Το ΚΚΕ καλεί τους πολίτες να ψηφίσουν την Κυριακή τους υποψηφίους δημάρχους και περιφερειάρχες που στηρίζει και οι οποίοι προκρίνουν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την Ε.Ε. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το Μέτωπο του κ. Αλαβάνου κατηγορούν την κυβέρνηση για οσφυοκαμψία επειδή δεν απελαύνει από την Ελλάδα τους εκπροσώπους της Τρόικας. Και η Νέα Δημοκρατία εγκαλεί την «κυβέρνηση του Μνημονίου» και υποστηρίζει ότι το έλλειμμα θα μηδενιστεί σε 18 μήνες χωρίς περιοριστικά μέτρα και χωρίς επιπλέον φορολόγηση, λες και αν αυτό ήταν δυνατόν, δεν θα το είχε σκεφτεί κανείς άλλος στον πλανήτη, πλην του κ. Μηταράκη.
Όσοι επομένως αντί να ψέγουν τον κ. Παπανδρέου επειδή δεν είναι αρκούντως αποτελεσματικός στην εφαρμογή του Μνημονίου, τον ψέγουν επειδή μετέτρεψε τις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής σε δημοψήφισμα, μάλλον αλλού θα πρέπει να στρέψουν τα πυρά τους. Το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να προσδώσει αυτοδιοικητικό χαρακτήρα στην αναμέτρηση. Ωστόσο, το μήνυμα της αντιπολίτευσης πέρασε επικοινωνιακά, καθώς τα ώτα των Ελλήνων είναι υπερευαίσθητα σε εθνολαϊκιστικές κορώνες (σαν αυτές που πέταγε ο κ. Παπανδρέου όταν ήταν στην αντιπολίτευση και ακόμη δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι γλιστρήσαμε ήδη από το χείλος του γκρεμού).
Αφού λοιπόν τα αντιμνημονιακά συνθήματα της αντιπολίτευσης έγιναν τόσο δημοφιλή, ο πρωθυπουργός δεν είχε παρά δύο επιλογές: η μία ήταν να το καταπιεί και να υπομείνει στωικά τη συντριβή που ερχόταν, λόγω της αποσυσπείρωσης του ΠΑΣΟΚ. Τότε, εκ των πραγμάτων θα ετίθετο θέμα εκλογών από τη θριαμβεύτρια σε οκτώ ή εννέα εκ των δεκατριών περιφερειών της χώρας αξιωματική αντιπολίτευση (το ΠΑΣΟΚ θα έπαιρνε μόνο το Νότιο Αιγαίο, την Κρήτη, τη Δυτική Ελλάδα και ίσως την Ανατολική Μακεδονία). Ή μήπως όχι;
Η δεύτερη επιλογή του κ. Παπανδρέου ήταν να σηκώσει το γάντι της πολιτικοποίησης των εκλογών, όπως και έκανε. Ορισμένοι βέβαια θεωρούν ότι υπήρχε και μία τρίτη επιλογή. Να ζητήσει δηλαδή ψήφο ευθύνης, αλλά να μη θέσει θέμα εκλογών, μόνο και μόνο «επειδή θα ηττηθεί ο κ. Σγουρός και ο κ. Καμίνης». Η συλλογιστική αυτή έχει δύο προβλήματα, τα οποία είτε δεν καταλαβαίνουν, είτε κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν όσοι επιμένουν να υποστηρίζουν δημοσίως ότι το μεγάλο διακύβευμα των εκλογών είναι αν θα βγει ο κ. τάδε ταδόπουλος στη δείνα περιφέρεια.
Το πρώτο πρόβλημα είναι πρακτικό: Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ έχασε ήδη τρεις βουλευτές στην ψηφοφορία για το Μνημόνιο και περνάει στη σούβλα τον κ. Παπακωνσταντίνου κάθε φορά που τον βλέπει. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν το ΠΑΣΟΚ είχε συντριβεί και προσπαθούσε ο υπουργός οικονομικών να περάσει τον σκληρό προϋπολογισμό του 2011 από τη Βουλή. Πραγματική επανάσταση! Η κυβέρνηση θα εξαναγκαζόταν σε υπαναχωρήσεις και εκπτώσεις και θα κατέρρεε στο έλεος του κάθε παλαιοπασόκου που θα το έπαιζε νέος Καζαντζίδης. Έτσι, το ερώτημα των εκλογών θα ερχόταν στο προσκήνιο ούτως ή άλλως. Αν υπάρχει μία περίπτωση να αποτραπεί, είναι με την πιθανότητα να συσπειρωθεί το ΠΑΣΟΚ, λόγω του διλήμματος του κ. Παπανδρέου. Δεν είναι σίγουρο, αλλά δεν είναι και απίθανο.
Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ηθικό. Επιτέλους στην Ελλάδα πρέπει να καταλάβουμε ότι οι πράξεις και οι παραλείψεις μας έχουν και αντικειμενικά αποτελέσματα. Δεν θέλει ο λαός το Μνημόνιο; ας ψηφίσει τότε τον κ. Ψωμιάδη και τους συναγωνιστές του και ας πάμε σε εκλογές. Και αν δεν εκλεγεί αυτοδύναμη κυβέρνηση, τότε οι αντιμνημονιακές δυνάμεις μπορούν πάντα να συνασπιστούν. Για όσους ενδιαφέρονται, έχω και προτάσεις για τη σύνθεσή της:
Υπουργός Άμυνας: Αλέκος Αλαβάνος για φυλάει τα σύνορα, μπας και μπει η Τρόικα
Υπουργός Προστασίας του Πολίτη: Γιάνης Δραγασάκης, για να πετάει έξω από τα δημόσια κτίρια τους ξένους τεχνοκράτες
Υπουργός Οικονομικών: Ο ταχυδακτυλουργός Νότης Μηταράκης που μπορεί να εξαφανίσει 18,5 δισεκατομμύρια ελλείμματος σε 18 μήνες. Υφυπουργοί: Γιώργος Αλογοσκούφης και Γιάννης Παπαθανασίου
Υπουργός Πολιτισμού: Παναγιώτης Ψωμιάδης με υφυπουργό τον Ηλία Ψινάκη
Υπουργός Υγείας: ο αναμορφωτής του υπουργείου, Δημήτρης Αβραμόπουλος
Και πάει λέγοντας...
Αν αυτούς θέλουν οι πολίτες, με γεια τους με χαρά τους. Ας αποφασίσουν αναλόγως και ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Κυριακή, κοντή γιορτή...
Υ.Γ: Το μόνο λάθος του κ. Παπανδρέου (στο συγκεκριμένο ζήτημα, γιατί σε άλλα, έχει κάνει πολλά λάθη), είναι ότι δεν διαχώρισε τους δήμους από τις περιφέρειες. Για παράδειγμα, ο δήμαρχος του Π. Φαλήρου, της Κοζάνης, ή της Σίφνου, ενδεχομένως να είναι επιτυχημένος, ή όχι και αυτό να μην εξαρτάται άμεσα από τη γενικότερη κομματική του τοποθέτηση. Αντιθέτως, οι περιφερειάρχες – και λόγω των αρμοδιοτήτων που έχουν από τον Καλλικράτη, αλλά και λόγω του γεγονότος ότι είναι οι πρώτοι αιρετοί που αναλαμβάνουν το αξίωμα - είναι αμιγώς «πολιτικοί» υποψήφιοι.