Αν το 1981 το τεράστιο λαϊκό ρεύμα που έφερε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία πανηγύρισε την κατάκτηση όσων δικαιωματικά απαιτούσε και η "Δεξιά" επί δεκαετίες του στερούσε, το έκανε σ' ένα περιβάλλον θετικό, σε μια χώρα που αναπτυσσόταν ραγδαία, εντός μιας οικονομικά θετικής Ευρωπαϊκής προοπτικής που άμεσα μεταφράστηκε σε χρησιμότατα πλούσια κονδύλια. Σήμερα, οι πανηγυρισμοί δεν μπορούν να είναι το ίδιο φανταχτεροί: η χώρα βρίσκεται στο καναβάτσο, οι πολίτες της είναι πληγωμένοι και απελπισμένοι, η οικονομία σε εξαιρετικά εύθραυστη κατάσταση, το διεθνές περιβάλλον γενικά αρνητικό. Οι δανειστές φαντάζουν εχθρικοί και απαιτητικοί ενώ η Ευρωπαϊκή «οικογένεια» της χώρας στέκει διχασμένη ως προς τις πολιτικές και οικονομικές προτεραιότητες. Οι πιθανολογούμενες βοήθειες, ελάχιστες, αν υφίστανται καν. Πώς μπορεί λοιπόν κανείς να ισχυριστεί οποιαδήποτε αντιστοιχία μεταξύ 1981 και 2015;
Το χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί μια ισχυρή κλωτσιά στα αχαμνά του 35-ετούς πολιτικού εποικοδομήματος που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Χωρίς ουσιαστική διακοπή, έστω και με χρήσιμα φωτεινά διαλείμματα πολύ περιωρισμένης διάρκειας, οι πολιτικές που ασκήθηκαν από το δίδυμο των κομμάτων που σήμερα απώλεσαν επιτέλους την εξουσία αποδείχθηκαν καταστροφικές στο συνολικό ισοζύγιό τους. Στέρησαν τη χώρα από κάθε δυνατότητα πραγματικού, ριζοσπαστικού εκσυγχρονισμού και δημιουργίας ουσιαστικού αναπτυξιακού υπόβαθρου. Προώθησαν μοντέλα επίπλαστης ανόδου του βιοτικού επιπέδου και καλοπέρασης στηριγμένων στην αναπαραγωγή ενός μύθου ακριβοπληρωμένου με υπέρογκο δανεισμό. Κατόρθωσαν να επιβάλλουν τη συνενοχή των πολιτών, παρέχοντας ανταλλάγματα μηδενικής αξίας, σαν τις γυάλινες χάντρες που τύφλωναν τους ιθαγενείς, όσο προνομιούχες μειοψηφίες και διαπλεκόμενα συμφέροντα λυμαίνονταν τον όποιο εγχώριο πλούτο.
Η αντίστοιχη κλωτσιά που έδωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο μετεμφυλιακό κράτος (και παρακράτος) της "Δεξιάς" αφορούσε κατά κύριο λόγο τον άτυπο κοινωνικό αποκλεισμό της πλειοψηφίας του πληθυσμού, την «κοινωνία δύο κατηγοριών» που ήταν σε ισχύ. Η σημασία της Αλλαγής ήταν τεράστια, καθώς αυτή η απαράδεκτη κατάσταση διαρκούσε σαράντα χρόνια. Η χθεσινή κλωτσιά από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα τραντάζει συθέμελα ό,τι έχει απομείνει όρθιο απ' όσα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ τερατουργηματικά έστησαν αμυνόμενοι υπέρ του βαθέως πυρήνα των υποστηρικτών τους. Ανοίγει τεράστιο «παράθυρο ευκαιρίας» στον Αλέξη Τσίπρα να τα σαρώσει όλα, να ισοπεδώσει τα ερείπια και να προχωρήσει κτίζοντας, με ευρύτατη λαϊκή, κοινωνική και πολιτική συναίνεση, μια εντελώς καινούργια Ελλάδα. Εύκολο; Καθόλου. Θα τα καταφέρει; Έχει μόνο μια ευκαιρία να το αποδείξει και ο χρόνος μας πιέζει όλους ασφυκτικά.
Δεν αναφέρομαι φυσικά στο ελάχιστο πλάνο ανθρωπιστικού τύπου παρέμβασης για τους βαρέως πληγέντες της Κρίσης που ορισμένοι έχουν αναγορεύσει σε "πρόγραμμα" (της Θεσσαλονίκης). Αυτό είναι το ελάχιστο και αυτονόητο. Απαιτούνται σοβαρότατες Υπερβάσεις σε πολλά επίπεδα, ταυτόχρονα. Πρώτον, με τους εταίρους σε Ευρώπη και κόσμο. Φίλους και "εχθρικά" διακείμενους. Άμεσες ειλικρινείς και ουσιαστικές συζητήσεις, διαπραγματεύσεις και συμπράξεις για την παροχή χρόνου και χρήματος με ευνοϊκούς όρους. Δεύτερον, ειλικρινής απεγκλωβισμός από αγκυλώσεις ιδεολογικού περιεχομένου: πρωτεύει η σωτηρία της χώρας, αν κάποιος ονειρεύεται αυτός ο λαός να πράξει οτιδήποτε σε ύστερο χρόνο. Δεν γίνεται καμιά «επανάσταση» όταν οι επαναστατικές μάζες έχουν πεθάνει από την πείνα. Τρίτον, συναίνεση σε όλο το πλάτος του πολιτικού φάσματος, όπως αυτό θα αναδημιουργείται από σήμερα. Απόρριψη των "νεκρών" κομμάτων και των "νεκρών" αρχηγών. Οριστική αντιμετώπιση της "συμμορίας" και σοβαρός επαναπατρισμός των παρασυρθέντων. Αποβολή των "καραγκιόζηδων" και των "βαμπίρ" από το Κοινοβούλιο. Συνεργασίες, εντός και εκτός Βουλής. Ρεαλισμός. Συνεργασίες. Κοινό Όραμα. Συνεργασίες. Η Ελλάδα, βήμα-βήμα μπροστά με τον Τσίπρα στο τιμόνι.
Μπορείς, Αλέξη Τσίπρα; Αν όχι, να ετοιμάζεται ο επόμενος.