ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Ο "Ριζοσπαστικός Πατριωτισμός" της Ν.Δ και του Κ.Κ.Ε

12:47 - 11 Νοε 2010
Νικηφόρος Μαλεβίτης

Γράφει ο Νικηφόρος Μαλεβίτης

Οι έντονες αντιδράσεις του Περισσού στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας “τα Νέα” περί επανάληψης του “βρώμικου '89” ήταν αναμενόμενες, καθώς η προ εικοσαετίας συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία έχει καταγραφεί ως τραύμα στη συλλογική συνείδηση της ελληνικής αριστεράς. Εξίσου κατανοητή είναι και η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να προσδώσει ηθικά καταδικαστέο χαρακτήρα στην άτυπη συμμαχία της συντηρητικής παράταξης με το ΚΚΕ, προκειμένου να συσπειρώσει τους οπαδούς του. Είναι όμως αμφίβολο αν αυτή τη φορά το επιχείρημα περί “αριστερού ψάλτη της δεξιάς” θα έχει απήχηση.

Τα γεγονότα, όπως γνωρίζουμε, είναι ξεροκέφαλα και μιλούν από μόνα τους. Το ευρύ αντιμνημονιακό μέτωπο στο οποίο καλεί τους πολίτες ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι τίποτε άλλο από “πονηρό” κλείσιμο του ματιού στους ψηφοφόρους του ΚΚΕ. Η ξεκάθαρη στήριξη που προσέφερε ο κ. Καμμένος στον υποψήφιο δήμαρχο του ΚΚΕ στην Ικαρία στοχεύει σε ανταλλάγματα από την κομουνιστική αριστερά στην κρίσιμη αναμέτρηση του β' γύρου για την περιφέρεια του Βορείου Αιγαίου. Είναι δε γνωστή και έχει επαναληφθεί συχνά στο παρελθόν η συνεργασία των αγροτοσυνδικαλιστών του ΚΚΕ με εκείνους της Νέας Δημοκρατίας στη Θεσσαλία, όπου και αναμένεται να επηρρεάσει σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα της μάχης για την περιφέρεια την ερχόμενη Κυριακή. Αφού λοιπόν όλα αυτά είναι γνωστά, γιατί τα αναδεικνύει τώρα η Ιπποκράτους; η απάντηση είναι φυσικά εύκολη. Σκοπός της κυβερνώσας παράταξης είναι να απευθυνθεί στο θυμικό των οπαδών της, εν όψει του β' γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, ώστε να αποτρέψει, κατά το δυνατόν, τις διαρροές και την αποχή.

Το όπλο αυτό όμως έχει πια περιορισμένη ισχύ, όπως διεφάνη και από τα αποτελέσματα του α' γύρου των εκλογών. Ο λόγος είναι ότι η δημογραφία των ψηφοφόρων αλλάζει, όπως άλλωστε αλλάζουν όλα στη χώρα μας με το Μνημόνιο. Η διαδικασία μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ σε “αστικό” κόμμα, η οποία ξεκίνησε επί Σημίτη και εκσυγχρονισμού, αλλά ανεκόπη από το αποτυχημένο τελικά άνοιγμα του Κ. Καραμανλή στο λεγόμενο “μεσαίο χώρο” τώρα συνεχίζεται. Αρκεί να δει κανείς την εικόνα του εκλογικού χάρτη: οι μόνες δύο περιοχές όπου αναδείχθηκε νικητής από τον πρώτο γύρο ήταν το Νότιο Αιγαίο και η Κρήτη - αμφότερες νησιώτικές και από τις πλουσιότερες της χώρας, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat. Επίσης καλά τα πήγε το ΠΑΣΟΚ στην πλούσια Στερεά Ελλάδα, την Αττική και την Πελοπόννησο. Αντιθέτως, ο χάρτης βάφτηκε με διαφορά μπλε στις ορεινές και φτωχότερες, ως προς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, περιφέρειες. Επιπλέον, η ανάκαμψη του κυβερνώντος κόμματος στην Αθήνα οφείλεται κυρίως στο πρόσωπο του κ. Καμίνη, ο οποίος έχει χτίσει το προφίλ του φιλελεύθερου αστού, απέναντι στη “λαϊκή”- αν όχι και λαϊκιστική – στροφή του κ. Κακλαμάνη. Στη Θεσσαλονίκη, ο χαρακτήρας της αναμέτρησης είναι αμιγώς ιδεολογικός: ο Γιάννης Μπουτάρης και ο Μάρκος Μπόλαρης έχουν απέναντί τους την Εκκλησία, τον κ. Παπαθεμελή, τον Πανίκα Ψωμίαδη και τον κ. Καρατζαφέρη, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ αμφισβήτησε την φιλοπατρία του υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ για τη δημαρχία της πόλης.

