Ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε εξ αρχής αποφασισμένος να ανατρέψει κάθε αντίληψη «λογικώς αναμενόμενου» προτιμώντας να σοκάρει το πολιτικό στερέωμα, την κοινωνία, τη χώρα ―αλλά και τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Ξεκινώντας με την συμμαχία με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου για την εξασφάλιση κυβερνητικής πλειοψηφίας, συνέχισε με τοποθετήσεις αμφιλεγόμενων ή με προβληματικά βιογραφικά στελεχών σε καίρια υπουργεία (Κοτζιάς, Κατρούγκαλος, Βαλαβάνη, Σπίρτζης, Μπαλτάς, Χριστοδουλοπούλου κ.α), "παρέδωσε" το σημαντικότερο Υπουργείο στον κύριο εκφραστή της εσωκομματικής αντιπολίτευσης (Λαφαζάνη), και ταρακούνησε το ίδιο του το κόμμα προτείνοντας τον Προκόπη Παυλόπουλο ως ΠτΔ, διαγράφοντας ωμά το πρόσχημα των εκλογών (δεξιός ΠτΔ). Η τακτική Τσίπρα στόχευε σε υψηλή προσωπική δημοφιλία μέσω "θεαματικών" κινήσεων βιτρίνας. Δυστυχώς αυτό σήμαινε σχεδόν μηδενικό έργο ουσίας. Αιχμή του δόρατος αυτής της τακτικής αποτέλεσε ο ΥπΟικ, Γιάνης Βαρουφάκης, επί μήνες αγαπημένος σταρ των μίντια και των ψηφοφόρων αλλά εξίσου "αχώνευτος" για το σύνολο των διεθνών εταίρων μας με τους οποίους -υποτίθεται- διαπραγματευόταν το μέλλον της χώρας.
Γνωρίζοντας σήμερα την κατάληξη όλων αυτών (ήτοι, την συνομολόγηση του Μνημονίου ΙΙΙ μεταξύ δανειστών και συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την ψήφιση των σχετικών νόμων με ευρύτατη διακομματική στήριξη στο Κοινοβούλιο), φαίνεται μάλλον μάταιο να αναζητά κανείς κάποιο δομημένο σκεπτικό, κάποιον κλασικού τύπου σχεδιασμό ενεργειών, δράσεων και αντιδράσεων από μέρους της κυβέρνησης Τσίπρα (έστω, του στενού ηγετικού κύκλου που "ασκούσε" την εξουσία). Το γεγονός και μόνο ότι η ύπαρξη ή μη ενός "Plan B" και οι περιστάσεις και πτυχές του σχεδιασμού του εγγίζουν τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας και οδήγησαν τελικά σε ακραία ρήξη με τον Γιάνη Βαρουφάκη, παρέχει την βεβαιότητα πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν διέθετε καν ένα "Plan A"!
Ο Τσίπρας κυβέρνησε τη χώρα περίπου ως κλασικός μικρομεσαίος, ιδιοκτήτης οικογενειακής επιχείρησης: Ο πυρήνας του διοικητικού σχήματος αποτελείτο από την σύζυγό του, τον "πατέρα" Αλέκο και τον "αδελφό" Ν. Παππά. Ο πρώτος, εγγύτερος κύκλος κομματικών στελεχών, περιλάμβανε τόσο επιλογές του Τσίπρα (Σακελλαρίδης, Κορωνάκης) όσο και στελέχη αποδεκτής σοβαρότητας και "πολιτικού βάρους" που ο ίδιος εμπιστευόταν (Δραγασάκης, Σταθάκης, Φίλης, Βαλαβάνη. Κοτζιάς). Ο Βαρουφάκης διεμβόλιζε την κομματική δομή, αποτελώντας μια ιδιάζουσα περίπτωση, αφού λειτουργούσε ερήμην των κομματικών όσο η προσωπική του χημεία με τον Τσίπρα παρέμενε ισχυρή. Ο Βαρουφάκης είχε ουσιαστικά "καρτ μπλανς" στην εκφορά πολιτικής και ο Τσίπρας διόρθωνε, πυροσβεστικά, τυχόν υπερβολές του "πρίγκηπα" της μπαρούφας.
