτων γι αυτά, και είσαι αυτόματα συνένοχος, υποστηρικτής του σωματέμπορα, του πορτιέρη-γορίλλα, του κράχτη, του ανιματέρ της πίστας, του γκαρσονιού που σερβίρει τα ποτά της κονσομασιόν. Είσαι συνένοχος γιατί δεν κάνεις απολύτως τίποτα για να σταματήσει ο εξευτελισμός του φύλου, του ανθρώπινου σώματος, της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Είσαι συνένοχος γιατί στηρίζεις την εκμετάλλευση τόσο του κοριτσιού, όσο και του κοινωνικά και πολιτικά καθυστερημένου τακτικού πελάτη.

Οποιαδήποτε απεικόνιση αυτής της ειδεχθούς πραγματικότητας, εκτός κι αν είναι διαφημιστικό φέιγ βολάν του club, δεν μπορεί παρά να είναι Καταγγελτική. Αδυνατώ να σκεφτώ αναφορά στο σκηνικό της πρόστυχης μπάρας που να μπορεί να θεωρηθεί πως την προάγει και την επιδοκιμάζει: κάθε τέτοια σκέψη θα ήταν παράλογη, αν όχι αρρωστημένη. Το κορίτσι που τρίβει το ημίγυμνο κορμί του πάνω σε μια (τραβηγμένη) παρομοίωση του “ντούρου” ανδρικού μορίου, προς τέρψη και ονείρωξη εκείνων ακριβώς που δεν το διαθέτουν, αυτό το κορίτσι δεν έχει πια ίχνος αυτοπροσδιοριζόμενης προσωπικότητας. Είναι ένα άβουλο ρομπότ που εκτελεί, κουρδισμένο, μια προδιαγεγραμμένη χορογραφία. Με σκοπό να καταναλώσει ο λάγνος πελάτης περισσότερο αλκοόλ-μπόμπα, γεμίζοντας το πορτοφόλι του αφεντικού-προαγωγού. Με απώτερο σκοπό, για την άβουλη κούκλα, να εισπράξει στο τέλος του σόου τα ψίχουλα που θα ταΐσουν την οικογένειά της. Κι αν αυτό τελικά την “εξαγνίζει” ηθικά ως ακούσιο συμμέτοχο και θύμα στυγνού εκβιασμού, δεν αναιρεί ούτε κατ’ ελάχιστο τον συντελούμενο ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, πρωτίστως της δικής της αξιοπρέπειας.

Η καλλιτεχνική αναπαραγωγή μιας εντελώς διαφορετικής συγκυρίας, και δη μιας πολιτικής τέτοιας, πάνω στο σκηνικό της “μπάρας” όπως περιγράφεται παραπάνω, δεν μπορεί παρά να παραπέμπει, καυστικά και έντονα, σ’ έναν αντίστοιχο πολιτικό ευτελισμό: προφανώς της επικίνδυνης και έωλης πρακτικής “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Η περίσταση ήταν όντως “ταιριαστή”. Αντί της μπάρας, ο ιστός της τηλεοπτικής κεραίας, άμεσα αναγνωρίσιμης παραπομπής στα της κρατικής τηλεόρασης. Το κοινό/οι πελάτες/οι ψηφοφόροι, ζαλισμένοι από αγανάκτηση, σε μια σιγοβράζουσα κατάσταση έντασης, δυνητικά έτοιμοι για “μπούκα”. Αλλά, αντί για “κορίτσια”, δύο βουλευτίνες του Ελληνικού Κοινοβουλίου που είχαν εκτελέσει, impromptu, από ένα αυτοσχέδιο “νούμερο” στην καγκελόπορτα του ραδιομεγάρου της Αγ. Παρασκευής. Εκεί ακριβώς εστιάζει η καυστική κριτική παρέμβαση του πολιτικού γελοιογράφου.

Δεν είναι δυνατόν να υποβαθμίζεται η πολιτική αξιωσύνη της βουλευτού, συμπαρασύροντας το επίπεδο του πολιτικού λόγου και των πολιτικών αξιών του κόμματος που εκπροσωπεί, στο λασπιαίο επίπεδο μιας φτηνής παράστασης για ανεγκέφαλους πελάτες. Το συμπτωματικό του φύλου των δύο βουλευτών αναδεικνύει ως σεξιστική την πράξη, και όχι την δια μεταθέσεως κριτική απεικόνιση. Άλλωστε, πόσος σεξισμός χωράει ν’ απευθυνθεί στις κακομοίρες χορεύτριες των men’s club, στα Θύματα; Όμως, η αυτοθυματοποίηση των πολιτικών προσώπων, έστω και ως πρόσκαιρο εργαλείο κακώς εννοούμενης ακτιβιστικής δράσης, παραπέμπει ευκολότερα στην προ δεκαετίας “εισβολή” ταρζάν-μεγαλοδικηγόρου δι’ αναρριχήσεως σε (ανοικτή) καγκελόπορτα ώστε να φθάσει σε ταρζάν-τηλεοπτικής ζούγκλας, προς τελική διαφήμιση αμφοτέρων. Είναι αυτού του τύπου η υστερόβουλη γελοιότητα που οφείλουμε να καταδικάσουμε, καθώς πρόκειται περί “στραβής” πολιτικής ορθότητας. Σε τέτοιο λαϊκισμό δεν χωράει εξαγνισμός.

Ο Κων/νος Τσίμας είναι Κοινωνιολόγος-Ανθρωπολόγος, Σύμβουλος Ψηφιακών Μέσων