Για παράδειγμα, στην Αγγλία λένε «χαρούμενα γενέθλια», ενώ εμείς λέμε «χρόνια πολλά» και συνεχίζουμε «πάντα υγιής και ευτυχισμένος» ή «με υγεία πάνω απ’όλα». Πριν τσουγκρίσουμε, πίνουμε «στην υγειά μας» ενώ οι Άγγλοι λένε cheers, που ταυτίζεται περισσότερο με καλά κέφια, αν και υπάρχουν και άλλες ερμηνείες. Όταν ένα μωρό γεννιέται ενώ άλλοι λαοί λένε «συγχαρητήρια», στην Ελλάδα λέμε «να ζήσει», και συνεχίζουμε «γερό και δυνατό». Το ίδιο «να ζήσετε» και στους γάμους. Και ακόμα και όταν κάποιος πεθαίνει, λέμε όπως όλοι «συλλυπητήρια» και συνεχίζουμε «να ζήσετε να τον θυμόσαστε».

Όταν τα συζήτησα όλα αυτά με μια φίλη μου, μου είπε πως ίσως αυτό οφείλεται στο ότι η Ελλάδα παλιά δεν είχε τις απαραίτητες υποδομές για να φροντίσει τους αρρώστους και έτσι η κάθε οικογένεια πρόσεχε να μην αρρωστήσει. Σε κάθε περίπτωση, αυτό έχει επικρατήσει και στη σύγχρονη εποχή. Η Ελλάδα είναι η πρώτη στην χρήση αντιβιοτικών, ενώ ακολουθεί η Κύπρος. Στην Αθήνα υπάρχει φαρμακείο σε κάθε δυο δρόμους. Και είναι σύνηθες να το επισκεπτόμαστε σχετικά συχνά. 

Παρ’όλ’αυτά, σε μια περίοδο πανδημίας καταλαβαίνει κανείς πως η ύψιστη σημασία που δίνουμε στην υγεία είναι χρήσιμη και αποτελεσματική και πως ίσως αυτή η αντίληψη είναι μια από τις λίγες “σοφίες” των νεοελλήνων. Ίσως η κουλτούρα μας είναι τελικά αυτό που μας έχει κάνει να τηρούμε τα υγειονομικά μέτρα και να θρηνούμε λιγότερα θύματα από την πανδημία.