Η έλλειψη σχεδίου αλλά και δομημένου ανώτατου επιτελείου με ισχυρές τεχνοκρατικές ομάδες υποστήριξης και παραγωγής προτάσεων, οδήγησε τον Τσίπρα σε μια προσέγγιση που του ταίριαζε και προσωπικά: καθυστερήσεις, καθυστερήσεις, καθυστερήσεις. Είτε εξαιτίας κάποιας (αστήρικτης) πεποίθησης ότι οι "αντίπαλοι" θα λύγιζαν πρώτοι, είτε λόγω της αδυναμίας κατανόησης των όρων του ευρωπαϊκού παιχνιδιού, οι αριστερών καταβολών ιδεοληψίες αποδείχτηκαν καταστροφικές για την κυβέρνηση και βεβαίως για την χώρα. Ήδη από τα τέλη Μαΐου δεν υπήρχε χώρος για ελιγμούς και, ενώ αυτό ήταν ολοφάνερο, επιλέχθηκε η τακτική της μπλόφας που οδήγησε στο καταστροφικό Δημοψήφισμα και τα capital controls. Ο Τσίπρας σύρθηκε στο Μνημόνιο ΙΙΙ γυμνός και χωρίς συμμάχους, όχι γιατί οι "αντίπαλοι" επιθυμούσαν σαδιστικά να τον γλεντήσουν, αλλά γιατί αποδείχτηκε ανίκανος να σταθμίσει προτεραιότητες, να προτείνει εναλλακτικές, να ελιχθεί εντός των επιτρεπομένων από το ευρωπαϊκό και διεθνές σύστημα διαδρόμων ώστε να φέρει την χώρα, βήμα-βήμα, σε μια πλεονεκτικότερη θέση. Έπαιξε την μακρά παρτίδα της διαπραγμάτευσης προσπαθώντας πρωτίστως να διασώσει ένα σαθρό δίπολο: την ενότητα του κόμματός του και την τιμή των λαϊκιστικών προεκλογικών του υποσχέσεων. Τελικά, τα έχασε και τα δύο.
Το κόμμα διασπάστηκε και η υπογραφή του Μνημονίου ΙΙΙ απετέλεσε έμπρακτη ταφόπλακα για όλη την προεκλογική ρητορική Τσίπρα. Ταυτόχρονα, οι τακτικίστικες επιλογές του εξαμήνου επιβάρυναν συντριπτικά την οικονομία της χώρας και επέτειναν τα αδιέξοδα όλων των πολιτών. Η αποτυχία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπήρξε ολοκληρωτική και η αποκαλούμενη "μετάλλαξη" του ΣΥΡΙΖΑ αφορά την απώλεια της παλαιάς "αριστεροσύνης" του υπέρ μιας σαφώς αρχηγοκεντρικής εκδοχής. Άλλωστε, οι αποχωρήσαντες πρώην σύντροφοι δεν χάνουν ευκαιρία να καυτηριάζουν το "σύστημα Μαξίμου" ως σφετεριστική πρακτική κατά του κόμματος ήδη από την επιλογή Παυλόπουλου.
Η μοναδική λειτουργία του (εναπομείναντος) ΣΥΡΙΖΑ που παρέμεινε και παραμένει ισχυρή και ανθηρή, κόντρα σε όλες τις καταστροφές και τα προβλήματα που ο ίδιος προκάλεσε, είναι αυτή της παραγωγής προπαγανδιστικών μυθευμάτων κατά των πολιτικών του αντιπάλων και υπέρ των "επιτευγμάτων" του. Είναι δε τόσο καίρια και οργανωμένη η διείσδυση των αναμεταδοτών του στα παραδοσιακά και σύγχρονα κανάλια επικοινωνίας και στο μιντιακό σύστημα που κατορθώνει να διεκδικεί με αξιώσεις μια εκλογική νίκη σε ένα τοπίο "καμμένης γης", δελεάζοντας την εκλογική πελατεία του με απλή επανάληψη περσινής συνθηματολογίας, σερβιρισμένης σε ντεκόρ "αγανακτησιακών ανακλαστικών" και εξαιρετικά διχαστικών όρων. Βεβαίως και ισχύει το "δις εξαμαρτείν..." ―μένει όμως να δούμε ανη "σοφία" του γνωμικού αφορά αυτόν τον λαό ή άλλους ωριμότερους.