Τι (είναι λογικό να υποθέσουμε ότι) μπορεί να περιμένει ο Αλέξης Τσίπρας το βράδυ της Κυριακής; Ένα αποτέλεσμα για το κόμμα του που να μπορεί να το παρουσιάσει σαν “μη-ήττα”. Και θα εννοεί, βεβαίως, μη-προσωπική ήττα, αφού πήρε επάνω του όλη την προεκλογική εκστρατεία και συνειδητά έδωσε τη μάχη μόνος μπροστά. Βελτίωση του ποσοστού των Ευρωεκλογών, έστω και κατά μία μονάδα. Ιδανικά, θα ήθελε περισσότερες, τουλάχιστον 27%, ενώ αν άγγιζε το μαγικό 30 θα έπλεε σε πελάγη ευτυχίας, ακόμα κι αν ο αντίπαλός του έπιανε ..50 (λέμε τώρα). Διότι ο κ. Τσίπρας δεν είναι ηλίθιος: γνωρίζει ότι θα χάσει, το στοίχημά του αφορά το Μεθαύριο. Επιθυμεί διακαώς την “πολτοποίηση” του ΚινΑλ ώστε να έχει “δικό του” τον χώρο της κεντροαριστεράς και άνεση μετεκλογικών κινήσεων που θα του επιτρέψουν, σε μικρό βάθος χρόνου, να μετατοπίσει την παράταξή του εκεί και να καταστεί αδιαφιλονίκητος εναλλακτικός, δεύτερος πόλος εξουσίας στην διαχρονικά δικομματική Ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Αυτό είναι το στοίχημα Τσίπρα και ο στόχος του. Τα περί δήθεν “ανατροπής” του αποτελέσματος των Ευρωεκλογών και τα λοιπά εξόχως πολωτικά συνθήματα τέθηκαν έτσι ώστε να εξυπηρετηθούν στο έπακρο οι επιδιώξεις του. Μένει να δει αν θα καρποφορήσει η τακτική του. Αντίστροφα, μέγα πόνο θα του προκαλέσει μια περαιτέρω υποχώρηση των ποσοστών του ΣυΡιζΑ και μια ταυτόχρονη εκτόξευση του ΚινΑλ. Αυτό, πέρα απ’ τη σοβαρή πιθανότητα να μπει σε προσωπικές περιπέτειες ως προς τη διατήρηση της ηγεσίας, θα σημάνει ότι θα πρέπει να δώσει ένα πολύ δύσκολο αγώνα για την πρωτοκαθεδρία στην κεντροαριστερά το διάστημα ως τις επόμενες εθνικές εκλογές.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναμένει βέβαια τη νίκη, αλλά αυτή είναι μάλλον βέβαιη, οπότε οι προσδοκίες του εστιάζονται στην επιβεβαίωση και το μέγεθος της αυτοδυναμίας της ΝΔ. Επίσης, το ένα μάτι του κ. Μητσοτάκη θα είναι συνεχώς στραμμένο στο ποσοστό του ΚινΑλ. Όσο κι αν άντλησε απ’ αυτό το κόμμα (ως δεξαμενή ψηφοφόρων) εξαιτίας και των αστοχιών της ηγεσίας του προεκλογικώς, γνωρίζει καλά ότι είναι ο μοναδικός δυνητικός συνομιλητής του εντός Βουλής μετεκλογικώς ―για θέματα που απαιτούν αυξημένες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, όπως η αλλαγή του εκλογικού νόμου.
Λογικά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ήδη λεπτομερές σχέδιο τουλάχιστον των πρώτων 100 ημερών της νέας διακυβέρνησης ―ελπίζω και των επομένων χιλίων τόσων. Θα μας δώσει πολλές ευκαιρίες λοιπόν να εξετάσουμε και να κριτικάρουμε δεόντως, ανάλογα με τις πράξεις και αποφάσεις του, αρχής γενομένης με την ανακοίνωση της σύνθεσης του πρώτου Υπουργικού Συμβουλίου. Στην απευκταία για τον ίδιο (και, πιστεύω, για τη χώρα) περίπτωση μη αυτοδυναμίας, πέρα απ’ το ισχυρό σοκ που θα υποστεί ως ηγέτης, θα έχει να διαχειριστεί μια σταδιακά διογκούμενη εσωκομματική δυσαρέσκεια. Ακόμα κι αν σήμερα δεν διακρίνουμε “δελφίνους” αυτοί έχουν το κακό συνήθειο να ξεπετάγονται όποτε τα πράγματα δεν πηγαίνουν εξόχως καλά.
Αναφορικά με τη σύνθεση της νέας Βουλής: και οι δύο αρχηγοί θα ήταν σίγουρα πανευτυχείς αν προέκυπτε μια 4-κομματική ή έστω μια 5-κομματική Βουλή (η είσοδος της Χ.Α. θα έπλητε περισσότερο τον Μητσοτάκη ως πρώτο κόμμα, παρά τον Τσίπρα). Και οι δύο έχουν θέμα με το 6ο (και το 7ο) κόμμα, ειδικώς δε με τον Βαρουφάκη. Για τον μεν Τσίπρα η “λανθασμένη επιλογή” του 2015 θα είναι ένα μόνιμο αγκάθι εντός Κοινοβουλίου και πιθανώς καταλυτική αν προκύψουν φυγόκεντρες δυνάμεις εντός ενός μετασχηματιζομένου προς τη “σοσιαλδημοκρατία” ΣυΡιζΑ. Για δε πολλούς στη ΝΔ, ένας εντός Βουλής Βαρουφάκης δυσκολεύει ίσως κάποιες κινήσεις αναζήτησης και απόδοσης ευθυνών για την τεράστια ζημία της χώρας κατά το πρώτο εξάμηνο της συγκυβέρνησης ΑΝΕΛ-ΣυΡιζΑ.