Το πρώτο ερωτηματικό αφορά τα όργανα που ήδη ξεκίνησαν στην Ολλανδία, τη Φινλανδία και την Ολλανδία. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι οι κυβερνήσεις των τριών αυτών χωρών δεν θα αναγκαστούν να αναδιπλωθούν μετά τις έντονες αντιδράσεις στο εσωτερικό τους. Είδατε άλλωστε τι είπε η Φινλανδή υπουργός οικονομικών... Και να είμαστε σίγουροι, εμβάθυνση της ενοποίησης χωρίς τη συναίνεση των λαών δεν γίνεται, όπως διαφάνη και από την περίπτωση του αδικοχαμένου ευρωσυντάγματος.
Το δεύτερο ερώτημα αφορά το χρονοδιάγραμμα για την υλοποίηση των αποφάσεων. Πολύ φοβάμαι ότι είναι πολύ γρήγορο για να ανταποκριθεί η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης και πολύ πιο αργό από αυτό που περιμένουν οι αγορές.
Το τρίτο ερώτημα αφορά τις ασάφειες για τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα μπορούν να παρεμβαίνουν στις αγορές ομολόγων οι Ευρωπαϊκοί Μηχανισμοί και τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα ανακεφαλαιοποιούν απευθείας τράπεζες. Ίσως αυτές οι ασάφειες ξεκαθαρίσουν στο Eurogroup της Δευτέρας.
Το τέταρτο και μεγαλύτερο πρόβλημα αφορά τη δύναμη πυρός του τείχους προστασίας που στήθηκε. Αν η Ισπανία βγει εκτός αγορών, όπως και φαίνεται, τότε τα κεφάλαια του ESM θα εξαντληθούν. Με τι λεφτά λοιπόν θα παρεμβαίνει στις αγορές ομολόγων; Να αυξηθούν τα κεφάλαιά του, δύσκολο το βλέπω σε αυτήν τη φάση. Θα γίνει επανάσταση στη Γερμανία τη Φινλανδία και την Ολλανδία.
Παρόλα αυτά, η Ελλάδα έχει μία ανεπανάληπτη ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τις αποφάσεις της Συνόδου και τις αποφάσεις του Δεύτερου Προγράμματος Προσαρμογής. Μία ευκαιρία την οποία θα χάσει. Σταχυολογώ τα κέρδη και από τα δύο πλαίσια: Μετά την απομείωση του χρέους μας κατά 100 δις, δανειζόμαστε πλέον με 2,8% από τους εταίρους, με το ίδιο επιτόκιο δηλαδή που δανείζεται και η Γαλλία και με πολύ μακρά περίοδο αποπληρωμής. Μετά τις αποφάσεις της Συνόδου, έχουμε και την ευκαιρία να μειώσουμε και κατά 50 δις ακόμη το χρέος μας, απαλλασσόμενοι από τα δάνεια που πήγαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Μπορούμε επίσης να πάρουμε τα 6 δις που προβλέπονται από το Β’ Πρόγραμμα, για να αποπληρωθούν τα χρέη του κράτους προς ιδιώτες. Να ρίξουμε δηλαδή μισό ΕΣΠΑ σε ρευστότητα στην αγορά. Μπορούμε επίσης να επωφεληθούμε από το πακέτο ανάπτυξης των 120 δισεκατομμυρίων ευρώ που συμφωνήθηκε, καθώς στην απόφαση της Συνόδου υπάρχει ρητή πρόβλεψη ότι τα κονδύλια της ΕΤΕπ και των διαρθρωτικών ταμείων θα διατεθούν κατά προτεραιότητα στις δοκιμαζόμενες χώρες. Και τέλος, μπορούμε να εξαλείψουμε την αβεβαιότητα που κατατρώγει την ελληνική οικονομία και δεν αποτρέπει οποινοδήποτε να κάνει επενδύσεις, διεκδικώντας παράλληλα, σε δεύτερο χρόνο, ελάφρυνση των όρων της δημοσιονομικής προσαρμογής που προβλέπονται από το Μνημόνιο.
Όμως εμείς τίποτε από αυτά δεν θα κερδίσουμε μάλλον. Προτιμάμε να κάνουμε το χατήρι στους φαρμακοποιούς, και να μην αφήνουμε τα σουπερμάρκετ να πουλάνε γάλα πρώτης παιδικής ηλικίας. Προτιμάμε να προστατεύουμε τα κλειστά επαγγέλματα, να δίνουμε χιλιαρικάκι μπόνους στους υπαλλήλους της Βουλής, να πηγαίνουμε το νέο φορολογικό από αναβολή σε αναβολή, να προστατεύουμε κάθε συντεχνία. Η Τρόικα τραβάει τα μαλλιά της και πάλι, ύστερα από το μικρό διάλλειμμα αισιοδοξίας που ακολούθησε τις εκλογές. Επιλογή μας είναι, ας ζήσουμε με τις συνέπειές της...