Με 55% ΟΧΙ έναντι 45% ΝΑΙ και μια συμμετοχή 85%, ποσοστό που η Βρετανία έχει να δει από το 1951, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ισχύ του αποτελέσματος. Ήταν κατά κοινή παραδοχή μια δημοκρατικότατη διαδικασία που άφησε μια ασαφώς ελπιδοφόρα αίσθηση, ακόμα και σε όσους απογοητεύτηκαν με το αποτέλεσμα.
Η άμεση κρίση για τον Cameron και τον Milliband έχει περάσει. Ο πρώτος γλίτωσε από την απόλυτη προσωπική ήττα κι ο δεύτερος έχει ακόμα την ευκαιρία να κερδίσει τις εκλογές του Μαΐου χωρίς το κόμμα του να είναι καταδικασμένο αιωνίως στη θέση της αντιπολίτευσης.
Το παιχνίδι τώρα παίζεται αλλού. Όταν απελπισμένα προσπαθούσαν να κρατήσουν τη Μεγάλη Βρετανία ενωμένη, ο Cameron, ο Milliband και ο Clegg υποσχέθηκαν στο Hollyrood (το Σκωτσέζικο Κοινοβούλιο) εκχώρηση εξουσιών, δηλαδή τη δυνατότητα να αποφασίζει για σχεδόν όλα τα θέματα που απασχολούν τη Σκωτία. Αυτό, όμως, δεν θα έρθει χωρίς τίμημα.
Ήδη πριν το δημοψήφισμα πολλοί συντηρητικοί αντέδρασαν έντονα σε αυτή την υπόσχεση, απαιτώντας την ίδια μεταχείρηση και για την Αγγλία. Αφού το Westminster δεν μπορεί να συμμετέχει στις ψηφοφορίες του Hollyrood, ειδικά τώρα που η Σκωτία ενδέχεται να αποκτήσει την δυνατότητα να αποφασίζει για όλα τα θέματα που την αφορούν, θα πρέπει και οι βουλευτές που εκλέγονται στην Σκωτία, τη Βόρεια Ιρλανδία και την Ουαλία να αποκλείονται από την ψήφιση αμιγώς Αγγλικών ζητημάτων (το γνωστό και ως West Lothian Question).
Αυτό δεν θα είναι εύκολο, όχι μόνο γιατί θα βρει απολύτως αντίθετους τους Εργατικούς, αλλά και γιατί θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη εσωτερική διάσπαση στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο David Cameron έκανε ξεκάθαρο στο λόγο που έβγαλε μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος πως θα κρατήσει την υπόσχεση που έδωσε στη Σκωτία και πως, για να τηρηθούν οι δημοκρατικές αναλογίες, περισσότερες εξουσίες θα δοθούν και στην Ουαλία και την Β. Ιρλανδία. Το ίδιο όμως θα ισχύσει και για την Αγγλία και το λεγόμενο West Lothian Question θα λυθεί μια και καλή.
Μένει τώρα να δούμε πώς θα διεξαχθούν οι διαπραγματεύσεις και πώς θα καταστεί δυνατό να γίνει αυτή η εκχώρηση εξουσιών χωρίς να κομματιαστεί η χώρα σε επιμέρους τμήματα, το καθένα από τα οποία θα έχει απόλυτο έλεγχο στα εσωτερικά του ζητήματα. Ήδη υπάρχει κίνημα από τη βόρεια Αγγλία που ζητάει έλεγχο οικονομικών και άλλων θεμάτων από την τοπική αυτοδιοίκηση, ενώ το ίδιο απαιτεί και ο Borris Johnson (δήμαρχος του Λονδίνου) για την πρωτεύουσα. Παράλληλα η Ουαλία και η Β. Ιρλανδία ανησυχούν πως θα αδικηθούν αν δεν δοθεί και σε αυτούς η αυτονομία που ενδέχεται να λάβει η Σκωτία και το εκλογικό κοινό δείχνει να πιέζει για μια πιο τοπικιστική προσέγγιση της εξουσίας.
Το Σκωτσέζικο δημοψήφισμα μπορεί να ανέδειξε ένα αποτέλεσμα υπέρ της ενότητας, αυτό που θα ακολουθήσει όμως είναι η πίεση για ικανοποίηση επιθυμιών διαφόρων διασπαστικών τάσεων μικρότερης και μεγαλύτερης κλίμακας. Και ενδέχεται να δούμε πολλές αλλαγές, ή έστω υποσχέσεις για πολλές αλλαγές, στους εννέα μήνες που απομένουν μέχρι της γενικές εκλογές.