Φυσικά, εξαιρέσεις και ειδικές συνθήκες υπάρχουν: η Πελοπόννησος είναι γενέτειρα του κ. Σαμαρά και ο κ. Τατούλης δεν έχει την “ολόκαρδη” (για να το πούμε ευγενικά) υποστήριξη των τοπικών παραγόντων του ΠΑΣΟΚ. Οι δύο αυτοί παράγοντες θα παίξουν ίσως καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Αντίστοιχα, η Πάτρα είναι γενέτειρα της οικογένειας Παπανδρέου και στο Βόρειο Αιγαίο το ΠΑΣΟΚ αιμορραγεί παραδοσιακά προς τα άκρα αριστερά. Στην Ανατολική-Μακεδονία και Θράκη, ο κ. Σαμαράς είναι κόκκινο πανί για τη μειονότητα, λόγω του παρελθόντος του στην Πολιτική Άνοιξη (δεν είχε συμπεριλάβει τότε μειονοτικούς υποψηφίους στα ψηφοφέλτιά του), γεγονός που ίσως καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την έκβαση της αναμέτρησης στον β' γύρο.

Η γενική τάση όμως που διαφαίνεται είναι η μεταστροφή της Νέας Δημοκρατίας σε “λαϊκό” κόμμα, ιδιαίτερα μετά την αποχώρηση της κυρίας Μπακογιάννη και των υποστηρικτών της και η στροφή του ΠΑΣΟΚ σε ένα πολύ πιο “αστικό” προφίλ από εκείνο που γνωρίζαμε. Στο πλαίσιο αυτό, η προσέγγιση με τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ είναι εν πολλοίς αναμενόμενη. Εξ ου και η δήλωση Καμμένου ότι “στην Ικαρία, αλλά και στο σύνολο της επικράτειας, δίνεται μια μεγάλη μάχη. Είναι μια μάχη ενός μετώπου κατά του Μνημονίου, κατά μιας κυβερνητικής πολιτικής, που ο κύριος πρωθυπουργός ονόμασε βαθιά πολιτική, ζητώντας την άδεια να επιβάλει στους πολίτες σκληρά μέτρα και να συνεχίσει και να επεκτείνει την κατοχή της χώρας από το ΔΝΤ. [...] Εμείς, λοιπόν, έχουμε πάρει μια γραμμή στη Ν. Δ. να στηριχθούν τα ψηφοδέλτια τα οποία εκπροσωπούνται από υποψηφίους δημάρχους οι οποίοι είναι κατά του Μνημονίου”.

Στην πολιτική θεωρία, το ρεύμα σκέψης που εκφράζει η προαναφερθείσα άποψη έχει εύστοχα χαρακτηριστεί από τον Άκη Γαβριηλίδη “Ριζοσπαστικός πατριωτισμός” (βλ. το σχετικό βιβλίο από τις εκδόσεις Futura) και διατρέχει τη σκέψη προσωπικοτήτων από τον Μίκη Θεοδωράκη και τη Λιάνα Κανέλλη στα αριστερά, μέχρι τον κ. Ψωμιάδη στα δεξιά.

Είναι επομένως βρόμικη η σύγκλιση ΚΚΕ και Νέας Δημοκρατίας; Αν, όπως υποστηρίζω, βασίζεται σε ιδεολογικά και όχι μικροκομματικά κριτήρια, τότε όχι. Μπορεί να την εκμεταλλευτεί για να συσπειρωθεί το ΠΑΣΟΚ; Σε κάποιο, περιορισμένο ίσως, βαθμό, ναι. Μεσοπρόθεσμα όμως, το κυβερνών κόμμα θα κληθεί να καλύψει το κενό στην κεντροαριστερά και την κεντροδεξιά που αφήνει η λαϊκιστική στροφή της Νέας Δημοκρατίας. Αν όχι, θα το κάνει κάποιος άλλος. Ταυτόχρονα βεβαίως, θα πρέπει να αναμένουμε και την ανάδυση μίας νέας πολιτικής δύναμης, η οποία θα συγκροτείται από παραδοσιακά στοιχεία του ΠΑΣΟΚ, τα οποία μένουν "άστεγα" στην εποχή του Μνημονίου. Ίσως αυτά τα στοιχεία να συσπειρωθούν γύρω από τον κ. Δημαρά, ίσως από κάποιον άλλον. Είπαμε, όλα αλλάζουν...



 

 

Τελευταία τροποποίηση στις 13:00 - 11 Νοε 2010
Copyright © 1999-2024 Premium S.A. All rights reserved.