Με το πολιτικό τοπίο αρκετά συγκεχυμένο, τις δημοσκοπήσεις να μην δίνουν ξεκάθαρο προβάδισμα και την χώρα σχετικά διχασμένη, η απουσία ισχυρής και αποτελεσματικής ηγεσίας των παρατάξεων είναι εμφανής.
Οι δημοσκοπήσεις θέλουν το καθένα από τα δύο μεγάλα κόμματα, τους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς, να αγωνίζονται να ξεπεράσουν το 30%, τους Liberal Democrats, που συμμετέχουν στην κυβέρνηση συνεργασίας, να πέφτουν πια κάτω από το 10% και το φαινόμενο UKIP να φτάνει σε ένα πρωτοφανές 15%
Ο πανικός για τη χαμένη δυναμική των Tories έχει μετατραπεί σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια των τελευταίων να γίνουν UKIP στη θέση του UKIP. O DavidCameron είναι εγκλωβισμένος στις προεκλογικές του υποσχέσεις για λιγότερη Ευρώπη και μείωση της μετανάστευσης «χωρίς όχι και εάν» και τώρα πρέπει να δαμάσει το τέρας που ξύπνησε.
Η ανάπτυξη που παρουσίασε η Βρετανία τα τελευταία χρόνια και η μείωση της ανεργίας έχουν πάρει δευτερεύουσα σημασία στο προεκλογικό debate κι αυτό γιατί ο Cameron έθεσε τους όρους του παιχνιδιού σε ένα χώρο που δεν μπορεί να ελέγξει.
Είναι, εξ άλλου, γνωστό πως ο ίδιος δεν έχει τόσο ακραίες απόψεις πάνω στα δύο επίμαχα θέματα, πράγμα εμφανές από τον πολυαναμενόμενο μεν, χλιαρό δε, λόγο του για την μετανάστευση την προηγούμενη Παρασκευή στα West Midlands. Ο πρωθυπουργός βρίσκεται τώρα αντιμέτωπος και με το ακροδεξιό μέρος του κόμματός του που πιέζει για ακροδεξιά ρητορική αλλά και με τον Nigel Farage, που αδιαμφισβήτητα παίζει στο γήπεδό του.
Την ίδια στιγμή, οι Εργατικοί, που θα έπρεπε να εμφανίζονται σαν ισχυρό αντίβαρο στην δεξιά και ξενοφοβική στροφή της χώρας, είναι ανύπαρκτοι. Κινδυνεύουν να χάσουν τουλάχιστον τις μισές από τις 41 έδρες που βγάζουν στη Σκωτία, αφού οι Σκωτσέζοι προσχωρούν στο Scottish National Party, ενώ στην Αγγλία αρκετοί υποστηρικτές τους έχουν αρχίσει να στέφονται στους Πράσινους αλλά ακόμα και στο UKIP.
Και αυτό δεν θα αλλάξει αν το κόμμα δεν αλλάξει αρχηγό. Ο Ed Miliband μοιάζει να αρνείται αυτήν την πραγματικότητα και επιμένει πως ο ίδιος είναι η καλύτερη επιλογή, παρά το γεγονός πως η τελευταία δημοσκόπηση της Ipsos MORI επιβεβαιώνει το κοινό μυστικό πως ο Miliband είναι ο λιγότερο δημοφιλής επικεφαλής που είχαν ποτέ οι Εργατικοί.
Ο Nigel Farage βρίσκεται δικαίως σε μια κατάσταση ευεξίας και απολαμβάνει τον αποσυντονισμό που έχει προκαλέσει η δυναμική του κόμματός του. Με δύο έδρες πλέον εντός Κοινοβουλίου, το UKIP θεωρεί πως θα κάνει δυναμική είσοδο στη Βουλή των Κοινοτήτων το Μάιο, ασχέτως αν και οι δύο νεοαποκτηθέντες βουλευτές (Douglas Carswell και Mark Reckless) ήταν μέλη των Συντηρητικών που προσχώρησαν στο UKIP, προκάλεσαν επαναληπτικές εκλογές στις περιφέρειές τους, και επανεξελέγησαν ως βουλευτές του κόμματος του Farage.
Οι υποψήφιοι του UK Iindependence Party, μη έχοντας κυβερνήσει ποτέ, αλωνίζουν ανενόχλητοι λέγοντας ό,τι θέλουν χωρίς να δυσαρεστούν τους υποστηρικτές τους, που τους βλέπουν σαν το αγνό και άμεμπτο κόμμα του λαού, το στοιχείο της πολιτικής που θα διώξει τους μετανάστες και την κακιά ελίτ του Westminster και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Βέβαια, οι Liberal Demcrats που απολάμβαναν παρόμοια δόξα πριν τις εκλογές του 2010 οδεύουν τώρα σε σχεδόν σίγουρη πανωλεθρία γιατί συμμετέχοντας στην κυβέρνηση συνεργασίας με τους Συντηρητικούς αναγκάστηκαν να δυσαρεστήσουν τους ψηφοφόρους τους.
Οι Πράσινοι έχουν μια ανιούσα δυναμική αλλά όχι τόση ώστε να απειλούν τα κυρίως κόμματα και να μπορούν να κατευθύνουν την ατζέντα της προεκλογικής περιόδου σε λιγότερο εχθρική ατμόσφαιρα.
Αλλά, όπως λέει και ο Steve Richards, ένας από τους επικρατέστερους Βρετανούς πολιτικούς σχολιαστές, όλη αυτή η αναστάτωση είναι πολύ κακό για το τίποτα και βασίζεται κυρίως στην έλλειψη εμπειρίας, ρητορικής ικανότητας και πιγμής των πολιτικών αρχηγών.
Το πιθανότερο βέβαια είναι ότι τα δύο μεγάλα κόμματα θα εκλέξουν τελικά έναν αρχηγό με το εκτόπισμα του Blair ή της Thatcher, το UKIP θα χάσει την εικόνα του καλού και άσπιλου σωτήρα λόγω πολιτικής τριβής, οι τόνοι θα πέσουν και όλα θα γυρίσουν σε κανονικούς ρυθμούς.
Μέχρι τότε όμως μας περιμένει μια αναπόφευκτα επεισοδιακή προεκλογική περίοδος και πιθανώς το λεγόμενος in-out referendum, το δημοψήφισμα για την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ.