Στη θέση της σχεδιάζουν και στήνουν δήθεν ανεξάρτητα κρατίδια-δορυφόρους της Ρωσίας, με ξεκάθαρο φασιστικό πρόσημο: το πρώτο τους μέλημα είναι να αρνηθούν την ύπαρξη της Ουκρανικής γλώσσας και εθνικής ταυτότητας: τα Ουκρανικά χαρακτηρίζονται "διάλεκτος". Μεθοδικά, καταστρέφουν την πολιτιστική κληρονομιά, καταληστεύουν τα Μουσεία και εξαφανίζουν την Ιστορία της Ουκρανίας. Η τακτική της πλήρους ισοπέδωσης χωριών και πόλεων δεν είναι απλά "βολική μέθοδος" εξολόθρευσης των υπερασπιστών. Είναι η μετατροπή της χώρας σε νεκρή φύση: αν και όταν κερδίσουν τον πόλεμο, όλα θα ξαναχτιστούν απο αυτούς και όλα θα είναι Ρωσικά. Όλη η ομορφιά και ο πλούτος αιώνων πολυπολιτισμικής ανάπτυξης και καλλιέργειας στις πόλεις της Μαύρης Θάλασσας θ' αντικατα-σταθούν από τις θλιβερές εικόνες που βλέπουμε σήμερα σε οποιοδήποτε χωριό ή πόλη της Ρωσίας πέρα απ' το δίδυμο Μόσχας - Αγ. Πετρούπολης. Ελπίζουμε και ευχόμαστε ότι αυτά τα σχέδια ποτέ δεν θα ευωδοθούν.

Και τι κάνουμε εμείς λοιπόν για όλ' αυτά;

Στηρίζουμε ηθικά, βοηθάμε υλικά (στέλνουμε ανθρωπιστική βοήθεια, ως πολίτες, απ' το υστέρημά μας, κινητοποιούμε όπως μπορεί ο καθένας περισσότερο κόσμο να βοηθήσει), φωνάζουμε συνθήματα κατά του μεγαλομανούς δικτάτορα, καταγγέλουμε ακρότητες, χειροκροτάμε τον ηρωισμό των υπερασπιστών της Ουκρανίας.

Σταδιακά όμως, συνηθίζουμε. Χρειάζεται τεράστια ενσυναίσθηση για να "μπούμε στα παπούτσια" των εκτοπισμένων, των προσφύγων, των ανθρώπων που ζουν σε κατεχόμενες περιοχές. Όσο κι αν τους "πονάμε", η απόσταση και η ασφάλεια που μας χαρίζει το πληκτρολόγιο και η σύνδεση στο ιντερνετ, είναι τεράστια. Παραμένουμε ασφαλείς και προστατευμένοι όσο κι αν οι ψυχές μας ματώνουν απ' όσα μαθαίνουμε και βλέπουμε.

Συνηθίζουμε ―και μας σοκάρουν όλο και λιγότερο οι εικόνες της βίας, των ερειπίων, των καμμένων διαμερισμάτων, των θανάτων, των διαμελισμένων παιδιών, των ομαδικών τάφων, των πολιορκημένων που αργοπεθαίνουν, των απεγνωσμένων που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους με μισή βαλίτσα πράματα, τρέχοντας προς το άγνωστο.

Συνηθίζουμε ―και χάνουμε το κουράγιο να προσπαθούμε να πείσουμε, να μεταστρέψουμε και τους συμπολίτες μας που εξ αρχής αρνούνται να αποδεχτούν αυτό που συμβαίνει, αυτών που είτε από ιδεοληπτική λύσσα, είτε από καλοδουλεμένη προπαγανδιστική ηλιθιότητα σφυρίζουν αδιάφορα ή απλά δε λένε τίποτα. Τα μπετοναρισμένα τους μυαλά δεν καταλαβαίνουν. Και δεν αλλάζουν τροπάρι.

Δεν καταλαβαίνουν ότι αν δεν κάνουμε ό,τι χρειάζεται ώστε να νικήσει η Ουκρανία αυτόν τον πόλεμο, η φωτογραφία της "επόμενης μέρας" δεν θα δείχνει την Iulia Shevchuk στο Dnipro, αλλά την κόρη τους σε κάποια αποβάθρα της Πάτρας, να περιμένει πλοίο για τη Δύση.

Εκτός κι αν έχει προλάβει να μεταναστεύσει στη Λευκορωσία.